3
Op hun eerste twee platen wisselden Bert Dockx, Frederic Lyenn en Steven Cassiers nog verschillende interpretaties af met de occasionele eigen compositie.(‘Cover’ is een fout woord voor de intergalactische trips op basis van het werk van bijvoorbeeld Ornette Coleman, Sun Ra en Robert Wyatt.) Op ‘3’ ligt de nadruk op eigen werk – slechts twee keer wordt een bestaande song als inspiratiebron gebruikt.
‘Het is allemaal een grap’
Het jaarlijkse herfstfestival Autumn Falls begint stilaan op kruissnelheid te komen. Afgelopen zondag streken Kurt Vile & The Violators neer in de Brusselse Ancienne Belgique. In het voorprogramma traden STADT, Lushes en Lower Dens aan.
The Jolity Of My Boon Companion
Lyenn – Fred Jacques bekt niet zo lekker, natuurlijk is een Brusselaar die de tegenwoordigheid van geest heeft gehad om niét eerst alle Belgische parochiezalen plat te spelen, maar meteen de wereld in te trekken. Uitstekend idee! Concerten in Glasgow, San Francisco en Berlijn, in plaats van Café De Welkom en Jeugdhuis de Pomp. Dat hij ook met Ornette Coleman heeft gespeeld, staat haast als een fait divers in s mans bio. Eén en ander resulteerde in een mooi gevuld telefoonboekje. Het was dan ook op uitnodiging van Marc Ribot dat Lyenn naar New York trok om met goed volk Shahzad Ismaily (Bonnie Prince Billy) Ches Smith (Secret Chiefs 3 en Ribots Ceramic Dog), Sam Amidon, Jolie Holland en Doug Wieselman (Antony and the Johnsons) zijn debuutplaat op te nemen. Zulk een gastenlijstje creëert natuurlijk hooggespannen verwachtingen. Maar we kunnen u geruststellen: The Jollity of my Boon Companion staat vol hoogstaande zorgvuldig met gelijke maten blues, folk, jazz, psychedelica en avantgarde ingekleurde licht etherische popliedjes die zich best laten beluisteren bij een knisperend haardvuur. Een paar hoogtepunten? Welaan, dan. Forsaken Joy is gothiek zoals die ook werd bedreven door This Mortal Coil, en als het volume halverwege Wistful Longer de hoogte ingaat en de drums op draf overschakelen, horen we echos van het beste van Sixteen Horsepower. Holler is dan weer opgebouwd uit heerlijke gitaarduels (Ribot en Lyenn?) die rond een onheilszwangere groove kronkelen. Bijzonder voldragen debuut, dit. De hype is dan ook volkomen terecht en wij kijken nu al reikhalzend uit naar die tweede, derde en vierde plaat.
S/t
In Gonzo (circus) #101 berichtten we u al over Flying Horseman. Terloops hadden we het toen ook over Dans Dans, Bert Dockx ‘jazz’-collaboratie met Fred Lyenn Jacques en Steven Cassiers (Dez Mona). Destijds had Dans Dans ons al twee keer live zo hard omvergeblazen dat we vandaag nog steeds proberen recht te krabbelen. Dans Dans, dat kunnen we u met de hand op het hart verzekeren, is het meest opwindende wat een mens dezer dagen op een Belgisch podium kan zien. Naast Dans Dans, de liveband, is er nu ook Dans Dans, de plaat. En daar zijn we ontzettend blij mee. De plaat is niét de instant-knockout geworden die de liveband altijd is, maar wél een heel erg goeie plaat een concert van Dans Dans is simpelweg buiten competitie.
Freedom Suite Pt. 2 (Sonny Rollins) trapt meteen stevig af het is wonderlijk hoe de understated maar swingende baslijn van Lyenn en de animal-drums van Cassiers de hele tijd in-sync blijven, terwijl Dockx met zijn gitaar zeven dimensies tegelijk omspit. Meteen daarna wordt Nick Drakes River Man tot op het been uitgekleed de melodielijn van het origineel is slechts een excuus voor een sterk staaltje introspectieve improv. Door Waterpoort (de enige Bert Dockx compositie) spookt eventjes de wind van oude westerns, maar dan op de wijze waarop Sun City Girls die zou scoren, en dan tovert Dockx, twee minuten ver in de song plots een wonderlijke melodie uit zijn mouw die altijd al heeft bestaan. El Is A Sound Of Joy (Sun Ra) benadert misschien nog het meest de livefilosofie Dockx en co doen even moeite om trouw te blijven aan het thema, maar drijven uiteindelijk zo ver af dat ze even diep in space opereren als Sun Ra zelf. En dan is daar plots toch weer die baslijn van Lyenn, die de hele bende weer aardt.
Het slechte nieuws: Dans Dans is geperst op 197 exemplaren. Het goede: als u zich haast kunt u via lut@bestov.be misschien nog een exemplaar te pakken krijgen.
I/II
Bert Dockx (Flying Horseman) heeft goed begrepen dat de beste manier om gehoord te worden simpelweg keihard doorwerken is. En Dockx heeft duidelijk het momentum van een vliegwiel vast: ‘I/II’ is zijn vierde plaat sinds begin 2012. Dans Dans is natuurlijk ook het project van Fred Lyenn Jacques (bekend van uitstekende releases onder eigen naam, met bijvoorbeeld Marc Ribot op tweede gitaar en bassist in de liveband van Mark Lanegan) en Steven Cassiers (Dez Mona, Jack Van Pol en General Mindy).
Nog meer dan debuut ‘Dans Dans’ is ‘I/II’ een lyrische plaat. Vanaf de eerste frase van opener ‘Au Hasard’ (een eigen compositie van Dockx, volledig in de lijn van ‘Waterpoort’) valt onze frank: Bert Dockx is geen gitarist, maar een verteller. De band neemt ook meer zijn tijd voor de opbouw. Op ‘Dans Dans’ waren de originele composities doorgaans een aanloopje naar een virtoos freaky coda. Op deze ‘I/II’ wordt er meer gedoseerd, en zijn er eindeloos veel tussenniveaus. Het trio neemt zijn tijd om thema’s uit te diepen, stevig in het bos van de improvisatie te verdwalen en vervolgens de minutieus opgebouwde spanning met een verlossende climax te bezweren. Niet noodzakelijk in die volgorde overigens.
Sommige stukken zijn zelfs zonder complexen climaxloos. Zo wordt Tom Waits‘ ‘Yesterday Is Here’ in een zwaar vertraagde versie omgespit, met een hoofdrol voor de ritmesectie: zelden klonk een boem-tsjak zo droog, uitgebeend en dwingend. Bij Bowie‘s ‘Some Are’ (een miniatuurtje uit de ‘Low’ sessies dat pas begin jaren 1990 tevoorschijn kwam) zit het experiment vooral in de klankkleur: diepe bassen en schriele hoge tonen – koptelefoonmateriaal, dus. Maar laat al ons gezeik over verhalende gitaarlijnen en lyriek vooral niet de indruk wekken dat Dans Dans niet punk meer zou zijn. Vaak genoeg geven ze er nog een allesverschroeiende lap op. Zo klinkt het van Ornette Coleman geleende ‘Mothers Of The Veil’ alsof Lightning Bolt en die ouwe Ornette vechtend van een lange en steile trap vallen: extra punten voor de waanzin-synth van Lyenn. Ook ferm: ‘Meditation (On A Pair Of Wire Cutters)’ van Charles Mingus, waarop de ritmesectie een kubistische voodoo-groove neerpoot, en Dockx zeer grondig loos gaat.
Door zijn lengte (elf tracks op vier kanten vinyl) duurt ‘I/II’ langer om te doorgronden dan het debuut, maar wie zijn tijd neemt, wordt beloond met een luisterervaring die eten en drinken tegelijkertijd is. Benieuwd hoe de plaat zich naar een live situatie laat vertalen, want op het podium is Dans Dans doorgaans helemaal onnavolgbaar. Spannende tijden!
Flying Horseman – Dans Dans
Bert “Flying Horseman” Dockx heeft met Wild Eyes net een debuutplaat uit vol extatische krautblues, meditatieve spookcountry en abstracte folk. Om het met Julian Cope te zeggen: ‘Rat-atat-atat-ata-ata-ata-ata. Fabulous music this truly be.’
horrorfilmorgels, vrouwen in midlifecrisis en massa’s Gentse Tripel
Het jongste showcase festival van Gent, Glimps, was dit jaar aan zijn derde editie toe. Op het eerste zicht zag de affiche er iets minder aantrekkelijk uit dan vorig jaar. Maar omdat wij vertrouwen hebben in de programmatoren en hier en daar een ontdekking hoopten te doen (uiteindelijk toch de bedoeling van dergelijke festiviteiten), trokken […]
Pukkelpop 2013 – Dag Drie – Verslag vanuit het Gonzo (circus) kasteel
Rise and shine. De Gonzo (circus) crew heeft twee nachten als roosjes geslapen, in een ‘huis’ dat we zonder overdrijven als een stadskasteel kunnen omschrijven. Ramen als van kathedralen en een keuken waar we volgend jaar gerust een negende Pukkelpodium kunnen hosten. Chokri, hebben we u gisteren feitelijk ons nummer gegeven? Elk lid van de […]
CD: Dans Dans – I/II
Bert Dockx (Flying Horseman) heeft goed begrepen dat de beste manier om gehoord te worden simpelweg keihard doorwerken is. En Dockx heeft duidelijk het momentum van een vliegwiel vast: ‘I/II’ is zijn vierde plaat sinds begin 2012. Dans Dans is natuurlijk ook het project van Fred Lyenn Jacques (bekend van uitstekende releases onder eigen naam, […]
Mixcloud Monday: Kreng
Van 24 tot en met 28 januari 2013 organiseert Gonzo (circus) in samenwerking met het Internationaal Film Festival Rotterdam het festival ‘Mind The Gap Nights’. Een laatavond programma gevuld met avontuurlijke bands en audiovisuele samenwerkingen. Vrijdag 25 januari treedt Pepijn Caudron, oftewel Kreng op. Hij stelde de Mind the Gap-mixtape van deze week samen. “Kreng […]