Je zocht naar amon tobin - Gonzo (circus)

We Will Not Harm You

Dat we niet allemaal als Flying Lotus of Amon Tobin geboren worden, bewijst de Britse producer Dobie. Op zijn album We Will Not Harm You gaat de man de strijd aan met de groten der aarde, maar verslikt hij zich in zijn eigen papperige brei vol bassen en beats. Het ontbreekt Dobie aan inventiviteit en de nummers steunen vaak op één idee; op een leuke sample, een synthmotiefje, of een break. Nog erger wordt het wanneer zelfs dat ene idee ontbreekt, zoals op het warrige Then I Woke Up, of het nietszeggende Somewhere Over There. Enkel tijdens het opgefokte Stan Lee Is A Hero Of Mine slaagt Dobie erin om de aandacht even vast te houden. Al perfectioneerde DJ Shadow dit soort nummers al in de jaren 1990. Dat geldt de facto voor het hele album: hier valt namelijk niks te rapen dat in het verleden al niet beter gedaan is. Zijn biografie vermeldt dat Dobie al samenwerkte met Björk en Massive Attack, maar veel heeft hij daar blijkbaar niet van opgestoken. Het meest opmerkelijke aan We Will Not Harm You is de fraaie hoes, die Turner Prize winnaar Chris Ofili speciaal voor dit album bijeen schilderde. Een parel voor de zwijnen. Van een creatief kwaliteitslabel als Big Dada verwachten wij meer.

Commercial Mouth

Het Berlijnse label Pan verraste ons vorig jaar met twee puike releases van Lee Gamble. De Griekse geluidsfetisjist Jar Moff tilt de creatie van afwijkende geluidsmontages er nu naar een hoger niveau. Zijn debuut Commercial Mouth bevat twee composities waarop heel wat genres door elkaar lopen, gaande van musique concrète over dub tot jazz en hiphop. Gelukkig ligt het tempo vrij laag, en ontwaar je na enkele luisterbeurten toch een bepaalde structuur, zodat dit album toch niet naar complete chaos leidt. Openingstrack Tziaitzomanasou is een niet-sonoor labyrint dat zijn oorsprong vindt bij de free jazz. Snippers saxofoon en trage beats vormen de basis, waarrond zich allerhande bevreemdende klanken samenvoegen. Op de titeltrack herhaalt Moff dit procedé. Te midden dit nummer wordt de sfeer wel grimmiger; de digitale samples, die voorafgaandelijk nog vreedzaam ronddobberden, monden hier uit in een kolkende zee van gitzwarte ruis. Als je vindt dat James Ferraro of Amon Tobin complexe collages maken, dan laat je dit album best links liggen. Als je je afvraagt hoe hun werk zou klinken mocht een psychopaat het nauwgezet uiteen halen, en het vervolgens terug aan elkaar hechten met hompen onfrisse ruis en een fikse brok waanzin, dan zal Commercial Mouth spek naar je bek zijn.

Killing Eleven Ep

Deze piepende kreeft is het alter ego van de Franstalige Belg Laurent Delforge die een kleine twee jaar geleden al hoge ogen gooide met zijn ‘Will-O’-The-Wisp’ ep bij het Brusselse Vlek label. Op deze vervolg-ep ‘Killing Eleven’ wordt de lat nog wat hoger gelegd en heeft hij zijn klanken kunnen verfijnen. Dat is zeker te horen in opener ‘Apertura: Chewing The Peptine’ waar straffe beats ons om de oren slaan; en in de vervolgtrack ‘Oblivion’ gonzen krachtig klakkende, oneven beats op een bedje van soul samples à la Madlib door de ruimte. Het hobbelige ‘The Monster Swim’ ligt dan lichtjes in de gedreven lijn van Amon Tobin met oneven beats en flinke weergalm. De track ‘Fukera’ volgt hetzelfde pad van gesamplede soul en funk, gestoken in Aziatische sferen met melodieuze xylofoon vibraties die de geest van Flying Lotus oproepen. Omdraaien naar de B kant, waar de titelsong van wal steekt met de signatuur van oneven beats met een scheurende R&B funkgitaar uit vervlogen tijden tegen een achtergrond melancholische stemmen en effecten. ‘The Black Rhythm’ is andere sterke track waarin kabbelende beats stapvoets in elkaar overlopen, aangevuld door vertraagde stemmen, een harmonieus achtergrondkoor en een verwrongen steeldrum melodie. In ‘Sky Dance Sugar Babes’ gaat het tempo sterk omhoog met allerlei snelle beats, verdraaide synthmelodieën en een brei aan soulsamples. Met ‘Farewell Lullaby’ komt er een kort en krakerig einde in een funky krautrocksfeer met dromerige synthesizertonen. Dat het geheel na slechts een dik half uur ten einde draait, is het enige minpuntje aan deze plaat, maar goede klanken met mate verteren in dit digitale tijdperk van muzikale overlading is geen straf. Opnieuw een knap stukje vernieuwende elektronische muziek uit eigen streken op een jong label.

In the Wild

De NinjaTune-sound is er eentje die gemakkelijk herkenbaar is maar lastig te omschrijven. Iets met futurisme en humor en daar een mengelmoes van. Hoe dan ook, NinjaTune-artiesten hebben een karakteristiek geluid: Amon Tobin, Kid Koala, Mr. Scruff, Bonobo. FaltyDL is dan misschien niet zo bekend als de hiervoor genoemde namen, maar toch is Drew Lustman al een tijdje goed bezig: Lustman verzorgde het voorprogramma van Radiohead, deed een tour met James Blake en remixte nummers van artiesten als Photek, the xx en Disclosure. Goed bezig, maar of hij met zijn pseudoniem ooit in het rijtje van Groten Der NinjaTune kan aansluiten, is de vraag. Met ‘Bravery’ uit 2009 heeft FaltyDL meteen zijn draai te pakken: als een jonger broertje gaat hij de kant van Amon Tobin op, met grootse heelalklanken waarmee hij zijn debuut een duidelijk gezicht geeft. Het vervolg uit 2011 ‘You Stand Uncertain’ is wat platter maar zeker niet onaantrekkelijk. Nog een plaat en wat ep’s verder belanden we dan nu bij ‘In the Wild’, het vierde volledige album dat deze New Yorker uitbrengt. Met deze plaat lijkt het erop dat Lustman voor het gemak kiest. De platheid heeft ingezet, waarmee Lustman zijn voormalige geluid loslaat en richting de ‘normale’ clubsound vaart. Het ruimdenkende geluid dat de meeste artiesten bij het Britse label siert, lijkt bij FaltyDL ingeruild voor een meer veilige weg. Een weg die op driekwart van ‘In the Wild’ gelukkig! ophoudt. Daarna het bos begint: ‘Dos Gardanias’ luidt de gewaagde wildernis in, waarmee Lustman zijn vierde album net op tijd wegleidt van de gemakzucht. FaltyDL heeft niets te zoeken op de snelweg die uiteindelijk naar de gewone wereld leidt. Deze man hoort in het oerwoud van de onnavolgbaarheid.