Ontdek onze nieuwste Mind The Gap cd

‘Am I Human?’ is de openingstrack van het nieuwe album ‘Juggling Dualities’ van rRoxymore. Persoonlijke tegenslag weerhield de Franse producer ervan om nieuwe muziek te maken. Het werk is een reflectie van haar uiteindelijk teruggevonden innerlijke rust: de dansritmes sluiten nauwer aan bij een kosmische dub-vibe die nipt aan Detroit techno-ritmes en gaat eigenlijk nooit radicaal de dansvloer op. Een bezinning die de uitspattingen in bedwang houdt, en zoals rRoxymore zelf zegt, ‘een boodschap van hoop en herstel ademt.’

Toen de muzikanten Rachika Nayar en Nona Keith elkaar vier jaar geleden ontmoetten, voelden ze meteen een innige verwantschap met elkaar. Een verbintenis die volgens Nayar voortkomt uit een soort ‘innerlijke kindersisterhood’. Met een kinderlijke verwondering creëert het duo songs rond filosofische thema’s als sterfelijkheid, vernietiging en herstel. Hun liedjes vormen een vrolijke, sprookjesachtige wereld waarin dromerige klanken onder speelsheid worden bedolven. In het heerlijk kirrende en aanstekelijke ‘It’s a Change’ worden stemmen zo door elkaar gehaspeld dat het resulteert in een geluid dat klinkt als een zomeravond.

Na een samenwerking van tien jaar verruilt het duo Fronte Violeta het alias voor hun eigen namen. Het is hun manier om te tonen dat zij het hoogtepunt van hun multidisciplinaire project hebben bereikt. Met als kers op de taart de vinyl-uitgave van dit album met een bijhorende wierrook-geur. Naast de elektro-akoestische muziekcomposities brengt het tweetal ook bewegend beeld en geur in hun werk dat zich eerder als installatie laat bewonderen. ‘Fronte Violeta’, met de afspeelduur van een punkplaat, is een traject waarop velerlei geluiden zich verweven tot een immens gracieus klankentapijt in een fluïde beweging, steeds deinend en verroerend, met kleine prikken van ongemak.

Sterke poprock uit Glasgow: schalkse gitaar- en baspartijen, aanstekelijke meezingzang, en – niet te vergeten – koe-bel. ‘God Park’ is het debuut van Water Machine en presenteert guitige liedjes die toch ondanks onherroepelijke catchiness ook schurende melodieën durven op te zoeken. ‘River’ is een liedje over een buurman die je boot probeert te stelen. Met dit zorgeloze liedje als potentiële achtervolgingsmuziek denken we dat hij ermee weg komt ook.

Veel van onze lezers zullen bekend zijn met het duo Lost Girls, maar zullen tijdens een quiz eerder op de naam ‘Jenny Hval’ dan op ‘Håvard Volden’ komen. Daar mag vanaf deze worp onder eigen naam verandering in komen: ‘Small Lives’ is een album vol mooie jazzy gitaarmelodieën die op een geslaagde en aanstekelijke manier spelen met tempowisselingen – op ‘Soaring’ krijgen we er zelfs een beetje een kraut-gevoel bij. Ideale plaat voor een lange autoreis, om de moed erin te houden.

‘Dromen Zijn Vervlogen’ is een verzamelaar samengesteld door Niek Hilkmann met het beoogde doel om de Vlaamse Nederlandstalige wave in kaart te brengen. Een van de hoogtepunten van die compilatie is een aan het bekendere Aroma di Amore gelieerde Mensen Blaffen, met Sylvie Honnay als frontvrouw. Wanneer de in het lied bezongen modderman ‘sterft en crepeert als een hond’, klinken onder de aanhoudende, ferme gitaren onheilspellende koorzang en vioolmuziek, daarmee een extra ongemakkelijke en duistere toon zettend. In een rechtvaardige wereld was dit een wereldwijde underground-klassieker geweest.

Merzbow heeft een oneindig lange catalogus aan noise, in allerlei soorten en maten. Deze editie staan we wat langer stil bij dit underground-icoon, met als verlengstuk deze track op Mind The Gap van een van zijn nieuwere releases, ‘Sedonis’. Op dit album klinkt noise die een belangrijke rol weglegt voor textuur: voortgedreven door een doordreunende beat, klinkt het gepiep en geknars van een digitaal bewerkte sample van een door een vioolstok bespeeld koto-achtig instrument. Hoe kan dat anders uitmonden dan in overstuurde chaos? Verderop in dit blad meer over de ideeën en methodes achter Merzbows muziekpraktijk.

Molly Joyce raakte bij een auto-ongeluk in haar jeugd de functie van haar linkerhand vrijwel volledig kwijt, waarop een periode getekend door operaties volgde. Met het nieuwe album ‘State Change’ blikt Joyce terug op die ervaringen: iedere liedtitel verwijst naar een specifieke medische behandeling en de gebruikte liedteksten zijn gebaseerd op de uitspraken van de behandelende doktoren, zoals het benoemen van stappen tijdens de operatie. Zo gaat ‘August 9, 1999’ over botverkorting, zenuwreparatie en peesreconstructie. Het levert een zeer emotionele track op die in intensiteit niet onderdoet aan de vocalen van Eartheater. De elektronische inbedding op het album werd gemaakt via technologie als MUGIC (Music/User Gesture Interface Control), allerhande sensoren, en een muziekhandschoen.

De rammelende collectie klanken op ‘Progression’ verdwijnt in een rijke doch spaarzame ambient-droom. Ruwe texturen klinken zich ijverig vast aan losse elementen en loops verdwalen in elkaar. ‘Serenade’ heeft dissonant resonerende snaren, een ijle melodielijn en een steeds vetter aanzettende disharmonie. Geluidskunst die ingetogen soundscapes oplevert en nergens in ellenlange trips verdwijnt. Degelijk en direct, onvolmaakt en ongepolijst.

Enkele jaren geleden verscheen op Nicolás Jaars label Other People de ambientplaat ‘Imbalance’ van Sary Moussa, waarvoor hij opnames van het zangkoor van zijn eigen dorpskerk op subtiele wijze bewerkte tot elektronica. Ook op deze nieuwe plaat ‘White Dust’ staat locatie centraal, waarbij Moussa zich richt op de twee landen waar hij werkzaam is (Libanon en Frankrijk) door een combinatie van westerse en west-Aziatische instrumenten in te zetten: van piano, hammondorgel, klarinet, saz tot boezoek, wederom gedrenkt in een bad van elektronica. Bijgestaan door enkele belangrijke muzikanten uit zijn scene (Julia Sabra, Paed Conca, Abed Kobeissy), levert Moussa een sereen en meeslepend album af, met ‘Wind, Again’ als eenzaamste en troostrijkste lied.

Matt Jencik (Implodes, Don Caballero en van de live-formatie van Slint) slaat de handen ineen met Madeline Johnston, beter bekend als Midwife. Jencik schreef de liedjes en teksten, en Midwife zong extra partijen in, verzorgde gitaar en keyboard en vervolledigde de songs. Op de titeltrack ‘Don’t Protest (Too Much)’ klinken repetitieve, kille en kale drums, waarover de gruis van elektrische gitaar gedrapeerd is. Het lied klinkt gelaten en verdrietig, maar heeft op een vreemde manier ook iets melancholisch. Als onderdeel van een album dat functioneert als een muzikale bezinning op de dood, heeft het gezongen mantra ‘Don’t Protest (Too Much)’ iets vergelijkbaars dubbels in zich.

Opgenomen in een ondergronds waterreservoir, spelend met klanken en weerklanken. Een lange uitgesponnen track waarvan we hier 5 minuten krijgen voorgeproefd. Net genoeg om je helemaal te laten gaan in dat eindeloos diep gonzende geluid dat aanzwelt en weergalmt. Uiterst traag en monotoon. Hier en daar doorbroken door lichtspleetjes vol nieuwe klanken.

Levantijns-Arabische folkmotieven worden uit elkaar geplukt en herdacht. Melodieën uiteengerafeld en opnieuw geïnterpreteerd. Traditionele klanken worden doorspit met elektronisch experiment. Boezoek in dialoog met gitaar. Farah Kaddour in duet met Marwan Tohme. Twee artiesten die met een geheel verschillend instrument en achtergrond na een improv-sessie in 2022 besluiten dit over te doen voor een album, ‘Ghazel’. Het materiaal werd zowel in Beiroet als in de Libanese bergen opgenomen. Stad versus het platteland.

Ondoordacht het volume te hoog laten slaan, met Selm binnenknallend in de hoofdtelefoon. Gruis en graaiende bassen. Drukkende texturen, sleurende klankenmassa’s. De broers Nicolas en Thomas Giets hebben weliswaar enkele jaren op zich laten wachten, maar met de nieuwste worp, ‘dehNUNG’, grijpen ze je bij het nekvel. Selm duwt je als vanouds met hun beheerste noise de catharsis in, vervormt klanken, en bouwt ritmes en melodieën die net wanneer je ze gewaar wordt, bruut afbreken. Overdonderend.