Big Brave was een van de blikvangers op de afgelopen editie van het Utrechtse festival Le Guess Who?. De band ontwijkt alle genrelabels, en wordt getipt als een van de opwindendste namen van de laatste jaren.
Alessandro Cortini is vooral bekend als toetsenist van Nine Inch Nails, maar maakt sinds 2012 ook muziek onder zijn eigen naam. Op zijn laatste werk ‘Avanti’ combineert hij oude Super 8-familiefilms met zijn repetitieve, melancholische synthscapes.
In de rubriek Beeldbank plaatst telkens een andere medewerker een actueel visueel werk, zoals een film of een tentoonstelling, binnen een bredere context. Verbanden met andere kunstwerken en video’s worden gelegd, uit heden en verleden. Ook beelden zijn immers sociale dieren. Deze keer is Lisa van Vliet aan het woord over mijnbouw in het werk van Pia Borg en Femke Herregraven.
Het Zweedse label Northern Electronics brengt onderkoelde techno in een bad van ambient en lichte noise. Labeleigenaren Anthony Linell en Jonas Rönnberg nemen zelf het leeuwendeel van de releases voor hun rekening en hebben het label de afgelopen vijf jaar neer weten te zetten als bron van kwaliteitsmuziek.
Wat direct opvalt aan de muziek van VIOLENCE is de wild uiteenlopende mix van stijlen. “Ik vind zuiverheid heel erg pervers”, aldus de jonge Amerikaan. “Wat het vereist om me aan een specifieke vorm te houden is… conservatief. Het voelt alsof ik naar iets verlang dat ik niet zou moeten willen.”
The Fall, samengevat in drie woorden: repetition, repetition, repetition. ‘Waanzin is steeds opnieuw hetzelfde doen, en toch een andere uitkomst verwachten’, zou Einstein gezegd hebben, maar volgens Wikiquote komt het citaat uit een folder van Narcotics Anonymous. Ik denk dat Mark E. Smith erom zou hebben moeten lachen.
In Rotterdam zijn sinds vele jaren de betere global sounds te horen. Verantwoordelijk is Pantropical, een rondtrekkende organisatie met een meer dan diverse programmering en altijd een vinger aan de pols van randstijlen op alle continenten.
Muziekjournalisten jagen de actualiteit na, maar muziek trekt zich niets aan van tijd of ruimte. Een recente, late ontdekking van de waanzinnige plaat ‘Ether Teeth’ van eenmansband Fog en onlangs opgedoken opnames van Shirley Collins trekken een spoor van vernieling door het analytisch vermogen van Benjamin van Vliet.
Al sinds 1982 sieren de foto’s van Jon Wozencroft de hoezen van de releases op het Engelse label Touch, die daarmee kleine kunstwerken worden. Muziek en beeld werken altijd samen, maar waar op een plaat de meeste aandacht toch naar de muziek gaat, hebben in ‘Touch Movements’ Wozencrofts foto’s de hoofdrol.
De Zwitserse band Schammasch volgde hun epische drieluik ‘Triangle’ onlangs op met ‘The Maldoror Chants: Hermaphrodite’. Spelend met de essentie van black metal, maar continu zichzelf ontdekkend, is de groep rond Christopher Ruf baanbrekend met hun benadering van muziek en kunst.
Eenmans-doomproject Mizmor (מזמור) deed twee jaar geleden veel stof opwaaien met het debuutalbum ‘Yodh’. Op de aankomende editie van Roadburn speelt multi-instrumentalist A.L.N. niet alleen zijn enige Europese show, ook zal hij dit opmerkelijke album voor het eerst integraal opvoeren.
Kunnen we kappen met de programmering van Rewire futuristisch of voorspellend te noemen? Laten we wel wezen: deze muziek is volledig van nu en soms zelfs al een beetje van vroeger. Dat is juist waar dit festival in uitblinkt: het zowel erkennen van de huidige tendensen in performance, video- en audiokunst als het uitdagen van […]
In GC#134 vonden we de platen ‘378’ ’n ‘24615’ van Ça super in zijn zotheid, in ambetant en dwars zijn, uit liefde en overtuiging en omdat we het ook zelf zijn. Dus gaat het trio uit Saint-Etienne nu in zee met Submarine FM, een kerel die eigenlijk actief is in het dub en technowereldje.
Het regent heruitgaven, zo erg dat onze hoofdredacteur er een punthoofd van krijgt. Zelf vinden we het minder erg. Ofwel negeren we ze gewoon, of we zijn blij dat bepaalde platen weer opduiken, boordevol niet eerder uitgebracht materiaal of eindelijk weer beschikbaar. Zo eentje is ‘Persepolis’ van de Grieks-Franse componist Iannis Xenakis (1922-2001).
Vorig jaar las ik over de waxworm, een rups die plastic eet. Ik had direct vinylvisioenen: wormen die gedachteloos zeldzame platen opvreten, als statement tegen verzamelaars. Black metal-elpees waarvan het vinyl langzaam wordt verteerd, een wriemelende echo van de misantropische teksten. De broodnodige schoonmaak als iedereen uiteindelijk toch digitaal gaat.
Is muziek een kunstvorm die je vooral individueel ervaart, of draait het juist om de gezamenlijke beleving? Benjamin van Vliet hoopte altijd op dat laatste, concludeerde toen dat het vooral dat eerste is, maar werd weer aan het twijfelen gebracht door het paradoxale, verwarde debuutalbum van Moses Sumney.
Rubber Ring (3): Sarah Davachi. In tijden van Spotify-playlists en smartphones verwordt muziek tot bijzaak. Luisteren kan een potentieel diep ingrijpende ervaring zijn, maar dan moeten we er wél voor willen werken.
Ontvang aankondigingen van de verse editie, nieuwtjes op onze blog, de coolste mixtapes, bijzondere Gonzo (circus)-events & exclusieve aanbiedingen!
