In Gonzo (circus) #101 berichtten we u al over Flying Horseman. Terloops hadden we het toen ook over Dans Dans, Bert Dockx ‘jazz’-collaboratie met Fred Lyenn Jacques en Steven Cassiers (Dez Mona). Destijds had Dans Dans ons al twee keer live zo hard omvergeblazen dat we vandaag nog steeds proberen recht te krabbelen. Dans Dans, dat kunnen we u met de hand op het hart verzekeren, is het meest opwindende wat een mens dezer dagen op een Belgisch podium kan zien. Naast Dans Dans, de liveband, is er nu ook Dans Dans, de plaat. En daar zijn we ontzettend blij mee. De plaat is niét de instant-knockout geworden die de liveband altijd is, maar wél een heel erg goeie plaat een concert van Dans Dans is simpelweg buiten competitie.
Freedom Suite Pt. 2 (Sonny Rollins) trapt meteen stevig af het is wonderlijk hoe de understated maar swingende baslijn van Lyenn en de animal-drums van Cassiers de hele tijd in-sync blijven, terwijl Dockx met zijn gitaar zeven dimensies tegelijk omspit. Meteen daarna wordt Nick Drakes River Man tot op het been uitgekleed de melodielijn van het origineel is slechts een excuus voor een sterk staaltje introspectieve improv. Door Waterpoort (de enige Bert Dockx compositie) spookt eventjes de wind van oude westerns, maar dan op de wijze waarop Sun City Girls die zou scoren, en dan tovert Dockx, twee minuten ver in de song plots een wonderlijke melodie uit zijn mouw die altijd al heeft bestaan. El Is A Sound Of Joy (Sun Ra) benadert misschien nog het meest de livefilosofie Dockx en co doen even moeite om trouw te blijven aan het thema, maar drijven uiteindelijk zo ver af dat ze even diep in space opereren als Sun Ra zelf. En dan is daar plots toch weer die baslijn van Lyenn, die de hele bende weer aardt.
Het slechte nieuws: Dans Dans is geperst op 197 exemplaren. Het goede: als u zich haast kunt u via lut@bestov.be misschien nog een exemplaar te pakken krijgen.
