Het internet slecht grenzen, overbrugt immense afstanden; en maakt de meest krankzinnige vermengingen en samenwerkingen mogelijk. ‘Yaral Sa Doom’ van Wau Wau Collectif is een product van deze technologische verworvenheid. De basisopnamen werden door Arouna Kane gemaakt in zijn woonplaats, een Senegalees vissersdorp. Die bewerkte hij in een digitale dialoog met Zweedse studiotechnici en muzikanten. Te zeggen dat het een hybride plaat geworden is, is een hemeltergend understatement. Het is vrijwel onmogelijk om de oorspronkelijke inbreng te scheiden van alle bewerkingen die er doorheen gespoeld zijn. Kun je dit nog beschouwen als een eerbetoon aan creativiteit en de zeggingskracht van de dorpsbewoners, of is dit een poging van de mensen die er hun omvormingen op hebben losgelaten om zelf eer en glorie te oogsten? Het is een krankzinnig diverse plaat waarop de zang en voordracht van de Senegalezen steeds weer bedolven wordt onder toevoegingen en transformaties uit studio’s. Misschien dat iedereen beretrots is op het resultaat, maar mij vult het met gemengde gevoelens. Het titelnummer maakt nog indruk, met een indringende toespraak over het belang van educatie tegen een achtergrond van synth-akkoorden, handgeslagen trommels, gitaar en fluit, en een prettig dansende bas. Daarna laat dit collectief je rondzwerven door een dichtgegroeide jungle waar zoete klanken de boventoon voeren.
