Giovanni Di Domenico (°1977) is een Italiaans-Brusselse toetsenist die met Akira Sakata, Jim O’Rourke en Chris Corsano speelde, maar net zo goed in het Brussels-Portugese Oba Loba in jazz gewortelde bijna-popsongs serveert. De accordeonist Kalle Moberg (°1994) was ooit kapelmeester van het Noorse koninklijk paleis en maakte in Noorwegen naam als (hedendaags) klassiek muzikant. Hij vervolgde zijn muziekstudies in Bern, waar hij –soms kan het lelijk misgaan in het leven– aan improvisatie verslingerd geraakte. Dat deed hem onder meer in Paal Nilssen-Loves Circus en Large Unit belanden. Deze ‘Pangrams’ is de weerslag van een publiekloze corona-show in De Singer (Rijkevorsel) – de eerste keer dat de twee in duo optraden – en het resultaat is adembenemend. In ‘Gevoelige Ziel’ legt Di Domenico repetitieve pianozinnetjes over Mobergs lange accordeonuithalen. Geleidelijk aan wordt de sfeer intenser – in sommige passages lijkt Moberg zowaar een bescheiden kerkorgel te bedienen. In de daaropvolgende titeltrack gaan tempo en intensiteit omhoog. Di Domenico flirt met snelheden die technisch onmogelijk lijken en Moberg verkent hoge tonen waarvan we niet wisten dat we ze konden horen. Vervolgens gaat het draaikolkgewijs de diepte in, via een quasi atonale fase naar een vals moment van rust om volstrekt manisch te eindigen. De track laat je achter alsof je net een langspeelfilm in mini-scènes hebt opgelepeld gekregen. De B-kant is bevattelijker en hier en daar zelfs lichtjes lyrisch. ‘Secret Purpose’ is bloedmooi, zonder aan spanning in te boeten en afsluiter ‘The Concept Of Nothing’ is een oefening in spanning creëren met bijna geen geluid. Bijzondere plaat.
