Om de zoveel jaar verandert Robert Toher uit Brooklyn van muzikale gedaante. Eerst was er APSE, een groep die bij gebrek aan een betere term in de postrockhoek werd geduwd. Na het ontbinden van die band was er het tweemansproject ERAAS. Daarin gingen Toher en APSE-kompaan Austin Stawiarz meer experimenteren met klankstructuren en donkere sferen. En nu is er het eerste album van zijn soloproject Public Memory. Hier zet hij die experimenteerdrift door. Gedurende al die jaren was er het gestoei met vervreemdende elektronica en een voorliefde voor de donkere invloed van de jaren 1980. Iets wat ook hier inzit, maar hij maakt opnieuw geen slaafse kopie van de muziek uit die periode. Hij gebruikt die invloeden en klanken, het resultaat klinkt echter zeer gelinkt aan deze tijd. Wat net als in ERAAS opvalt zijn de drumpatronen en de galmzang. De ritmes zijn prominent, maar vaak ingehouden. De zanglijnen verdwijnen in en doemen op uit de geluidstexturen die hij weeft met zijn analoge Korg MS 20 synthesizer en vervormde gitaarklanken. Al die elementen samen vormen een debuut dat behoorlijk eigenzinnig klinkt. Dat komt het best naar voor in nummers als ‘Mirror’, het wel zeer spannende ‘Ringleader’ of onze favorieten ‘Cul De Sac’ en ‘As You Wish’. Het moet wel gezegd dat het naar het einde misschien iets te veel op elkaar begint te lijken om te blijven boeien. Maar dat kan ook door de beperkte middelen komen die hij hier gebruikte. Niettemin mag Toher van ons nog lang blijven experimenteren . Want wat hij ook doet, altijd zijn er genoeg spannende nummers op zijn albums. Nog zo’n man die graag aan de slag gaat met de erfenis van de jaren 1980 is Hannes Norvinde. ‘Compassion’ is het vierde album dat hij maakt onder de naam Lust For Youth. Hij kreeg voor dit project altijd al de hulp van Loke Rahbek (Sexdrome, Var). Sinds het vorige album ‘International’ werd het een trio met Malthe Fischer (Oh No One) erbij. Op het eerste album ‘Growing Seeds’ vierde Norvinde en Rahbek hun voorliefde voor donkere noise en wave nog volop bot. Sinds die vorige zijn ze meer dansbaar en minder donker geworden. De noise is hier volledig overboord gegooid. Hier overheerst de liefde voor de clubcultuur. Dit is muziek die perfect had gepast in het Manchester van de Hacienda. We kunnen treuren om de teloorgang van de noise, maar de vraag is natuurlijk of het trio overeind blijft met de richting die ze hier uitslaan. Het antwoord is nogal tweeslachtig. Op ‘Limerence’, ‘Sudden Ambitions’ en het uitgesponnen ‘Better Looking Brother’ nog wel. Een nummer als ‘Tokyo’ is in onze ogen dan weer veel te flauw en roept beelden op van de slechte kant van de periode waar ze naar verwijzen. Die willen we dan ook snel vergeten.
