We mogen Masayuki Imanishi dankbaar zijn dat hij een lijstje geeft van zijn bronnenmateriaal op ‘Worn Tape’. Radio, papier, luidspreker, veldopnamen, microfoon. Het zijn zaken uit zijn onmiddellijke omgeving. Imanishi houdt het dus klein. Letterlijk.
Het zijn minieme geluiden, die hij op verschillende manieren bij en over elkaar plaatst. Ik stel me voor dat hij daarbij ook met het volume speelt, waardoor hij de onderlinge verhoudingen van de geluiden verandert en vervormt. Soms zijn die geluiden nog te duiden zoals het wrijven over papier, het ritselen ermee.
Maar over het algemeen is het veel minder duidelijk waar de geluiden vandaan komen, hoe ze geproduceerd zijn. Zo schept hij een wereld die raakpunten heeft met de klankwerelden van Steffan de Turck en landgenoot Toshiya Tsunoda, maar bewoond wordt door schepselen van geheel eigen makelij. Het knettert nijdig, het ruist en zoeft. Het tikt als een zwerm elektrisch geladen waterinsecten, en soms spettert en blubbert het uit alle macht.
In elf nummers doet Imanishi evenzovele habitats aan. De ene keer is het een kort bezoekje, een schielijk kijkje om de hoek. Een paar keer is het een substantieel oponthoud. Daar is relatief veel leven in de brouwerij. Bizar leven, dat wel. Maar bovenal leven dat de verbeelding prikkelt. En blijft prikkelen.