Bij_Voorbeeld: Ben Chasny (Six Organs Of Admittance)
Van tokkelende punk tot rockende folkie
We kennen…
Vrije geesten op Summer Bummer
Het Antwerpse Summer Bummer is al jaren een viering van vrije geesten. De geest van jaimie breezy branch hing over de eerste avond. Politiek, muzikaal dwars en geweldig eigenwijs.
Time Lapses
Enrico Degani en Fabrizio Modonese Palumbo bedwelmen ons met ‘Time Lapses’.
One Day You’ll Miss Today
Spaccamonti doet het grotendeels alleen op ‘Volume Quattro’ en dat levert een heel goed album op.
Hexadic III
Ben Chasny’s Hexadic System is een set kaarten, die muzikanten een nieuwe manier van componeren aanreiken.
Hexadic
Rusteloze ziel Ben Chasny blijft imponeren als Six Organs of Admittance.
The Heretic’s Bargain
Rangda = Ben Chasny, Sir Richard Bishop, Chris Corsano. Rangda = jammonster!
PREMIÈRE ‘Taken By Ascent’ Six Organs of Admittance
Op 24 februari zal het nieuwe album ‘Burning the Treshold’ van Six Organs of Admittance uitkomen. De eerste single van dit album ‘Taken By Ascent’ is uit, en mag Gonzo (circus) als eerste met jullie delen. Ben Chasny heeft in verschillende formaties al tientallen platen gemaakt en meandert steeds van folk naar psychedelica en naar […]
De botanicus en de kaartspeler
Drie jaar geen Six Organs Of Admittance-album maken is lang voor Ben Chasny, wat echter niet betekent dat de gitarist er geen zin in had in de Antwerpse Trix.
Bells For Augustin Lesage
Het uit Glasgow afkomstige Directing Hand is het muzikale vehikel voor Alex Neilson. Hij is goed onderlegd in het muzikale veld dat vrije improvisatie heet, maar net zo goed freefolk, psychedelische drones als minimale noise kunnen hem bekoren. Die gevarieerde interesses verklaren wellicht zijn veelzijdigheid. Hij maakt samen met Mr. Ben Chasny (Six Organs Of Admittance) deel uit van de live-band van Bonnie Prince Billy, hij speelde drums op het eerste liveconcert ooit van Jandek, nam platen op met Richard Youngs, Vibracathedral Orchestra en Alasdair Roberts en runt daarnaast ook nog zijn eigen band Scatter. Het verwondert dan ook geenszins dat de man voor zijn van drones overvloeiende plaat Bells For Augustin Lesage beroep kon doen op Isobel Campbell (Belle & Sebastian), Christina Carter (onder meer Charalambides) en Chris Hladowski (Scatter). De hoek waarin deze plaat valt te situeren is daarmee meteen duidelijk. Denk naast voornoemde bands ook aan Sunburned Hand Of The Man om het improv-plaatje compleet te maken. Veelal leunen de zes nummers heel dicht aan bij geïmproviseerde jazz zonder in wilde bombarie te vervallen. Geslaagd werkstuk die elke liefhebber van freefolk gehoord zou moeten hebben. Miminokoto is een trio Japanners dat een middenweg zoekt tussen Acid Mothers Temple en Keiji Haino. De zes tracks klinken iets minder spacey dan de ene en minder freaky dan de andere, maar deze los uit de pols gespeelde avantrock heeft wel iets. Jammer genoeg is de opnamekwaliteit niet steeds even denderend waardoor optimaal genieten niet evident is. Ook de zang van Masami Kawaguchi zal velen afschrikken. Eigenlijk is dit zowat de eerste schijf van de platen die op Last Visible Dog zitten, die me nauwelijks kan bekoren. Geef dan maar het nieuwe werkstuk van superdame Fursaxa. Amulet is een heruitgave van de gelijknamige cdr, aangevuld met de helft van de tourcdr From The Cult Of Moon Mountain. Alle nummers werden live opgenomen, met op een aantal ervan Michael en John Gibbons (beiden Bardo Pond) als gastgitaristen. De muziek van Fursaxa, beïnvloed door Hildegard von Bingen, een mythische Benedictijnse abt uit de twaalfde eeuw, komt op deze plaat optimaal tot zijn recht. De middeleeuwse en tegelijk religieus aandoende sfeer die de drones oproepen, waarboven de bezwerende stem van Tara Burke uitsteekt, creëren een gevoel dat we sinds de ontdekking van de muziek van Nico, en dat is al een behoorlijk lange tijd geleden, niet meer ondervonden. Hypnotiserend en tegelijk angstaanjagend, psychedelisch en vreemd, Fursaxa aka Tara Burke gooit het allemaal in de strijd, ogenschijnlijk zonder veel moeite. De film In The Name Of The Rose over moorden in een afgelegen abdij past perfect bij deze plaat. Absolute aanrader. My Cat Is An Alien vraagt van de luisteraar drie keer zeventig minuten om het magnum opus The Cosmological Eye Trilogy te beluisteren. Dit pakketje van drie cds beslaat alle wegen die de broertjes Opalio (uit Turijn) bewandelen in hun improvisatiewereldje. Cd één bevat voornamelijk exploraties van de geluiden die versterkers uit zichzelf maken, cd twee gaat op onderzoek in percussieve jams en gitaarfeedback terwijl op cd drie psychedelica afwisselt met lange stiltemomenten. De paden die door Dead C werden uitgezet, worden door My Cat Is An Alien verder uitgediept, wat een uitermate bevredigende luisterervaring oplevert. Onthaasting via improv, het is een genre op zich. Als monumentale afsluiter van deze recensie en als tour de force van het Last Visible Dog-label verscheen onlangs de zes cds tellende box The Invisible Pyramid: Elegy Box, die aan een schappelijke prijs is aan te schaffen. Meer dan zeven uur exclusieve tracks staan er op, waarbij alle deelnemers konden kiezen tussen het inleveren van één lang nummer (tussen de twaalf en de achttien minuten!) of diverse kortere tracks. De inspiratie voor deze volumineuze verzameling vond labelbaas Chris Moon, net als voor de eerste Invisible Pyramid-compilatie uit 2003, in de geschriften van naturalist, antropoloog en essayschrijver Loren Eiseley. Elke artiest draagt zijn track(s) op aan een onlangs uitgestorven diersoort, daarmee een interessante vorm van engagement tonend. Jeff Knoch (Urdog) schreef een verklarend essay, dat zich eveneens in deze fraai uitgegeven box bevindt. Alle deelnemende bands opnoemen is niet nodig, namen als Birchville Cat Motel, Fursaxa, Bardo Pond, Ashtray Navigations, Avarus en es zouden moeten volstaan. Een fenomenale verwezenlijking van Mr. Moon die met deze uitstekende compilatie een werkstuk heeft uitgebracht waar binnen tien jaar nog naar zal worden verwezen. Hoedje af.