Ontdek onze nieuwste Mind The Gap cd

‘Illrie’ betekent in het oude dialect van de Noorse westkust ‘Sneeuwstorm’. Het tweetal Bilayer, bestaande uit Hilde Marie Holsen en Magnus Bugge, zelf afkomstig uit deze regio, hielden het dialect aan voor alle titels van dit album. Het duo improviseert samen met de violiste Sarah-Jane Summers, die voor klanken zorgt die doen herinneren aan de natuur: de ontbinding en het verval. Het innemende ‘Sverm’ klinkt als een dreigende soundscape waar onder een aanhoudende drone minimale arrangementen worden verstopt. De instrumenten verhullen hun ware geluiden en vervormen zich tot quasi-vernietigende texturen.

Vroeger zat accordeonist Walt McClements nog in popgroep Dark Dark Dark, maar onder zijn eigen naam maakt hij muziek van ander slag: ambient. Verstilde muziek die zijn instrument goed past. Na zijn eerste soloworp onder de titel ‘A Hole in the Fence’ en een (qua muziekhoek veelzeggende) samenwerking met Mary Lattimore, is er nu weer een soloplaat. Alhoewel, solo… McClements werkt ook op dit album samen: op drie tracks klinkt de saxofoon van Aurora Nealand. Het is wederom prachtige, verstilde muziek geworden. Op onze burelen is al eens eerder de discussie losgebarsten over of de muziek van Walt McClements nou beter geschikt is in de ochtend of in de nacht. Na dit album concluderen we: van de nacht tot aan de ochtend en van de ochtend tot de nacht.

Het label Pointless Geometry is tien jaar geworden. Nu komt, na jaren van sterke cassettes door onder meer OPLA, julek ploski, Duy Gebord en Maciej Maciągowski, hun eerste vinylplaat uit: ‘Their Internal Diapasons’ van Miłosz Kędra. Hij heeft een project dat doet denken aan muziek van mensen als FUJI|||||||||||TA en Stefan Fraunberger: Kędra werkt met orgelpijpen die hij heeft gevonden in verlaten Poolse kerken en parochiehuizen, en laat ze opnieuw klinken, stuk voor stuk en qua klankkleur getekend door de situatie waaruit ze zijn gehaald. Mooi, soms bijna spookachtig album.

De muziek van improv-saxofonist Cole Pulice was al dromerig, maar op ‘Land’s End Eternal’ brengt hen de luisteraar (zoals de albumtitel reeds weggeeft) al helemaal naar hogere sferen. Pulice improviseert er nog steeds mijmerend op los op sax, maar ditmaal bijgestaan door de constante ruis van elektrische gitaar. Ook de tracktitel blijkt geslaagd gekozen: aan het einde van ‘Fragments of a Slipstream Dream’ slaat het lied om, draaien de mooie melodieën vervormd weg, alsof we uit dromerige sferen naar Aarde terugkeren wanneer de ochtend zich weer aankondigt.

Sopraterra is een duo van de Poolse componist Magda Drozd en de Italiaanse kunstenaar Nicola Genovese. Op ‘Seven Dances To Embrace The Hollow’ klinken viool, altsax, fluiten en allerhande markante instrumenten als de bodhrán en sansula. ‘Unglued’ is een track waar je moeilijk je vinger op kan leggen: aan de ene kant klinkt het alsof de altsax in combinatie met de fluiten in een soort jubelstemming verkeren, maar aan de andere kant heeft de muziek ook iets erg melancholisch en verlatens.

De Italiaanse drummer en geluidskunstenaar Riccardo La Foresta spendeerde het voorbije decennium aan de ontwikkeling van de drummophone, een aerofooninstrument dat akoestische drones en complexe beats creëert door gebruik te maken van luchtstromen die trommelvellen doen klinken. Op ‘ZERO,999…’ bundelt hij enkele geluidsinstallaties en performances die hij in de voorbije periode heeft geproduceerd. Terwijl percussie centraal staat en zijn werk weliswaar overvloedig ritmisch is, beperkt hij zich in zijn praktijk niet uitsluitend tot het beroeren van drumvellen. Het eindresultaat is een compacte, rijke en cinematografische klankenwereld waarbij gastbijdragen van Ale Hop, Anthony Pateras en Valerio Tricoli ‘20230704_102400.jpg’ mee inkleuren.

Compleet overweldigd na hun tournee als supportact voor M83, trok het Franse BRUIT ≤ zich terug om in een verlaten kerk in de Pyreneeën dit album in te blikken. Het viertal is al sinds hun debuut een grote tegenstander van de huidige muziekindustrie. Zo vind je hun werk absoluut niet terug bij de grote streamingdiensten. En die anti-houding wordt op deze plaat dieper uitgewerkt. Ook al hoor je dit niet meteen op het ingetogen ‘Progress Regress’, dat bol staat van ambient-elektronica en weidse post-rock. Een geluid dat de band over het ganse album dik uitsmeert met hier en daar furieuze uitschieters.

De basis voor ‘État Coupable’ is ontstaan uit intense jamsessies, waarbij het trio intens samenwerkte. Hierdoor is er voor de Iraakse vocalist en percussionist Saif Al-Qaissy een meer prominente rol weggelegd. Zijn ritmewerk is steviger ingebed in de songs, waardoor Arabische percussie de hoofdtoon voert. Ook tekstueel wordt er meer stilgestaan bij de constante frictie gevoed door het Westen, terwijl het instrumentarium en de songs die verschillen absoluut omarmen. ‘État Coupable’ is een ritmisch solide en dansbaar album dat zich loswrikt van post-punk, en tegelijk flirt met tegendraadse elektronische pop. ‘Kadhdhaab’ gaat heel wat herkenningspunten af. Het doet je weliswaar ook vergeten dat het album tekstueel een politieke laag kent, maar misschien word je zo net meer verleid tot het je dieper ingraven in de gebeurtenissen in het Midden-Oosten.

Het contrast tussen het dj-werk van CEM en wat hij hier op deze plaat aflevert kan niet groter zijn. De oprichter van de Berlijnse Herrensauna brengt je op de dansvloer aan het zweten. Het ritmische werk dat hij onder die naam aflevert staat in immens contrast met het deconstructed, reflectief en percussief geluid dat hij op ‘Forma’ brengt. Het geluid van klokken is prominent aanwezig, zowel werkend als schrikbeeld van orde en discipline als synoniem voor klankbaden en meditatie. Als kind van een Turks-Koerdische familie, opgegroeid in Wenen, is hij zich enorm bewust van het dreigende verleden en heden van het fascisme. Hij haalt dus ook deze elementen en dreiging aan als invloeden, met ‘Forma’ als reactionair antwoord. Op het tweedelige ‘Industrial Satire’, dat hij zelf ziet als een ode aan Limpe Fuchs, samplet hij het geluid van de Noord-Marokkaanse ghaita uit het werk van Master Musicians of Joujouka.

Wat een immens aangrijpende bombastische musique noire. Inspiratie haalde Hüma Utku uit haar prille moederschap en de bijhorende zwangerschap. Waarbij deze stap in het leven meestal als olijk roze wordt voorgesteld, gaat Utku op ‘Dracones’ de donkerte van het sprookjesparadijs in. Experimentele elektronica ondergedompeld in een industrial-wijwatervat. De klanken van haar wervelende elektronica haalt ze onder meer uit haar zwangerschapsecho’s. Een nieuw leven dat ze ook in haar album leven geeft. ‘Dracones’ klinkt onheilspellend, zit vol angst en onzekerheid, maar licht volledig op wanneer de laatste track wordt ingeluid. ‘Comfort of The Shadows’ staat hoog in de tracklist. Het verborgene wordt zichtbaar. De eerste angst is voelbaar en toch is er een comfort. Wat een plaat.

De Japanse Satomimagae gaat door met waar ze al enkele albums mee bezig was: het maken van verstilde folk. Mooie liedjes gezongen met serene fluisterstem onder begeleiding van akoestische gitaar. Bij het vallen van stiltes sijpelen af en toe omgevingsgeluiden door. ‘Tonbo’ ligt in het verlengde daarvan, maar als dat zo verfijnd gebeurt als op het nieuwe album ‘Taba’, mag Satomimagae nog albums zo doorgaan.

‘Demilitarize’ is het dromerige vervolg op het in 2020 verschenen ‘Guerrilla’. Een sluimerende ziekte nam bezit van hem, waarna Nazar zijn eigen eindigheid in de ogen keek. Tegelijkertijd vond hij een nieuwe liefde. Twee tegenstrijdige gevoelens die uiteindelijk de sfeer voor ‘Demilitarize’ bepalen. Bedeesder. Rustiger. Een geluid dat welbekend in de oren klinkt, langzame en fragiele grime, ondergedompelde zang. Nummers die in het niets lijken op te lossen. De zang losjes verbonden met de track. ‘Anticipate’ met een hoopvolle, oplichtende vibe die je voorbereidt om verloren te lopen in de heiige sound van Nazar.

‘zag gisteren het duo piss rules, hebben 1 single uit, belgisch, hilarisch, teut, heerlijk, broer en zus, outsidermuziek, live zijn ze nog veel zotter dan op de single’, kregen we binnen van een van onze schrijvers. Dat laten we ons niet tweemaal zeggen. De egg punk van Piss Rules is zo aanstekelijk en schijtlollig als de bandnaam al doet vermoeden: even schuine als scherpe teksten, gruizige gitaar en drum. En niet te vergeten: goede bandfoto’s.