Fuck Fuck Fuck

Het Gentse trio Crowd Of Chairs werd geformeerd uit twee derde Deer en één derde Youff (de drummer). We keken dan ook wel uit naar hun debuutplaat, die op sociale media wel wat censuur te verwerken zal krijgen vanwege de titel. Noiserock is het hokje dat het beste bij Crowd Of Chairs past, al beuken ze tegen de muren van het genre en breken ze er frequent los door. Amphetamine Reptile en Touch & Go-bands als Cows, The Jesus Lizard en God Bullies blijken grote inspiratiebronnen, maar daar houdt het niet op. Het is een Vlaamse band, dus er zitten wat vijsjes los, waardoor alles net dat beetje chaotischer, noisier en van de pot af gerukt klinkt. Opener ‘For’ zet de luisteraar met zijn zachte zang en ingetogen deuntje dan ook meteen op het verkeerde been. Na drie minuten vliegt het volume (en de gitaarerupties) omhoog en schrikt al wat leeft. Ondanks de heftigheid van de nummers sluipt er steevast toch een hardnekkige melodie of riff in, die de aandacht vast houdt en als leidraad dient om in de wondere wereld van Crowd Of Chairs door te dringen. ‘Ibogaine’ en ‘Transister Yr Sister’ zijn daar perfecte voorbeelden van. Later op de plaat stuitert het nog wel eens alle kanten op, maar het trio beteugelt zichzelf net voldoende om de wildheid van hun concerten niet op plaat te laten ontaarden in dezelfde wanorde. Een zeer geslaagd lawaaierig debuut. Het kwartet Crites, geboren en getogen in het Vlaamse land, heeft het eindelijk ook aangedurfd om een set nummers op te nemen voor een debuut. De band koos er namelijk voor om eerst veel te spelen en de nummers, oude en nieuw, te laten rijpen alvorens ze aan de band toe te vertrouwen. Net als bij Crowd Of Chairs is er wat van de bands op Amphetamine Reptile en Touch & Go in de muziek geslopen. De bas klinkt zowat aanhoudend als die van David Wm. Sims, de legendarische bassist van Scratch Acid en The Jesus Lizard. Die bas van Mirabelle Van De Put, die hier en daar ook zingt, draagt eigenlijk alle nummers. Het resterende drietal, Mick Windey (gitaar, zang), Funther Liquette (drums, zang) en Miguel moors (gitaar, ook Blackup, waarmee hij recent de plaat ‘Clubbing Into Submission’ uitbracht), put echter meer uit de poppy kant van de grunge en de indierock van de jaren 1990. Daardoor ontstaat een organisch geheel dat resulteert in (soms ietwat brave) degelijke poprockliedjes met hier en daar een hoek af. Dat is dan vooral als de gitaren flink de bocht uit mogen vliegen, al is dat meestal maar kort van duur. De plaat klinkt echter heel spotaan en doorwrocht. Het kwartet nam alle nummers zonder veel poespas in twee of drie takes op, zodat Crites klinkt zoals de band live klinkt, en rockt.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
CrowdOfChairs_FuckFuckFuck
geplaatst:
ma 12 aug 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!