Joe Lally, het zegt allicht weinigen iets, tot we zeggen dat de man bassist was van het invloedrijke Fugazi. Hij richtte in 1987 de band op samen met Ian MacKaye en bleef de bassist van de band tot hun oneindige pauze in 2003. In 1994 richtte hij zijn eigen label Tolotta op, met releases van Stinking Lizaveta, Spirit Caravan, Dead Meadow en Orthrelm, stopte ermee in 2001, maar brengt er nu wel zijn weer zijn soloalbums op uit, die verdeeld worden door Dischord. Hij maakte in de tussentijd sporadisch deel uit van bands en speelde zo onder meer met John Frusciante. There To Here (2006) en Nothing Is Underrated (2007) gingen dit nieuwe album voor. Intussen woont Joe Lally in Rome. Het verwondert dus geenszins dat hij al op de hort ging met de mannen van Zu. In vergelijking met de twee eerdere soloalbums inviteerde Joe dit keer nauwelijks gastmuzikanten uit zijn brede kennissenkring. Drummer Emanuele Tomasi, gitariste Elisa Abela en celliste Christine Mairer, meer heeft Joe niet nodig. Uiteraard bespeelt hij zelf nog steeds de bas, maar ook orgel en gitaar. Zijn vertrouwde zachte stem floreert goed in de elf songs, die eigenlijk maar weinig refereren naar Fugazi. Why Should I Get Used To It klinkt vooral als een plaat van een bezadigd muzikant, een familieman, die het toch niet kan laten om verhalen in liedjes te gieten. De plaat straalt rust uit, een zondagse rust, een beetje weg van de schijnwerpers, maar ze toch niet helemaal los kunnen laten. En net door zijn ingetogenheid, zijn intrinsieke urgentie die verscholen zit in de liedjes, is dit toch een knap album.