Bij Gonzo (circus) #183: Ecologische dwarsverbanden
In GC-editie #183 vind je een tweede ecologiespecial (sinds de eerdere in GC#166), met ditmaal onder meer artikelen over het kikkerkoor van Felix Hess, een keynote door René van Peer over natuurgeluiden en een gesprek met folkmuzikant Daniel Bachman. In zijn editoriaal trekt hoofdredacteur Tijs Heesterbeek de in deze editie aanwezige ecologische dwarsverbanden, zelfs naar de voormalig platenzaakoprichter, maar tegenwoordig nieuwe zakelijk leider van Gonzo (circus) … Stef Potums!
Harolds Hoofd Stuk: Niks is er Extremer dan Eeuwigheid
In het negenendertigste Hoofd Stuk herinnert Harold Schellinx zich het recept voor teeptee, en leest hij in de extreme hitte van weer een zomer het ondanks héél veel omissies alles wel beschouwd toch fijne boek dat de Canadese psychogeriater Michael Tau over extreme muzieken schreef. ‘Cassettes in een broodje kebab, langspeelplaten met schaamhaar van de zangster in het vinyl, CD-roms in doorschijndoosjes met menstruatiebloed, singles met hondepoep en glassplinters, een 8-track verzegeld in de carplayer van een ouwe Citroën,’ je kunt het zo gek niet bedenken of het is vast eens gedaan,’ zo vat Harold samen.
Een reflectie op ‘extreme’ muziek. Lees het Hoofd Stuk in onze nieuwste editie.
Kaap Schermer
Matmos-lid Drew Daniel liet op X weten dat hij gedroomd had van een rave waar een jongedame hem vertelde over een nieuw muziekgenre dat ze ‘hit em’ noemde, vol ‘super crunched-out sounds’ in 5/4e maat en op 212 BPM. In no time postten muzikanten via generatieve AI spontaan hun eigen ‘hit em’-tracks.
In zijn column kaart Maarten Schermer een probleem aan waar alle partijen die generatieve AI ontwikkelen mee worstelen: dat er steeds meer nieuwe data nodig is voor AI-modellen om nieuwe ‘vaardigheden’ te leren. Die modellen voeden met andere door AI gegenereerde data, zal de AI-modellen doen laten instorten, zo stellen wetenschappers.
‘Een soort gekkekoeienziekte voor AI’s, die optreedt wanneer modellen gevoed worden met de vruchten van hun soortgenoten.’ Lees Kaap Schermer in onze nieuwste editie.
Bij Gonzo (circus) #182: Hoofdletterpotpourri
Het is bij de samenstelling van ons tijdschrift geregeld nodig om – soms lange – zoektochten op internet te ondernemen om te kijken hoe een band zich typografisch wil presenteren, zo geeft hoofdredacteur Tijs Heesterbeek aan in zijn editoriaal.
Zo denkt hij terug aan coverster Mike Watts band fIREHOSE, die Tijs abusievelijk gezien dacht te hebben op Pukkelpop in 1994. Wél spot hij het verkeerd gespelde ‘Deus’ op de festivalposter, in plaats van dEUS.
Een mooie gelegenheid om vanuit de Gonzo (circus)-redactie (grote G, kleine c) de Concertzender (kleine d, grote C) te feliciteren met het winnen van de Zilveren Reissmicrofoon (twee s’en), om de letterpotpourri compleet te maken.
Harolds Hoofd Stuk: Vóór de muziek uit
In zijn achtendertigste Hoofd Stuk gedenkt Harold Schellinx zijn vroege bandgenoot, handlanger, samenzweerder, co-denker en medemaker Ronald Heiloo (1959-2024), die op pad met de veerman naar gene zijde, zijn laatste werk componeerde.
‘Ik ben in mijn leven met heel wat muzikanten en aspirant-componisten, binnen en buiten academia, in aanraking gekomen, en heb met heel veel van hen, korter of langer, mogen samenwerken. Maar van allemaal was de Ronald Heiloo die ik in 1979 leerde kennen op afstand de meest getalenteerde, de meest verbetene, de doortastendste, de origineelste en meest inspirerende,’ schrijft Harold.
Je leest het volledige hoofdstuk in onze nieuwste editie.
Kaap Schermer
Het merendeel van nieuwe artiesten ervaart een carrière in de muziek als financieel onhoudbaar. Tegelijkertijd beweerde de CEO van Spotify dat de kosten voor het creëren van ‘content’ ‘bijna nul zijn’. Het leverde hem bakken kritiek op.
In de nieuwe Kaap Schermer wordt zijn uitspraak onder de loep genomen: leidt kosteloosheid niet tot creatieve en culturele verschraling? ‘Want het kan natuurlijk wel, muziek, herstel, content voor bijna niks: gewoon AI gebruiken. Al heeft het met muziek maken dan niet heel veel meer van doen,’ zo schrijft Maarten in zijn column.
Natuurlijk leidt dat tot verschraling, want cultuur blijft mensenwerk. Je leest de hele column in onze nieuwste editie.
Bertien van Manen (1935-2024): zonder pretenties
Zondag 26 mei overleed documentairefotografe Bertien van Manen op 89-jarige leeftijd. Vorig jaar zomer zocht Theo Ploeg haar voor Gonzo (circus) op in Amsterdam voor haar overzichtsexpositie ‘Gluckauf’ in Heerlen, de stad waarin ze opgroeide.
In GC#176 verscheen een uitgebreid artikel over Van Manens werk. Lees het artikel en Theo’s in memoriam op onze website.
Bij Gonzo (circus) #181: Wortels
Wortelen en ontwortelen – het is de rode draad die onze hoofdredacteur Tijs Heesterbeek door GC-editie 181 ziet lopen. Zo haalt LAIR klei uit de bodem van zijn woonplaats op Java om vervolgens met zelfgemaakte instrumenten de verhalen van die plek te vertellen, maar ontdoet Kim Gordon zich weer van haar noise-achtergrond om een trap-plaat te maken. Ook Gonzo (circus) wortelt zich opnieuw via een nieuwe website. Tegelijkertijd zal onze vertrekkend zakelijk leider Claïs Lemmens zich helaas van ons blad gaan ontwortelen. Tijs schrijft erover in zijn editoriaal.
Kaap Schermer: Mentaliteit
Mondialisering en gigantische marketingbudgetten maken relatief homogene, door het Westen gesponsorde popmuziek steeds groter, en dat brengt muzikale diversiteit in gevaar, zo leest Maarten Schermer in een waarschuwend UNESCO-rapport. Instanties als UNESCO, maar eveneens de BBC, zijn evenmin vrij van schuld, observeert hij in zijn nieuwe column, waarin hij leest hoe er uitgebreid over Berlijn als techno-hoofdstad gesproken wordt, zonder over de échte geboorteplek van het genre een woord te reppen: Detroit. ‘Zo’n versimpeling leidt tot homogenisering, ten koste van de culturele diversiteit precies wat UNESCO probeert te voorkomen.’ Je leest de column in onze nieuwste editie.
Harolds Hoofd Stuk: Meer is beter!
In Harold Schellinx’ nieuwste Hoofd Stuk schrijft hij over een droom die hem na ontwaken niet meer losliet. Een droom van een gymzaal vol dj’s die samen en tegelijkertijd alle elpees van The Beatles draaien. ‘Het was een droom, maar eentje die ik eens niet zo snel vergat. Waarschijnlijk omdat geluidssculpturen van in dikke lagen onafhankelijk van elkaar spelende geluidsstukken al lang deel uitmaken van mijn en van andermans muziekpraktijk’, schrijft Harold. Zoiets moet toch ook eens echt gedaan zijn, dacht hij. Op YouTube vond hij dan ook een kanaal dat alle muziek van artiesten gelijktijdig afspeelt. ‘Algoritmisch, dat is digitaal. En digitaal is discreet. Continu is analoog. De twee kanten van onze cultuurmedaille, en wie weet wel ook van ons hele universum’ concludeert hij.