Ontdek onze nieuwste Mind The Gap cd

Sound design meets poetry. Duister en beklem-mend. Openingstrack ‘Sometimes’ slurpt je meteen de donkere wereld in die het in Berlijn wonende duo Roberto Crippa en Elisabetta Porcinai onder de naam EPRC op ‘BODIES’ hebben gecreëerd. Een geluid ontstaan vanuit improvisatie. Een wereld waar Crippa knis-perende, industrial klanktexturen neerlegt en Porcinai haar gedichten voordraagt. Het is een uiterst benauwende luistertrip, laverend tussen vernietiging en kwetsbaarheid.

Sinds hun plaat ‘Boy Meets Girl’ uit 2019 overleed bandlid Etsuo Nagura in 2020 en kort geleden vertrok drummer Shin Yokota. Met het beklem-mende ‘Fall Of Spring’ heroriënteert de groep zich. Rauwe, schurende noise, ronkende bassen en een kermende zanger worden gecontrasteerd met opvallend melodieuze achtergrondthema’s en elektronica-uitbarstingen. Het levert een benauwende en beangstigende track op die, door het bespelen van verschillende registers, hun noise van een extra emotionele laag voorziet.

Gehuld in een masker met geknipte mond- en ooggaten, verdiept de 25-jarige rapper en beeldend kunstenaar uit Tottenham zich op ‘All Desires Trouble Us’ in een door experi-ment gevoed trap- en hiphopgeluid. Haar video’s laten zich wegkijken als surrealistische droomlandschappen. De schone schijn bij de rauwe verhalen over zwart en queer zijn, sociale onrechtvaardigheid en geestelijke gezondheid. Eigentijds en tegendraads. TaliaBle klinkt ruw, en heeft een hoog punkgehalte. Op ‘Pandora’z Spit’ beschrijft TaliaBle de realiteit van een undergroundartiest. Een etiket dat ze hopelijk binnenkort van zich kan afschudden.

Het Colombiaanse producersduo Indus brengt op hun tweede album een hedendaagse mix van traditionele muziek en elektronica. Het doel: dansen en verleiden, én een eerbetoon brengen aan de Afro-Caraïbische cultuur. Het resultaat is een ontzettend divers geluid dat overduidelijk op heel wat podia goed uit de verf zou komen. Op ‘Candela Tu Trá’ wordt de microfoon gegeven aan Tomás Llerena, de kleinzoon van de legen-darische Petrona Martínez. Deze track staat bol van rootsritmes die een mengelmoes herbergen van genres als techno-champeta, afro-tech en future-dembow.

Met zijn zesde album debuteert Gábor Lázár eindelijk op raster, een label dat bekend staat om onder meer uitdagende IDM, waar ritmes hotsen en botsen als een eindeloze pingpongwedstrijd. Datzelfde gevoel bekruipt je op dit ‘Reflex’. Op openingstrack ‘Event’ raakt je ritmegevoel helemaal van slag. Naarmate het album vordert, wordt de cadans wat dansbaarder, maar het blijft een ritmische uitdaging waar beats ijverig vallen en struikelen. Techno ontbeend van hou-vast. Gábor Lázár op zijn best.

In haar Brusselse slaapkamer werkte Liew Niyomkarn aan haar tweede album voor Chinabot, genaamd ‘in all possible places at once’. Op haar vloer liggen een citer, een lier en enkele door Yuri Landman handgemaakte snaar-instrumenten. In combinatie met elektronische tonen en eigen veldopnamen − gemaakt in haar thuisland Thailand − levert Niyomkarn wederom een uiterst delicaat en droomachtig album waarop tijd en ruimte verdwijnen. Voeg daar nog aan toe de enkele monotone spokenword-inter-mezzo’s die je aandacht opeisen, zoals op ‘shiny, soft and clear’.

Opwindende combinatie van freejazz en hiphop op Backwoodz Studioz. Met onder meer saxo-foniste Mette Rasmussen als voortstuwende kracht, nodigde deze jazzformatie verschillende prangende namen uit de hiphopunderground uit, waaronder ELUCID en billy woods. Wij kiezen echter voor de track met de Brooklynse rapper maassai, die met haar fijne laid-back flow ØKSE dwingt tot het vinden van de perfecte middenweg tussen losbandigheid en groove.

Het Leuvense Red Stars Over Tokyo doet op ‘Subliminal Fascination’ net dat wat RSOT zo fijn maakt. Hij brengt ambient-techno die je steeds opnieuw bij je nekvel grijpt. Emotioneel, subtiel en diep. Minimale ritmes in wondermooie, optimistische en licht-futuristische soundscapes. Het wordt opgebouwd uit repetitieve patronen waarrond een melodie verweven zit die flirt met de vroege ambient-synthsound van de jaren 1990. Nergens verrassend, maar zeer puur uitge-werkt. Laat je verleiden door ‘The Other Sperr’, waar een dwingend doch ingetoomde 4/4-maat je meeneemt op wat klinkt als een ruimtereis.

Gestoken in excentrieke kostuums (zoals een hoge, harige schoorsteenhoed in Sesamstraat-achtig geel) en gekke bekken trekkend, stralen Freya Tate en Moina Moin in hun videoclip bij ‘Céilí’ al direct uit dat het hen om plezier te doen is. Niet minder aanstekelijk is de openingstrack op ‘slif slaf slof’, waarin in ruim acht minuten zwierend naar een climax wordt toegefloten en gehumd, als een zonderlinge processie die pre-dikt het leven en onszelf niet te serieus te nemen.

Dat Wendy Eisenberg een intrigerende gitariste is, moge gezegd: niet alleen als onderdeel van Bill Orcutts gitaarkwartet (toch een stevig kwali-teitskeurmerk), maar juist ook in haar solowerk, waarin Eisenberg een bijzondere mengeling weet te smeden tussen jazz en goede popme-lodieën. Vergeleken met het minimalistischere, meer tegen folk aanschurkende ‘Auto’ uit 2020, klinkt ‘Viewfinder’ door sterker aan te sturen op jazz en door prominentere trompet en trombone voller en vrijer, waarbij Eisenbergs minimalis-tische gitaarpartijen een onderhuidse spanning aanhouden. Een knap en boeiend verhaal, waarin een oogoperatie de aanzet vormt tot een filosofische overpeinzing van de toekomst, verandering, herstel en liefde.

Lukas De Clerck (Bloedneus & de Snuitkever) is een pleitbezorger van de aulos, een blaasinstru-ment met twee pijpen uit de Oud-Griekse tijd dat meer dan duizend jaar niet bespeeld werd, maar nu herontdekt wordt. De Clerck stelde zichzelf in GC#179 al de vraag: Stel je voor dat je een dergelijk instrument opgraaft, hoe begin je daar dan op te spelen? Metaalbewerker Julien Dumond van Noir Métal bouwde samen met De Clerck een uitschuifbare aulos-variant zonder vingergaten: The Telescopic Aulos Of Atlas. Het resulteert in slepende, schurende en gorgelende blaaspartijen die in hun hypnotisch ongemak perfect op Ideologic Organ passen tussen een act als Golem Mecanique en de projecten van labelbaas Stephen O’Malley.

Alledaagse geluiden waar bijna niemand aandacht aan besteedt, worden door Lia Kohl op ‘Normal Sounds’ herwerkt tot prachtige klankexperimenten. Veldopnamen van onder meer zoemende ijskasten, een auto-alarm of een ijsjesverkoper worden gepareerd door Kohls ei-gen geproduceerde cello- en synthesizerklanken. Het dagelijkse lawaai tot geluidskunst verheven. Kohl herinterpreteert, speelt en creëert een volledig nieuwe geluidservaring waarin niets klinkt zoals het was. Dat wat we meestal niet horen, wordt hier de absolute luisterervaring. Hele mooie plaat.

De in 2022 overleden Groninger Felix Hess werkte in de jaren 1980 als wetenschapper en kunstenaar aan een elektronische nabootsing van de bijzondere dynamiek van kikkergezang: hij probeerde hun kwakende reacties op elkaar te vangen door ‘geluidsbeestjes’ te program-meren die op een vergelijkbare manier elkaars gezang (en eveneens ander omgevingsgeluid) konden opvangen en beantwoorden, met een le-vendig koor aan interactieve kikkermachientjes als resultaat. Op ‘Untitled 6’ horen we echter een van de échte koren aan het werk: acht minuten aan onverwacht bedrijvig gekwaak.