Signalement: Salo
SALO, een trio uit Lyon, legde een lange weg af, maar op debuut ‘From Melmac With Hate’ valt alles mooi in de plooi. Een perfecte ritmesectie, opwindende gitaarpartijen en catchy, hoge zang.
Spookt
Fratsen is een band sinds 1986, maar is ook een vehikel waarmee Andre Manuel luid en duidelijk van zich laat horen.
Allene
Met het citeren van André Manuel zou deze hele recensie gevuld kunnen worden en in alle nederigheid moet ik bekennen dat het waarschijnlijk heel wat vermakelijker zal zijn dan het stukje dat hier nog volgt. Maar je dient je plaats te kennen en als ik de humor van Manuel zou hebben, was ik ook wel cabaretier geworden. Dat Manuel, na het heengaan van Krang, muzikaal nog goed mee kan, bewijst hij op Allene. Het Twents dialect zal de Vlaming net zo cryptisch overkomen als de Hollander worstelt met het West-Vlaams. Gelukkig is er de vrolijk deinende muziek om je aan te laven. Bij het luisteren naar Manuel ontstaat het beeld van een man die zijn hoofd opheft van de toog om een lied aan te heffen, waarna het café verstomt om te luisteren en na enkele coupletten gezellig meezingt. Maar dan wel over de hedendaagse maatschappelijk problemen, van Mohammed B. tot de Beul van Twente, in superieur snijdend sarcasme. Je hoeft immers maar een heilig huisje te ontwaren of niet lang daarna hangt André Manuel aan het dak om het ding neer te halen, De Sloper van Diepenheim deinst nergens voor terug. Gelukkig maar.
The Strange Things Ill Remember
Platenfirma Darkroom Dubs is karig met informatie over Mirror Music, een project van Dave Donaldson. Op zich jammer: met The Strange Things Ill Remember stak hij een boeiende cd in elkaar, die ons nieuwsgierig maakt naar (eventueel) ander werk van de man. Op de eerste tracks laat Mirror Music voortreffelijke, donker getinte tech house uit de synths rollen alsof het niets is. Na een paar nummers schuift de productie op richting house en wordt de dansmuziek besprenkeld met dubby elementen. Sight Unseen voegt subtiel elektro-invloeden aan een technobasis toe, zonder stijlloos de nieuwste trends achterna te hollen. Naar het einde van de langspeler klaren de donkere wolken op en komt een lichtvoetigere sound in de plaats die uitmondt in het breed (en vooral uitstekend) georkestreerde Fun, dat zomaar invloeden uit de filmmuziek en de bigbeat incorporeert maar op geen enkel moment belegen aandoet. Dave Donaldson bewijst op dit werkstuk dat hij de elektronische dansmuziek tot in de puntjes beheerst en laat zijn muzikale fantasie de vrije loop. Daarenboven bezit de Brit ook de fijngevoeligheid om door een uitgekiende trackrangschikking en een zorgvuldige opbouw van de plaat de aandachtsspanne van degenen die liever luisteren naar dansmuziek dan ze fysiek te beleven, gedurende vijftig minuten vast te houden. Knap!
Beatings
Tot half één s nachts hebben ze ons laten wachten, The Noise Band From Bletchley, toen ze in November in Antwerpen kwamen concerteren. Een paar bandleden lagen diep in slaap over de zeteltjes van Scheldapen gedrapeerd. Maar van zodra ze dan toch het podium waren opgesukkeld, namen we spontaan een luchtgitaar-spreidstand aan, want Action Beat is live een behoorlijk feestelijke en genereuze affaire. De actie vond trouwens tot ver voor het minuscule Scheldapen podium plaats, want Action Beat zijn live minstens met zeven. Her en der wordt de band neergezet als noise-bigband, maar daarbij moet u vooral niet denken aan de écht zenuwtergende exploten van Prurient of Wolf Eyes. Eerder is Action Beat een alternatief voor wie de vroege, baldadige Sonic Youth nooit aan het werk zag of voor wie vindt dat Boredoms wel heel erg weinig in de lage landen concerteren. Pakweg Krang klinkt zelfs alsof Sonic Youth Boredoms heeft uitgenodigd, en daarbij slechts één eis heeft gesteld: het moet wél leuk blijven. Bergen to Bletchley klinkt dan weer een beetje als The Ex, die aan Han Bennink de opdracht gegeven hebben: mot maar eens lekker nààst de maat, vriendje. Ook dàt draagt vanzelfsprekend bij tot de goede sfeer.
Door het hoge feestgehalte van de liveshow hadden we geen al te hoge verwachtingen van deze Beatings. Onterecht, zo blijkt nu, want Action Beat blijkt ook in huiselijke kring behoorlijk op de feestspieren te werken. Het kan aan de staat van onze huiskamer liggen, maar leg het manisch voortjakkerende Straight in de cd-lade en wij staan al snel bovenop de salontafel onbetamelijke gebaren te maken. Afsluiter Chug is onze absoluut favoriete track en tegelijkertijd een mooie illustratie van eruit gaan met een knal: snel, hard en ongemanierd.
Geen moeilijkdoenerige nieuwlichterij dus, maar wél bijzonder goed gedaan, en bovendien net zo goed geschikt voor het begin van een lange werkweek als voor diep in het weekend. Overigens gaat Beatings vergezeld van een extra cd, met daarop de resultaten van twee improvisatiesessies. Doe er uw voordeel mee, zolang de voorraad strekt.
Lives At The Edge Of The World
De groep die zo staatsgevaarlijk en obsceen is dat ze zelfs niet in Dentergem mag optreden, is al jarenlang van het Europese vasteland afscheid aan het nemen in een carrousel van allerlaatste concerten. Wie er niet bij kon zijn in Waregem, en op de stoeprand lag te janken in Dentergem, kan de zwarte ijstranen drogen met een strakke dvd met drie concerten in het Franse Brest uit respectievelijk 2002, 2005 en 2011. Met 81 tracks (waarvan 45 verschillende songs) zien we het grootste deel van het DIJ oeuvre in sepia en regenboogkleuren aan onze zintuigen voorbijtrekken via de vaste gemaskerde live bezetting van Douglas P. en percussionist John Murphy (SPK, Krang, Shining Vril en vele anderen). Boyd Rice komt een enkele keer voor een gastverschijning zorgen: Totale Oorlog met de glimlach. Het hele opzet, samen met de extras als een poster en een fotovoorstelling, maakt van deze dvd een hele kluif, die enkel voor de meest toegewijde volgeling bestemd is. En voor wie liever enkel geluid heeft, is de 2011 show ook als gelimiteerde dubbel lp verkrijgbaar. De switch naar piano op het album Peaceful Snow (2010) nam de hele wereld bij verrassing, maar we leerden even snel dat alle songs oorspronkelijk op een akoestische gitaar gecomponeerd werden. Een handvol tracks werd vaste klant in de live sets in de recente minimalistische Death In June Totenpop stijl van zang, gitaar, samples en (hand)percussie. Dat ze ooit in een gitaarversie zouden wedergeboren worden stond dus in de sterren geschreven, en met The Snow Bunker Tapes is het nu zover. Of het nu op piano of gitaar gebracht wordt: dit is niet het sterkste Death In June album. In beide versies steekt de Heilige Drievuldigheid (Peaceful Snow, Wolf Rose, en The Maverick Chamber) er bovenuit. We warmen ons dus aan de randanimatie: een hilarische foto van Douglas P. met een slecht gezinde sneeuwman, en maar liefst drie verschillende vinylversies, met de geelrode schotwondekleur yellow splash als meest opvallende exponent.
Death In June
Er zijn tijden geweest dat we gemakkelijker vatbaa…
Waarom The Ex de belangrijkste rockband van Nederland is (en andere nationalistische feiten om trots op te zijn)
Afgelopen week vonden er in Nederland twee concerten plaats die op het eerste oog en oor weinig met elkaar te maken hadden, maar bij nader inzien veel overeenkomsten hebben. Niet omdat ze beide aan het grote publiek voorbij gingen. Evenmin omdat ze allebei gerelateerd waren aan een afscheid – dat was min of meer toeval. […]