Celliste Okkyung Lee wordt doorgaans geprezen om haar geconcentreerde, baanbrekende werk. Als componist en als improvisator. Op haar nieuwe cd ‘Yeo-Neun’ laat ze zich van beide kanten zien. Daarin wordt ze bijgestaan door drie musici met wie ze sinds 2016 een ensemble vormt dat dezelfde naam draagt als de cd. De Koreaanse titel verwijst naar een gebaar van opening, als een venster op nieuwe wegen en richtingen. Met harpiste Maeve Gilchrist, pianist Jacob Sacks en bassist Eivynd Opsvik begeeft ze zich eerder op glad en dun ijs dan op pad naar gewaagde en onverkende einders. Op het spel van dit viertal is weinig aan te merken, maar de muziek die ze voortbrengen klinkt mij flets en laf in de oren. Het glibbert zonder al te veel hobbels en omwegen rond op een zoetwollig ‘neoklassiek’ terrein (ooit noemden we dat new-age), dat onderhand volledig afgegraasd is. Dromerige sepia omgevingen, met een flintertje parelmoer. Een enkele keer willen ze stijlbrekend uit de band springen in een korrelig schurende improvisatie, maar dan is het kwaad al geschied. Om je te laten vervoeren naar meditatieve sferen kun je beter te rade gaan bij het duo Eyvind Kang en Jessika Kenney. Zij doen tenminste geen compromissen aan oorhoning.

Marja Ahti haalt inspiratie uit de natuur, met een abstracte maar beeldende taal.

Balinese muziek in vertraging. Dat is wat je hoort op ‘Genetic’ van Dewa Alit en zijn ensemble Gamelan Salukat.

Twee keer zeer degelijke Belpoppunk met Idiots en Blackup.

Jaap Blonk is inmiddels de vijfenzestig gepasseerd, maar actiever en veelzijdiger dan ooit lijkt het. Op twee nieuwe albums dwarse rock en impro en een Artaud-tekst.

Buzz en Dunn in een experimentele folkfase op ‘Gift Of Sacrifice’.

Psychedelische rock met gothic en wave invloeden klinkt op papier fris. Maar de zeven nummes zijn te inwisselbaar om een volledige plaat te blijven boeien.

‘Chosen Star Child’s Confession’ is een dynamische plaat vol creativiteit uit een vat dat bijlange nog niet leeg is.

Vette stoner van Black Rainbows en Witchfinder.

Black’n’roll van Tuscoma.

Op dit album gaan de vijf tracks vooral richting ambient, maar dan wel met een randje.

Begrafenissen zijn zelden vrolijk, maar het kunnen wel levendige aangelegenheden zijn.