Hip Hop Hooray! Het genre viert dit jaar zijn veertigste verjaardag en wij mogen onze hoofdredacteur een jaar lang aanspreken met Dog en te pas en te onpas Bitch snauwen richting onze knapste eindredactrice. Wie zich niet snel van dit soort schuttingtaal zal bedienen, is Busdriver. De rapper debuteerde meer dan tien jaar geleden al en kreeg toen, samen met onder meer cLOUDDEAD en Antipop Consortium, het etiket avanthop opgekleefd: een vorm van intelligente hiphop, met avontuurlijke beats. Intussen zijn we een decennium later, is de term avanthop voorbijgestreefd en behoort Busdriver niet langer tot de voorhoede van de experimentele hiphop. Op zijn achtste album is grensverleggend zijn dan nook niet langer zijn voornaamste zorg. Perfect Hair laat een vrij gemoedelijke Busdriver horen, het gaat er best gezellig aan toe. De man uit Los Angeles rapt uit, naast, en af en toe ook op de maat. De gezongen refreinen houden de nummers relatief toegankelijk en de beats zijn soulvol en aardig bijeengeknutseld. De rapper produceerde zelf het merendeel van dit album, al is het beste nummer, — vooral door de fantastische cameo van Danny Brown — Ego Death, een productie van Jeremiah Jae. Net als Busdriver is ook Tre Mission getekend op het Britse label Big Dada. Tre zijn roots liggen zowel in Trinidad als in Jamaica, maar als rapper laat hij zich laat hij zich inspireren door de Britse grimescene. Vreemd, gezien die tak van de hiphop er al jaren comateus bij ligt. Wiley, de peetvader van de grime is te horen op Real Grind, en Boy In The Corner’ verwijst naar die andere grimepionier Dizzee Rascal. Toch klinkt de combinatie van Tres snelle raps op de licht gedateerde beats wat achterhaald en voelen nummers als Rally en Milly te veel aan als muzikale anachronismen. Op de beste tracks komt Tre Mission los van de grime, zoals op de trapbeats van In The Hallway en tijdens het wat tragere Get Doe. De rapper is amper 22 en heeft dus nog wel wat tijd om zich te herpakken. Het geluid van Homeboy Sandman sluit nog het meest aan bij klassieke hiphop. Deze rapper komt uit New York, waar het veertig jaar geleden allemaal begon, en heeft voeling met de scene. Zo knipoogt 1,2,3′ naar zijn stadsgenoten Mos Def en Talib Kweli. Homeboy Sandman is een intelligente rapper die tekstueel al eens diep durft gaan. Puike producties zijn er van Jonwayne (America, the Beautiful’ en Refugee’), maar ook van andere topproducers als Oh No en DJ Spinna. Net als bij Busdriver zit er veel soul in de nummers, al klinkt het geheel hier authentieker en minder verknipt. Jazeker, met hiphop gaat het goed. Na veertig jaar is het allemaal niet zo verrassend meer als in de begindagen, maar desalniettemin: gelukkige verjaardag, op naar de vijftig!