Een vreemde naam wekt altijd onze interesse op. Zeker nadat je het zoveelste The-groepje hebt zien langskomen. Qua intrigerende naam kan het tellen, Holler, Wild Rose!. Een eerste luisterbeurt leverde echter niets op. We waren niet mee, de muziek gleed langs ons heen. Dan komt toch nog het opzoekwerk. Het zevental blijkt afkomstig te zijn uit New Jersey. Daar ergens onder de rook van de Big Apple hebben ze een volstrekt eigen universum uitgebouwd. Een muzikale leefwereld die donker is, soms moeilijk doordringbaar, maar wel altijd meeslepend. Dromerige pop wordt afgewisseld met uitbarstende gitaren. De nummers worden onderbroken door drie interludia. Waar is trouwens de tijd dat ze dat nog hadden op televisie. De interludia zijn bedoeld om op adem te komen en werken vaak perfect. De band verwerkt ook invloeden uit psychedelische pop en indierock in hun geluid. We horen echos van The Besnard Lakes maar ook van het donkere en rustige van het plaatwerk van Apse. Een plaat dus die we bijna op de stapel te klasseren hadden gegooid. Maar een ultieme luisterbeurt zorgde ervoor dat alles op zijn plaats viel. En vanaf toen werden we stilaan verslaafd aan deze plaat.