Intussen al het vierde album in amper twee jaar voor het Noorse Nakama, dat voorheen actief was als kwartet, maar na de release van ‘Most Intimate’ zangeres Agnes Hvizdalek erbij haalde. Nu, dat laatste is afhankelijk van wat je onder die noemer verstaat, want je zou het net zo goed kunnen hebben over stemacrobatiek die eerder aansluit bij het vergelijkbare werk van artiesten als Stine Janvin Motland, Sidsel Endresen of Isabelle Duthoit.
Hvizdalek is wel nergens zo extreem of theatraal als die laatste, lijkt sterker gefocust op de kwaliteiten van de menselijke stem zelf, eerder dan de meest expressieve mogelijkheden ervan. Wat je soms hoort, klinkt vooral zo eigenaardig omdat het vaak helemaal opgaat in het spel van het kwintet. De klik- en plopeffecten, lang aangehouden tonen en het vogelachtige gekir zijn soms amper te onderscheiden van de abstracte exploraties van de bandleden, van wie er geen een instrument op een klassieke manier bespeelt.
In de eerste twee stukken van dit conceptalbum over de vijf generaties die momenteel de aarde bevolken, blijven opereren op zeer laag volume, met zachtaardige geluidjes die gestaag binnengedruppeld komen of suggereren dat er ook elektronica in zit (niet het geval). In de resterende drie gaat het er wat krachtiger aan toe, barsten de improvisaties open met meer assertieve klanken, waarbij opvalt hoe sterk het vijftal fungeert als een gesloten systeem met een heel eigen interactie op de wip tussen vrije improvisatie, hedendaags en minimalisme met een vage exotische flair.
Wat aanvankelijk begint als een zoveelste oefening in onderontwikkeling groeit vervolgens uit tot een knap, eigentijds plaatje dat het wat ongelijke ‘Most Intimate’ moeiteloos achter zich laat.