Je kent ze misschien van hun (enige) bescheiden radiohit, de vrolijke synthpopsingle ‘Shouldn’t Have To Be Like That’ uit 1986. Minder geweten is het feit dat het Noorse Fra Lippo Lippi ooit begonnen is als een donker postpunkbandje dat eind jaren 1970, begin jaren 1980 aandachtig had geluisterd naar Joy Division en The Cure.

Rauw, ongekunsteld en eerlijk tot op het bot. ‘Suck It’ is geen hoogvlieger, ook niet binnen het oeuvre van The Supersuckers, maar wel een plaat die de weerbaarheid van een punkrocker, ondanks de vele tegenslagen, mooi in de verf zet.

Na ‘Heaven, Treason, Women’ (2016) hebben ze nu een tweede plaat uit, die helemaal in het verlengde ligt van het debuut. No-Rock is de benaming die de band zelf aan de muziek geeft, in navolging van de no-wave van enkele decennia terug. Maar het is niet omdat er een saxofonist meedoet en een deel van de nummers nogal aritmisch en chaotisch klinken, dat ze daarom bijzonder zijn.

Kristin Hersh (Throwing Muses) kiest op haar elfde soloplaat weer eens voor een rockgerichte aanpak, en dat resulteert in jaren 1990-rock met vleugjes punk en folk. Dat ze al ruim dertig jaar in het vak zit, is goed te horen aan de bovengemiddeld tot echt sterke composities.

Met de regelmaat van de klok brengt Zedek, die ook al hoge ogen gooide met Uzi en Come, een plaat uit waarin ze wordt geassisteerd door muzikanten uit de streek rond Boston. Zo is ‘Fighting Season’ al haar vijfde plaat onder de noemer Thalia Zedek Band voor Thrill Jockey.

Metal boomt in België –getuige onder meer het toenemende succes van festivals als Graspop, Alcatraz, Antwerp Metal Fest en de metaldag van de Lokerse Feesten- en dus floreren bands ook in Antwerpen en omstreken. Vaandeldragers van deze nieuwe interessante Antwerpse lichting zijn onder andere Toxic Shock, King Hiss, Tangled Horns, Diablo Blvd, Off The Cross en Your Highness. Naar aanleiding van hun subtiel getitelde debuut ‘Bestial Fükkin’ Warmachine’ mag ook het heropgerichte Bütcher tot dat clubje worden gerekend. Een aantal jaren geleden stond het stilistisch kompas van veel metalbands nog gericht op post-metal, techcore, death metal of stoner. Zonder echt retro te klinken opteert Bütcher voor een sound met een jaren 1980-signatuur die thrash, speed metal, old school heavy metal, power metal en een veeg black metal met elkaar verbindt. ‘Bestial Fükkin’ Warmachine’ is vooral snel, rauw, hard en fun, zoals het hoort. Verder geen franjes, pretenties of hooggegrepen ambities. Hoewel een aantal leden een verleden hebben in death metalbands als Suhrim en Battalion kiezen ze voor een geluid dat werd beïnvloed door oudjes als Exodus, Exciter en het recentere werk van Darkthrone; en toch klinkt dat nergens gedateerd. Alles komt terug, dus ook het metalgeluid van weleer. Als dat mag voor pakweg postpunk of noiserock, dan dus ook voor thrash.