Na een eerste festivaldag met een fabelachtig begin en een onbevredigend einde, zat dag twee van het dunk!festival evenwichtiger in elkaar, met een waardige afsluiter. Lees het verslag hier!
Wie gisteren het Italiaanse orkest Goodbye, Kings gemist had, kreeg vandaag een herkansing met een geheime-maar-al-bij-al-goed-aangekondigde akoestische show. Daarvoor ging de Vooruit een uurtje vroeger open. Plaats van afspraak was de foyer van de Theaterzaal. Je loopt er zo voorbij, maar het was het gezelligste plekje van het festival, met twee merchandise-stands, de toog met het gemoedelijkste personeel en een heerlijk terras. Al bleven de terrasdeuren voor het optreden even dicht. Want akoestisch of niet: alles zonder klankkast of toeter moest sowieso versterkt worden om gelijke tred te kunnen houden met de drums en het blaaskwartet. De foyer zat snel overvol, waardoor er aanvankelijk wat volk in de gang moest luisteren. Maar postrockfans zijn uitstekend samendrukbaar, zo blijkt, en dus werd er extra plaats gemaakt. Het werd een oventje, maar een gezellig oventje. Werd gisteren de nieuwe plaat integraal gebracht, dan was er nu ruimte voor ouder werk, extra aangekleed door de blazers. Na de voorziene set kon het raam even open, maar het publiek wou meer, dus: raam weer dicht en nog een extra nummer. Sfeer! Dit soort concertjes mogen er meer zijn.
Dit jaar geen Jo Quail op de affiche, maar aan cellisten en cellistes geen gebrek. Ook het Britse Pijn had een celliste in de rangen en mocht vandaag het hoofdpodium openen. Zeven jaar geleden debuteerden ze met ‘Loss’, een eclectische verzameling van noiserock, neoklassiek, postmetal en sludge, en dat kreeg – op enkele losse releases na – pas vorig jaar een vervolg met ‘From Low Beams Of Hope’. Die tweede plaat is met vier lange vintage postmetaltracks behoorlijk consistent en vult, integraal gespeeld, netjes een set van drie kwartier. Handig! De opbouw leent zich ook uitstekend voor een live-set, want afsluiter ‘A Thousand Tired Lives’ is een wereldnummer dat naast het beste werk van Pelican en Russian Circles kan staan. Machtige finale dus, al mocht er wat ons betreft voor de variatie nog een korte noiserockknaller vanop het debuut bij. Meer Pijn!
De Theaterzaal werd vervolgens ingericht voor Masma Dream World. Drie ingrediënten werden ingezet om het dunk!publiek uit zijn comfortzone te lokken: een theatrale outfit en assorti setting met bloedrode accenten, een oorverdovende basdreun en bewerkte fluisterzang. In die volgorde kwamen ze kort na elkaar binnen. Of het ook muzikaal interessant zou worden, kunnen we helaas niet vertellen: de bas was zo absurd en onnodig luid dat we vóór de kans op betovering veiliger oorden moesten opzoeken.
En zo stonden we sneller dan gepland in het Wintercircus, voor Exxasens. Deze Spaanse spacerockers debuteerden meer dan vijftien jaar geleden bij Consouling, en zitten tegenwoordig bij het eigen dunk!records. Hun latere werk klinkt wat elektronischer en industriëler, en dus hadden we een strakke set verwacht met de precisie van de metronoom, maar dat bleek niet echt het geval – mogelijk door de overheersende baswalm die de gitaren wat te veel naar de achtergrond duwde. Voor het overige was hier weinig op aan te merken, en het publiek was helemaal mee. Het publiek blij, wij ook blij.
Na een bescheiden diner konden we in dezelfde zaal terecht voor Slow Crush, met hun quatre-quarts van metalriffs, shoegazevlagen, stuwende drums en bedwelmende zang. In augustus komt er nog eens een nieuwe plaat aan, en daar speelden ze al drie nummers van – die klonken veelbelovend. Afsluiten deden ze in een roze Loveless-wolk met hun shoegaze-klassieker ‘Glow’ uit ‘Aurora’. Na afloop konden er nog wat vriendschappelijke vuistjes af voor de fans op de eerste rij. Prima set!
Hulde aan de programmatoren van het dunk!festival dat ze Junius in prime time op het hoofdpodium programmeerden. Wat konden we nog verwachten van het bijna vergeten Junius, dat in onze onbetrouwbare herinnering vooral boven het maaiveld uitstak met excentrieke zang? Zeer veel, zo blijkt, en dat had dunk! goed ingeschat. Vanaf de eerste song waren we weer helemaal mee, zodra de metalriffs invielen klonk het echt goed, en met de variatie aan stemmen was het helemaal af. Kernlid en zanger Joseph Martinez heeft een bariton, maar die zet hij erg wendbaar in, en het grootste deel van zijn batterij medemuzikanten zingt mee voor extra power. Met hun vijven stonden ze op het podium: Martinez en de trouwe (en geweldig goeie) drummer Dana Filloon worden sinds enkele jaren aangevuld met twee extra gitaristen en een bassist. Zij maakten zich vooral nummers van de laatste plaat eigen, het intussen alweer acht (!) jaar oude ‘Reports From The Threshold Of Death’. Die moeten we nog eens opleggen, want de live-versies klonken indrukwekkend. Het openingskwartet, en later in de set ‘Black Sarcophagus’: wat een machtige nummers zijn dat toch. Ook gehoord: een prima nieuwe song (‘Heavy Radar’). Laat maar komen, die nieuwe plaat.
Even ontspannen dan in de zeteltjes van de Theaterzaal voor Mouse On The Keys. De zaal zat afgeladen vol – alleen op de balkons bleken nog een paar zitjes vrij. Het Japanse trio serveert restaurantmuziek van eerste garnituur, met een perfectionisme dat standaard is in de Japanse dienstensector. Netjes, proper, discreet, foutloos. Ze spelen in een driehoeksopstelling met zicht op elkaar, voor een perfect samenspel. Toch was dit niet vlak of gevoelloos: Mouse On The Keys combineert zijn technische klasse met een grote muzikaliteit. Het was na vele pogingen de eerste keer dat dunk! deze wervelende jazzmeisters mocht ontvangen, maar laten ze daar maar meteen een gewoonte van maken: vanaf volgend jaar gewoon dagelijks in het Vooruitcafé rond etenstijd, als dat past.
Wij moesten helaas halverwege discreet wegglippen, want parallel speelde Hüma Utku ten dans, en – mogen we dat al verklappen? – zij zal de cover sieren van de volgende Gonzo (circus). Het was even schrikken toen we de deuren van het Wintercircus openzwaaiden: de arena was zowat leeg. Je kon perfect zonder iemand te raken in een rechte lijn naar de eerste rij wandelen, waar meer gefilmd en gefotografeerd dan gedanst en geheupwiegd werd. Natuurlijk: een elektronicashow is wat ze is: veel is er niet te zien, op een artiest en een strijkplank na, met in de achtergrond bewegend beeld van YouTube-kwaliteit. Op de muziek viel nochtans niets aan te merken, maar het dunk!publiek had duidelijk andere interesses. Hüma Utku verdient natuurlijk beter dan twee fotografen en een paardenkop, en het is zeer jammer dat de hoofdact op het tweede podium in het water viel, maar er was nu eenmaal geen match. Kan gebeuren. Een kleine zelfstandige die elf koffiekoeken in de aanbieding heeft, zal altijd wel een pistachecroissant hebben die zijn cliënteel niet lust, ook al kreeg die van De Standaard-recensent vijf sterren. Volgende maand maar de Gonzo (circus) lezen, en bij een volgende passage van Hüma nog eens proeven.
Aha, en dan Cult Of Luna! Na gisteren hadden we nog een fatsoenlijke afsluiter te goed, en twee minuten ver in de set was het al duidelijk: ja hoor, dit was een fatsoenlijke afsluiter! Met wat slechte wil zou je kunnen zeggen dat de hoogdagen van de posthardcore ver achter ons liggen, toen Neurosis, Isis en later ook Cult Of Luna glorieerden met de ene na de andere klepper. Maar even goed was het een blij wederhoren met een keurselectie uit hun discografie: ‘Somewhere Along The Highway’, ‘Eternal Kingdom’, ‘Vertikal’, …: allemaal mochten ze een lap muziek aandragen voor deze greatest hits-set. De band speelde met overgave, de dynamiek zat perfect, de twee drummers blijven een troef. Tijdloze kwaliteit. En toen kwam Nancy van Daydream Nation (Radio Panik) over onze schouder hangen en fluisterde ze de volgende toevoeging in ons oor: “Een bekentenis: ik ben nooit fans geweest van de zang van Cult Of Luna. Ik vond die altijd wat geforceerd, zeker aan het begin van een optreden. Maar dan laat je je toch meeslepen door die alles verpletterende oerkracht van duistere harmonieën. Door de uit steen gehouwen drummers, die het geluid doen openbarsten naarmate de show vordert. Het fluweelzachte basgeluid, die briesjes van synths, druppelen en stromen over onze lichamen, totdat het gehuil van de dorstige gitaren zonder waarschuwing doordringt tot het binnenste van onze ziel.” Maar in het Frans is het zoveel mooier: “Jusqu’à ce que les pleurs de ces guitares assoiffées finissent par nous traverser les âmes, sans crier gare.” Bonne nuit, et à demain!
