Binnenkort verschijnt ‘Casement’ van de Noord-Ierse band Enola Gay. Ze noemen hun muziek niet meer postpunk, maar simpelweg punk. Het zit ‘m vooral in de activistische houding van de band: hun boodschap is nog meer doordrongen van woede en frustratie. Justin Scholtze sprak ze over hun aankomende werk.

Met The Raincoats was en is Gina Birch zelf een voorbeeld voor velen. Maar wie rekent deze baanbrekende muzikant en kunstenaar zelf tot haar invloeden?

Met The Rest Is Distraction slaat Girls In Synthesis je met een tonische storm en onderwerpen dicht bij huis om de oren.

SALO, een trio uit Lyon, legde een lange weg af, maar op debuut ‘From Melmac With Hate’ valt alles mooi in de plooi. Een perfecte ritmesectie, opwindende gitaarpartijen en catchy, hoge zang.

Punkartieste Ziúr ontwikkelde zich in Berlijn tot een authentieke geluidsmanipulator die, in de studio en achter de cdj’s, steeds weer grenzen opzoekt en verlegt.

De dubbele ritmesectie van het Franse One Arm staat in functie van hun kleurrijke postpunk à la The Slits.

Geen band die momenteel harder gaat dan de Gentse noiserockband Pink Room. Na zijn tweede plaat kan de band al terugkijken op een kort maar krachtig oeuvre waar de kwaliteit en het lawaai in crescendo toenemen.

De muziek van de Canadese band TEKE::TEKE luistert als wervelende filmmuziek zonder film, waarin punk, surfrock, traditionele Japanse genres en psychedelische muziek versmelten.

Gepolitiseerd en boos, maar ook analytisch en contemplatief: Italia 90 verenigt twee werelden en brengt de nodige nuance in de Britse punkrevival.

Bob Vylan protesteert met opgestoken middelvinger en een mix van grime en punk tegen ongelijkheid en racisme. Lees het signalement van dit Londense duo.

Eigenlijk had Slift uit Toulouse nu in een tourbus moeten zitten. Op pad met de nieuwe langspeler ‘Ummon’.

In het Brusselse ADAM kun je nog tot eind april naar ‘PUNK GRAPHICS. Too Fast to Live, Too Young to Die’. Een tentoonstelling over de unieke beeldtaal die de punkbeweging tijdens de beginjaren gebruikte.

Wat blijft zelfs als we goed naar beeld kijken toch onzichtbaar? Derek Holzer wijst op de militaire oorsprong van vectorbeelden en is het voorstellingsvermogen van de kijker soms belangrijker dan wat daadwerkelijk op de buis verschijnt.

Punk is terug! En het mag snijden.

Na ‘Heaven, Treason, Women’ (2016) hebben ze nu een tweede plaat uit, die helemaal in het verlengde ligt van het debuut. No-Rock is de benaming die de band zelf aan de muziek geeft, in navolging van de no-wave van enkele decennia terug. Maar het is niet omdat er een saxofonist meedoet en een deel van de nummers nogal aritmisch en chaotisch klinken, dat ze daarom bijzonder zijn.

Rauw, ongekunsteld en eerlijk tot op het bot. ‘Suck It’ is geen hoogvlieger, ook niet binnen het oeuvre van The Supersuckers, maar wel een plaat die de weerbaarheid van een punkrocker, ondanks de vele tegenslagen, mooi in de verf zet.

Ren Schofield is consequent. ‘LP’ is de vierde lp van zijn project Container met de naam ‘LP’. Wederom bestaan alle titels uit één woord, iets wat voor alle Containers opgaat. En ook Schofields sound is niet wezenlijk veranderd. Hij maakt nog steeds ongenuanceerde noise-techno, zonder laptops of andere ingewikkelde elektronica.

Labelbaas Stevie Vandekerkhove woont al 25 jaar in het ‘bruisende’ Kortrijk. Als ex-cafébaas, drummer, vinylverzamelaar – hij heeft bewust geen cd’s – heeft hij overal een mening over. De keuzes die hij maakt met zijn onlangs opgerichte platenlabel Never Trust Hippies weerspiegelen dat luid en duidelijk. De naam ervan is wat dat betreft alleszeggend.

Fierce noise rock from Bruxa Maria and Bonne Aparte and “pineal-poking punked-up psychedelic speedfreakery” from Casual Nun.

Scherpenheuvel verwelkomt voor de tweede keer een resem bands op Strongman Festival.