Je zocht naar mark fell - Gonzo (circus)

Periodic Orbit Of Dynamic System Related To A Knot

Over Atavism, het laatste album van snd, schreven we in GC#92: Kan je een dergelijke plaat mooi vinden? Neen. Je kan in bewondering staan voor de perfectie en de kunde []. Hetzelfde geldt in hoge mate voor de meest recente plaat van Mark Fell, helft van snd. Periodic Orbit Of Dynamic System Related To A Knot is samengesteld uit uiteenlopende bronnen live opnames, een quadrafonische installatie, een Thaise pi saw-fluit, een dvd die weigert te mounten en op een laptop aaneen gesmeed tot een zeer strak gesneden stuk constant muterende muziek. De interne logica proberen te volgen heeft geen zin grote delen klinken als een cd-speler die hapert, zij het met een doel en de enige manier om naar de constant syncoperende samples en beats te luisteren is door ze over je heen te laten walsen en je in een staat van chaotische hypnose te laten brengen. Iedere plaatkant bestaat uit een enkel nummer, steeds met een geluidspalet dat schoksgewijs verandert, terwijl relatieve rust en digitale hectiek elkaar afwisselen. Met name op kant b creëert Fell daarmee een geluidstrip die te neurotisch is voor de dansvloer, maar waar fans van Autechre en generatieve elektronica hun hart mee kunnen ophalen.

Sensate Focus 10

Er zit een potlood bij. In een even stijlvol zwartwit als het strakke logo. Het zou verwijzen naar het potlood in muzieksoftware en de werkwijze van de man achter de naam. Het was de bedoeling dat die anoniem bleef. Toch werd snel achterhaald dat Mark Fell zich ook als Sensate Focus laat aanspreken. Op deze plaat bijgestaan door Terre Thaemlitz. Het is goed geprobeerd. Zowel het label als de 12 dragen dezelfde naam. Geen afleidingsmanoeuvres, de aandacht wordt naar de muziek getrokken. Sensate Focus is de house-offshoot van Editions Mego. Meer wil men niet laten weten. Dat hoeft ook niet. De twee tracks dragen de weinig verhullende titels ‘X’ en ‘Y’. Muzikaal sluiten zij perfect aan bij de wetenschappelijke uitleg achter Sensate Focus. Wikipedia helpt je wel op weg. Intussen croont de plaat, lekker sensueel de hete nacht in. Zwoele ritmes die plakkende lijven naast elkaar doen bewegen. Rudimentair in muzikale aanpak. Oerinstincten in de dans opgevoerd. De kickdrum speelt met je voeten. Helaas is ‘Sensate 10’, de vinylversie, al uitverkocht. De opvolger ‘Sensate 5’ werd onlangs aangekondigd. Probeer dat zeldzame exemplaar te bemachtigen.

Sentielle Objectif Actualit

Op basis van de albums Multistability, Manitutshu en Periodic Orbit (zie GC#104 en #107) meenden we al te mogen concluderen dat Mark Fell eigenlijk een house-liefhebber is, maar wel een die zijn achtergrond als helft van glitch-duo snd niet zomaar kan of wil laten varen. Extreme reductie en zeer eigenzinnige opvattingen over tijd en maat tekenen Fells solowerk, maar onder de naam Sensate Focus vond hij de ruimte voor drie verrassend sensuele house 12inches (zie recensie GC-website). Die singles waren al herbewerkingen van een recht-toe-recht-aan houseplaat die Fell samen met Terre Thaemlitz maakte, en Sentielle Objectif Actualité is de derde stap in het mutatieproces, waarop het Sensate Focus-materiaal verder bewerkt wordt. Fells twee kanten komen hier samen, in een synthese van glitch en house. Dat lijkt een onmogelijke opgave, voor twee stijlen die zo ver uit elkaar liggen: kil versus warm, messcherp versus lekker los, huiskamer versus dansvloer. De meeste nummers hellen dan ook over naar Fells glitch-kant, zoals SOA-1, waarop een dissonante synthesizer de boventoon voert, SOA-3, dat klinkt als Autechre circa Draft 7.30, en het door nerveuze ritmiek voort stuiterende SOA-6. Maar daar waar Fell de balans wel precies weet te vinden, ontstaat een bijzondere house-variant, heel technisch maar toch warm. Het zal per persoon verschillen of ze er ook op kunnen en willen dansen, maar wij zouden het graag een keer proberen. Alleen om die reden is het jammer dat het beste nummer, SOA-7, amper beats bevat. Misschien kan Fell nog een vierde mutatieslag maken, en het nummer voor de dansvloer laten remixen, liefst door Thaemlitz.

And IV (Inertia)

Grischa Lichtenberger is een nieuwe telg van de Raster-Noton-familie maar is er nog iemand in staat iets nieuws te zeggen binnen de strakke esthetische grenzen die het label zo tekent? Conceptueel (de titel refereert aan a fictionalized successor of the baksan neutrino telescope) past de plaat helemaal binnen de metrische, onderkoelde posttechno, zoals we het ooit noemde. En ook op het eerste gehoor is Lichtenberger simpelweg nog een softwarespecialist die zijn geluiden met abstractie en een scalpel te lijf gaat, in navolging van grote roergangers Carsten Nicolai (Alva Noto), Frank Bretschneider (Komet) en Olaf Bender (Bytone). Maar bij nadere beluistering blijkt dat toch niet helemaal terecht. Het letterlijke geluid ligt weliswaar in het verlengde van die drie, maar achter de technische complexiteit gaat zo nu en dan een groove schuil die bijna funky is. Niet zo nadrukkelijk dat Lichtenberger een hit zal worden in de lokale discotheek, maar net genoeg om weerstand te bieden aan de strenge kilheid die bij veel platen in deze, door concept en technologie gedreven stroming vaak op de loer ligt. Wat daarbij ook helpt, is dat heel af en toe de ware aard van het bronmateriaal door de manipulatie heen klinkt; door een flard van een ambulancesirene schrik je zo heel even uit de technologische bubbel. Op sommige nummers gaat Lichtenberger met eenzelfde ultieme reductie-strategie als Mark Fell het house-gevoel te lijf. Andere momenten, zoals het geweldige 1011_27_# 5b, zijn pure Autechre circa LP5 (en niet alleen vanwege de titel). Al met al een gevarieerde en complete plaat, waarmee Lichtenberger laat zien dat de rek nog zeker niet uit de Raster-Noton-formule is.

Mantle

Met zijn afgemeten elektronische tikken en klikken schurkt Pixel stevig aan tegen Raster-Noton-genoten als Alva Noto/Carsten Nikolai, Ryoji Ikeda en Mark Fell. Meer dan zijn label-collegae combineert Pixel – nom de guerre van Jon Ogeskov – de uitgebeende en ijzige elektronica met een zoektocht naar ritmes die zijn muziek, ja, bijna dansbaar maken. Dat doet hij ook op zijn vierde cd en overtuigt daarmee van begin tot einde. Op Mantle levert Pixel acht nummers lang strakke, georganiseerde en tegelijkertijd complexe en gedreven ritmes. De afgemeten klanken combineert hij met diepe, pulserende bassen en donker dreigende drones. Voor de dansvloer is Mantle waarschijnlijk in al zijn kilte en duisternis niet geschikt, maar shit, wat klinkt het funky in het rekencentrum! Briljante dansmuziek voor cyborgs en Gonzo (circus)-lezers.

Sensate Focus 2

Mark Fell gaat door met zijn staartdeling als Sensate Focus, deze keer met zijn SND collega Mat Steel. De tracks heten nog steeds X en Y, de factoren zijn nog steeds sensuele house, vol overdadige synth sweeps en een beat die wel los gaat maar nooit saai four to the floor wordt. Ten opzichte van de vorige vier 12inches is er weinig veranderd, en Sensate Focus 2 gaat, zowel op papier als muzikaal, nog steeds over seks. Zoals alle goede house eigenlijk, en is herhaling daarvan ooit echt een probleem? We kijken uit naar 1.66666666666666666. Hoewel Dubliner Eomac met nadruk laat weten techno te maken, sluit de b-kant van zijn Spoock 12inch wonderwel aan bij Sensate Focus. Techno, maar met een beat waar dubstepritmes door heen bloeden, en stemmen die gereduceerd zijn tot percussieve elementen die het geheel warmte geven. De a-kant is meer recht toe recht aan, althans de beats, want de hese, piepende geluiden die er over heen liggen hebben meer van doen met Aphex Twin dan met gewoon techno. Lucy haalt er in zijn remix de scherpe kantjes van af en maakt de boel gereed voor een avontuurlijke dansvloer. Shoc Corridor was een elektronische darkwave band die in de vroege jaren 1980 een handvol singles en twee albums maakte, en wellicht vergeten was als ze niet recentelijk in mixtapes van onder andere Raime waren opgedoken, en nu in de catalogus van het Belgische Testtoon. Dertig jaar oud dus, Artificial Horizon, maar het had gisteren gemaakt kunnen zijn. Een geweldige, lichtvoetige prototechno track, die net zo zeer doet denken aan Cabaret Voltaire, als aan de groovy nummers van Eno & Byrnes My Life In The Bush Of Ghosts, als aan we noemen maar een dwarsstraat de lp van Three Legged Race die we in het vorige nummer bespraken. Bepotel en Oubys zorgen voor aardige techno-versies, maar de remixhoofdprijs gaat naar Mordant Music die er donkere, borrelende elektro-met-amper-beats van maakt. Overigens staat er meer moois op die eerste lp en is hij absurd duur op eBay, dus hopelijk waagt Testtoon zich daar ook nog aan. J. Edwardes ten slotte, is een nieuwe Nederlandse ster aan het firmament van de bass music: The Grinder is een pulserende track met de feel van hiphop, de esthetiek (en bas) van dubstep en een melancholische melodie die het soundtrackgevoel geeft, een beetje zoals bijvoorbeeld Umberto. Op de b-kant trekt E.R.P. het nummer space territorium in met een remix die de grauwe bas van het origineel verruilt voor sferische synths, met een fraai en dromerig resultaat. Oplage 300 stuks en nog een mooie hoes ook.