Veel aan deze plaat van Wadada Leo Smith is veel. Het is veel muziek, verdeeld over twee cds; het is veel geluid ook, met een bezetting van veertien muzikanten, waaronder vier gitaristen. Gedurende de twee schijven vinden verschuivingen in geluid en sfeer plaats, maar fusion is de overkoepelende notie. De lange openingstrack Don Cherrys Electric Sonic Garden al een veelzeggende titel zet meteen stevig in: Smiths elektrische trompet, elektrische gitaren en een stampende ritmebasis. De dubbelcd sluit ook af met een lange track van stampende fusion, met een grote rol voor de wowwow van een gitaar. Daartussen horen we swingende, funky nummers als The Majestic Way en Certainty, met snerpende gitaren, fel trompetspel en funky basloopjes. Die nummers swingen en rocken fijn, maar dragen het gevaar van overdaad en verveling in zich. Een stevig geluid kan meeslepend zijn, zoals hard schreeuwen kan overtuigen terwijl er feitelijk aloude platitudes worden geuit. Vooral het drumwerk is bij tijden zo rechttoe rechtaan dat het saai wordt. Heel prettig is het dat Pheeroan akLaff zich kan revancheren in meer swingende drumpartijen en dat er ook verrassend kalme, atmosferische composities zijn, met bijvoorbeeld zwevende, echoënde keyboards en sfeervolle bassolos, of een bedachtzaam klinkende piano met een zwervend gitaargeluid. In weer een andere track klinken de afwisselend lang aangehouden tonen en korte snelle frasen van Smiths trompet met vage metalige klanken op de achtergrond. Een positieve verassing is ook de toevoeging van laptops aan het groepsgeluid. Hearts Reflections bevat gelukkig zijn verrassende momenten, in het geluid en in de opbouw, maar de dubbelaar heeft zo zijn zwakke schakels.