Seconds
Het verhaal van Gary Higgins zal ondertussen wel genoegzaam bekend zijn, zeker? Sta ons toe om m voor het gemak het mannelijke equivalent van Vashti Bunyan te noemen. In 1973 één plaat Red Hash uitgebracht en vervolgens niks meer van zich laten horen. Niét omdat Higgins zoals Bunyan in een huifkar de wereld achter zich zou hebben gelaten, wél omdat hij de nor indraaide voor drugsbezit. Daarna: een vrouw, een kind en fin de carrière voor Higgins. Red Hash behaalde ondertussen in bepaalde middens wél een legendarische status. Met name Ben Chasny (Six Organs of Admittance, Comets on Fire) was de belangrijkste advocaat van de plaat, met als resultaat een reissue in 2005. De opvolger van Red Hash is er nu, zesendertig jaar na datum, en we geven het maar meteen mee: Seconds is een flinke sof. Het begint allemaal nog veelbelovend. In het met dikke lagen synth flutes en belletjes gelardeerde Little Squirrel klinkt Higgins zowaar als Robert Wyatt die eindelijk de baard in de keel heeft gekregen. En Ten-Speed herinnert aan de beste Alex Chilton. En de beste Chilton, dat is voor ons nog steeds de verwarde Chilton van Big Stars Sister Lovers / Third. Maar halverwege Ten-Speed (pas het derde nummer, overigens) is het vet al definitief van de soep. Naar het eind wordt die song namelijk genadeloos de strot afgesneden door de meest verlammend-clichématige akoestische solopriegelarij die wij in jaren hoorden (en wij hebben nochtans nog zéér recent naar Patience van GunsnRoses geluisterd). En daar blijft het schoentje een beetje wringen. Mr. Blew met die onnozele voice over in de intro en het clichématige en horterige drumwerk òòk een powerballad van Axl Rose en zijn huidig clubje studiomuzikanten kunnen zijn. Het zevende en laatste nummer Dont Wanna Lose, maakt nog enigszins één en ander goed, omdat het hilarische FM-rock is, een genre waarvan wij dachten dat het officieel uitgestorven was
Meneer Higgins, Gary, we wéten dat u slechte herinneringen heeft aan de nor, maar we willen er toch vriendelijk op aandringen dat u voor een volgende opnamesessie een grote mand paddestoelen de studio insmokkelt. En stuurt u gerust uw huidige band de laan uit naar het schijnt zou Ben Chasny met zéér veel plezier een psychedelisch gitaartje komen inspelen.
S/t
Wat verwacht je van de samenwerking tussen Ben Chasny (Six Organs Of Admittance, Comets On Fire, Rangda, ) en Elisa Ambrogio (Magik Markers)? Wij hadden gedacht dronende, psychedelische rock. Mis dus. Het duo trok zich terug in een tuinhuis in de buurt van Seattle om daar te werken aan zeer uitgepuurde songs. De gitaar van Chasny wordt aan de ketting gelegd en Ambrogio zingt in tegenstelling tot wat we van haar gewoon zijn zeer ingehouden. We herkennen wel de typische gitaarmotieven die Chasny gebruikt in zijn andere projecten, maar toch. In deze samenwerking werd gekozen voor melodie, warmte en rust. Soms krijgen we toch nog een flard te horen van de psychedelische gitaarstijl van Chasny. Dat is bijvoorbeeld zo in het nummer Thread. De gitaardrone van Chasny verzwelgt de stem van Ambrogio bijna. Dit is dan ook één van de uitschieters op het album. Verder kabbelt het allemaal iets te rustig voorbij. Maar misschien is dat omdat onze verwachtingen voor dit project totaal verkeerd waren. Niet slecht, maar een plaat die mij pas langzaamaan enigszins echt kon bekoren. Op hetzelfde label, Drag City, komt ook het nieuwe album van Azita Youseffi uit. Haar vijfde solowerk. Ook dit is een album van het uitgepuurde soort. Na een muzikale carrière van twintig jaar is Azita gekomen tot een muzikaal universum dat elementen van jazz, pop en minimalisme bevat. Op deze plaat wordt gekozen om piano en stem centraal te plaatsen. Boven de minimale pianolijnen dwarrelt de donkere stem van Azita. Beelden van desperate landschappen doemen daarbij voor onze ogen op. Eenzame lieden in verlaten uitzuipkroegen in de plooien van een nachtelijke stad. Donker, mooi, maar soms ook een beetje eenvormig.
Ascent
Volgend jaar viert Ben Chasny een bescheiden jubileum. Dan is het vijftien jaar geleden dat hij zijn eerste, trouwens titelloze, plaat uitbracht als Six Organs Of Admittance. Nu zijn we bijna dertig officiële releases later en komt Ascent uit. Zijn platen zijn meestal gedrenkt in donkere, akoestische dronefolk. Voor deze nieuwe pakte hij het echter anders aan. Hij bracht zijn vrienden van Comets On Fire samen in de niet onbekende Louder Studios in Green Valley, California, een idyllische plek tussen San Francisco en Sacramento. Daar ging hij samen met hen schaven aan deze nieuwe plaat. Bij de her en der al te vinden opener van het album Waswasa horen we een volledig elektrisch, rockende band. Six Organs Of Admittance klinkt hier als Comets On Fire. Niet onlogisch natuurlijk. In latere nummers zoals Your Ghost wordt duidelijk gas terug genomen en horen we de akoestische Chasny weer de overhand nemen. En dat met een kleine, dronende folksong. Het venijn van de plaat zit bij deze in de staart. De symbiose tussen zijn twee bekendste projecten valt perfect samen in de nummers Even If You Know en Visons (From Io). Donker, psychedelisch, dreunend en geen seconde vervelend. Vijftien jaar bezig en nog altijd de moeite wat de man uitbrengt. Trouwens, wel een beetje vreemde muziek volgens een kennis uit de muziekindustrie, maar gelukkig wel sympathiek. Niet onbelangrijk.
Ascent
De hoes van de nieuwe Six Organs Of Admittance ziet er weer heerlijk spacy uit. Een zombie in ruimtepak dwaalt rond op het maanoppervlak. Werkelijk van deze wereld. En dat is ook de muzikale productie van Ben Chasny. Wij zijn de tel volledig kwijt geraakt. Als Six Organs Of Admittance zit hij ondertussen aan dertien of veertien. Dan zijn er nog verschillende samenwerkingen zoals onder andere 200 Years met Magic Markers Elisa Ambrogio en de psychedelische rockband Comets On Fire. Chasny maakt het met deze soloplaat trouwens nog iets ingewikkelder, want zijn vrienden van Comets On Fire werken aan Ascent mee. Volgt u nog? Op de eerdere platen van Six Organs Of Admittance liet hij zijn voorliefde voor akoestische psychfolk de vrije loop. De injectie Comets horen we al in opener Waswasa: een brok psychedelische rock met fel uithalende elektrische gitaren. Vanaf het tweede nummer een uitgesponnen Close To The Sky – voel je de verandering in de opzet van dit project nog beter. De nummers klinken beter als een mix tussen Comets On Fire en het vroegere Six Organs Of Admittance. Chasny laat duidelijk zijn twee hoofdprojecten samenvloeien. Iets wat perfect tot uiting komt in een nummer als A Thousand Birds. De drum jakkert ergens in de achtergrond lekker door, Chasny tovert heerlijke psychedelica uit zijn gitaar, de rest van de groep vult mooi aan. Afsluiter is het zeer sterk naar Americana geurende Visions from (IO). Sterk album, opnieuw. Ook net uit is Formerly Extinct. De nieuwe plaat van jammonster Rangda. De samenwerking tussen drie heren van stand: Ben Chasny, Sir Richard Bishop (Sun City Girls) en improv-drummer Chris Corsano. Na False Flag uit 2010 is dit het tweede album waar ze op deze manier en onder deze naam samenwerken. De nummers ontstaan door jamsessies. Het gevolg is een soms chaotische, altijd instrumentale – kruising van noiserock, psychedelische tripmuziek en mathematische precisiedrums. Iets meer ingehouden misschien dan op voorganger False Flag, maar toch. Onze hoogtepunten zijn The Vault en Majnun. Het moet gezegd dat onze aandacht ook wel eens verslapte. Dus niet alles is echt even overtuigend, maar het blijven wel heren van stand.
Labelreport Holy Mountain
Geïnspireerd door labels als PSF en Siltbreeze begon het bij John Whitson een aantal jaar geleden te kriebelen om er zelf één te beginnen. Eén van de inspiratiebronnen achter de naam is natuurlijk de gelijknamige film van Jodorowsky.
Mind The Gap #88
01. Staatseinde Ruimtevaart Voorbij cd: Kamp Holland (Enfant Terrible) Twee jaar na een opnamesessie in 2004 beluisterde Kommander Neorej het bandje, nam de ideen opnieuw op en belandde per abuis op een podium met drummer Doctor Slacht-Zeuger en zangeres Frau Jacke. In 2009 voegde bassist Superintendentur Morritz zich bij het trio en een jaar later […]
‘De ballast van vernieuwing: over metamodernisme in de popmuziek’
De metamodernist pendelt voortdurend tussen een mo…
Six Organs Of Admittance
Volkskathedralen noemt Paul Spapens ze, de goede 500 kapellen – veelal in aanbidding van Maria (de moeder, niet de hoer) – verspreid over Brabant. Uitingen van het Rijke Roomsche leven zoals gevierd tussen de Pacificatie in 1917 en de Karl Marx Universiteit in 1969 – nota bene in de stad die de bijnaam Rome van […]
Six Organs of Admittance (Tilburg)
Incubate presenteert: Six Organs of Admittance 27 mei “Dit jaar ben ik blijkbaar gefascineerd door religieuze geschiedenis. Ik vind het gewoon toevallig een interessant onderwerp, zoals iemand anders misschien geboeid is door de Tweede Wereldoorlog. Dat betekent niet automatisch dat hij die oorlog had willen meemaken. Ik ben niet spiritueel aangelegd, maar ik vind religie […]
Incubate presenteert instore van Six Organs Of Admittance in Sounds
Dit jaar komt Incubate met een nieuw project rond het festival. Glocal. De idee is om de band met de regio nog sterker te benadrukken, en artiesten de ruimte en de rust te geven om te werken aan speciale projecten rondom het festival. Het gebruik van regionale biologische producten op het festival en vorig jaar […]