Tobias Freund heeft alles bij mekaar een toch wel erg verrassende carrière tot dusver. Stond hij eerst Milli Vanilli, Meat Loaf en La Bouche bij als geluidstechnicus, mixte hij ooit nog werk in voor Scatman John, dan werd hij later co-producer voor ondermeer Margaret Dygas en Ellen Allien en zou hij recenter nog werk mixen voor het Moritz Von Oswald Trio. God weet wat we nog kunnen verwachten. Maar Freund steekt zn muzikale strafblad niet weg meer nog, hij hanteert z’n ruime productionele bagage volop voor een elpeedebuut dat er, na een kwarteeuw in de muziek, dan eindelijk is gekomen. In de underground is Freund trouwens ook bekend als Pink Elln, sidekick van Atom Heart, en als de helft van bijvoorbeeld NSI, een project dat hij deelt met Max Loderbauer van Sun Electric. De weg naar Ostgut Ton, zo ongeveer het hipste technolabel dezer dagen, was dan ook een stuk korter. Al zou de plaat oorspronkelijk uitgebracht worden bij Tobias eigen Non Standard Productions label. Wat opvalt aan Leaning Over Backwards is de aandacht voor sfeerschepping. Dat hoeft niet te verbazen voor wie Ostgut Ton zon beetje volgt sinds Sheds Shedding The Past. Het monochroom dubby The Girts klinkt alsof het binnenregent in de Basic Channel studio, Party Town -vocaal bijgekleurd door Aerea Negrot van Hercules And Love Affair– kiest halfweg en in de epiloog voor de sound van de vroege Music Man en Frankfurt techno. Met Voices Told Me To Do That lijkt Drexciya even herrezen, en het hardleerse Skippy is rechttoe rechtaan marstekno – wij zouden eerder zeggen skip it. Electro met een Detroit feel staat voorop in Free N° 1 en nog meer in het geraffineerde The Key, dat zelfs even herinnert aan The Other People Places classic Styles From The Laptop Café. Observing The Hypocrites is muzikale tongue-in-cheek, We Stick To The Plan is wat bronstiger electrotech, en dan is er de microtonale, ambiented heartcore van Now I Know, dat deze technisch hoogstaande plaat niet beter had kunnen besluiten.