De vijfde release van Powersolo is dan wel de eerste die we horen van deze knotsgekke Denen (uit Aarhus), het is een plaat die ons voortdurend op het verkeerde been weet te zetten. Elke keer als we denken een nummer te begrijpen, gaan ze voor het volgende weer een volledig andere kant op. Het lijkt alsof ze er alles aan doen om ervoor te zorgen dat geen recensent hen in een muzikaal hokje zou kunnen stoppen, al zijn er uiteraard altijd dooddoeners als weird, freaky, gewild moeilijk doen, arty farty en stuurloos. Powersolo laveert doorheen genres en invloeden, die al dan niet toegankelijk zijn. Een indiesong als Creepy is gemakkelijk te bevatten. Een melodie, een refreintje, radiovriendelijk, makkelijk te volgen en te onthouden. En dan is er de vreemde psychedelica van songs als Hear My Plea of Teach You Fun, die in eerste instantie wat vreemd overkomen. Na meerdere beluisteringen van Buzz Human zijn dat echter de songs die blijven bekoren. De gewonere liedjes, het naar psychobilly neigende Satisfy The Man bijvoorbeeld, blijken te eenvoudig, te simpel, te gewild melodieus. En dan zijn er nog een rits songs die meer drijven op experiment of die een rommeltje maken van een plaat met betere momenten. Eigenlijk doet dit album van Powersolo een beetje denken aan het latere werk van Ween. We waren in de vroege jaren van die band een enorme fan van hun afwisselend compleet geschift en zeer radiovriendelijk werk. In de loop der jaren molken ze zichzelf uit, bereikten een groter publiek en konden ons uiteindelijk helemaal niet meer bekoren. En op dat punt bevindt Powersolo zich nu net. Misschien dienen we op zoek te gaan naar hun debuut (Lemon Half Moon uit 2001).