Alsof hij je niet storen wilt maar toch gretig op je wil inslaan, zo lokt Max Cooper je naar een plek ergens tussen de dansvloer en de huiskamer. Na jaren remixwerk voor anderen en eigen clubvertier, acht hij de tijd rijp om te debuteren met Human. Een plaat die duidelijk maakt dat niets aan het toeval overgelaten werd. Coherentie is de rode draad. Cooper grijpt je vast met zijn ambient kriebels en softe electronics welke gaandeweg als verpulverende baslijnen blootliggen en dan weer knisperend onder hoogspanning bedreigend aanwezig blijven. Hij deelt kleine stroomstoten uit. Prikkels die je raken en met je gevoelens spelen. Emotie in elektronica. Het is ook wat Nils Frahm doet, tot in detail. Diezelfde verfijning legt ook Cooper bloot. De ritmes zijn delicaat, het geluid klinkt puur en een warme melancholische gloed dwarrelt doorheen de plaat, zoals die waaronder Adrift bijna bezwijkt. Impacts is dan weer een overrompelende techno-bom met knallende erupties, statische knispers en verontrustende synths. Een impact die door opvolger Empyrean meteen omzwachteld wordt. Nog mooier is de manier waarop Cooper de plaat heeft opgebouwd. Hij werkt naar Impacts toe, als het soort zwaartepunt van de plaat en bouwt rondom laagjes warme elektronica, modern klassiek en vage ambient zonder dat hij de lust voor experiment verliest. Het werkt. De afwisseling prikkelt en daagt uit. Human is verpulverend delicaat.