De frontheren van twee Nederlandse bands I am Oak en The Black Atlantic, Thijs Kuijken en Geert van der Velde, zijn samen de studio ingedoken voor deze spitep. Beide groepen opereren in het gebied van singer-songwriter, op het randje van folk en pop – een stormachtig uitdijend terrein. Ze overlappen elkaar in akoestische nummers, begeleid op gitaar en ingehouden drumwerk. Blijkbaar liepen Kuijken en Van der Velde al langer met het idee rond om hun krachten eens aan elkaar te meten. Het label waarop de plaat verschenen is, weet te melden dat ‘Black Oak’ in een vloek en een zucht gemaakt is – twee ontmoetingen en hup, de studio in. Kwestie van een paar uur werk, zo laten beide heren weten. Helaas is dat ook af te horen aan de muziek. Terwijl bij I am Oak gitaren plotseling vlammend op kunnen spuiten, en de groep graag elektronica inzet om bijzondere klanken aan het palet toe te voegen, is daar weinig van overgebleven in deze samenwerking. Het lijkt erop dat Kuijken zich gevoegd heeft naar de minder avontuurlijke muzikale wereld van The Black Atlantic, al is het natuurlijk ook mogelijk dat geen van beiden al te veel energie heeft willen spenderen aan dit gezamenlijke product. In de opening van ‘Thaw’ laten ze horen dat ‘Shelter From The Ash’ van Six Organs of Admittance in hun collectieve geheugen rondwaart. Ze hebben een veilig midden gevonden waar opmerkelijk weinig te beleven valt. “Een eik van een plaat”, wil het persbericht van het label ons ook nog doen geloven in een fatale aanval van taalhumor. Maar zo hoog hebben de aspiraties van de heren absoluut niet gereikt. ‘Black Oak’ blijft op de vlakte. Het mooiste aan deze uitgave is de hoes.

Ironie is naar mijn idee het mooiste stijlfiguur. Enig probleem is dat je soms de plank precies misslaat… Heeft de hoes van dit album als doel je in verwarring te brengen? Of moet het duidelijk maken dat niets is wat het lijkt? Het is moeilijk een keuze te maken als je niet op dezelfde ironische golflengte zit. Het persbericht vat het album samen als Xerox Euphoria, maar of ze de RDS programmeertaal bedoelen of het album van Enrique Iglesias wordt niet duidelijk. De nummers zijn tussen 2007 en 2010 opgenomen, maar het album wordt pas in 2013 uitgebracht; duurde het masteren dan 3 jaar? Als inspiratie dienden herinneringen aan paarden in de jaren 1960, maar het nummer heet Memories Of White Horses In The 70s. Een ander nummer heet 7/8 Just Wild, maar wordt in 6/8 gespeeld. Je probeert eens wat nieuws, denk je… Subtiele ambient klanktapijten, scheurende gitaarpartijen, licht gitaargepluk, minimale spanningsbogen en veel uit de laptop gegenereerde klanken. In Girls Against Sci-fi genieten we van spannende industriële klankkleuren, maar het nummer eindigt in een wel erg geënsceneerde field recording van rammelende sleutels, een blaffende hond, een hoestende man, en een deur die wordt geopend. In David Hamilton’s Sisters horen we zwevende gitaarpartijen zoals de desert rock van Yawning Man. Het nummer Drowning In A Sea Of Nu probeert ons te verleiden met een psychedelisch mengsel zoals we van Six Organs Of Admittance gewend zijn. Met of zonder ironie: helaas geen diepgravend muzikaal avontuur.