Tom Hall is een audiovisuele artiest, oorspronkelijk uit Australië, inmiddels woonachtig in Los Angeles. Voor zover ik me kan herinneren is dit het eerste dat ik van Hall hoor, maar de man heeft al circa tien albums op zijn naam. En ook uit de complexiteit en hoezeer het geluid ontwikkeld is, blijkt duidelijk dat ‘Spectra’ geen debuut is. Hall lijkt vooral gebruik van modulaire synths te maken, op een manier die de plaat een beetje een sci-fi feel geeft, ook vanwege het uitstekende gevoel voor melodie. Wel ‘alt sci fi’ (mocht dat bestaan), want waar hedendaagse sci-fi epics ook gewoon braaf door Hans Zimmer worden gescored, is Halls werk noisy, vol en bij vlagen behoorlijk wild. ‘Spectra’ zit vol geluiden die net een beetje te hard, dissonant of ongepolijst zijn om de plaat als modulair behang voorbij te laten glijden. Het ruist, borrelt en schuurt, arpeggio’s ontsporen abrupt in hectische waanzin, en Hall komt midden in boos suizende drone-secties opeens met melodietjes op de proppen. Tegelijk vormt het een coherent geheel, en is er een mooie flow tussen moody en meer extatische nummers. De neurotische opening is even doorbijten, maar daarna ontrolt ‘Spectra’ zich als een fascinerende rit in de modulaire achtbaan. Denk de neurose van Le Révélateur en Mark Fell, versneden met de pure tonen van Caterina Barbieri en Hippies Wearing Muzzles en een flinke scheut gekkigheid.