Het is weer herfst. Het is de tijd dat de singer-songwriters opnieuw met hele ladingen uit de bomen vallen. We kozen er deze keer twee uit, gewoon, omdat ze sierlijker vielen dan de meesten. De Hongaarse troubadour Dávid Makó mag de spits afbijten. Onder de schuilnaam The Devil’s Trade maakt hij zo nu en dan -zijn vorige langspeler ‘Those Miles We Walked Alone’ is alweer vier jaar oud- in zijn eentje melancholische en zwartgallige muziek die wisselt tussen Hongaarse folk, singer-song, alternatieve country en dito blues. Het zijn ‘s mans Transsylvaanse roots en zijn verleden als zanger in de doom/sludgeband Stereochrist, waarvoor hij de teksten schreef en ook al geregeld zijn akoestische gitaar boven haalde, die de acht nummers op dit album onderscheiden van gelijkaardige artiesten. De puurheid en ellende druipen uit elke noot. Bovendien weet hij dat alleen maar slome singer-songnummers al snel gaan vervelen. Dus zet hij hier en daar wat steviger nummers tussen de rest. ‘Your Own Hell’ en ’12 To Die 6 To Rise’ geven de plaat poer en zorgen er uiteindelijk voor dat dit goed half uurtje traditionele muziek aangenaam weg luistert.
Grey Lotus is dan weer het project van twee mannen uit Haarlem: multi-instrumentalist Daan Arisz en zanger Joost Verhagen. Oorspronkelijk was Grey Lotus een studioproject dat de focus legde op psychedelisch getinte progressieve folk. Gaandeweg veranderde de klankkleur naar een melancholisch en dromerig geluid dat psychedelica, progfolk, singer-song, experiment en jazzy structuren door elkaar mengt. De bezetting verruimde verder, net als de muzikale horizonten, en telkens zijn er ook enkele gastmusici te horen. Opener ‘Vengeance’ van het meest recente album is daar een mooi voorbeeld van. Blaine L.Reininger (Tuxedomoon) fleurt het bijna elf minuten durende nummer op met zijn viool. Vast bandlid Judith Wesselius biedt weerwerk met haar mooie stem en de muziek flirt alle kanten op, waardoor het stuk meteen de aandacht weet te trekken. Op ‘I Break The Waves’ klinkt Verhagen zowaar als Robert Wyatt, waarna halfweg Wesselius overneemt om dan samen in harmonie naar het einde toe te werken. Soms zijn de progrock-invloeden iets te sterk aanwezig, in bijvoorbeeld het net iets te zeurderige ‘The King’, waardoor we het album niet volledig geslaagd vinden. Verder op ‘Nektar’ krijgt jazz alsmaar meer vat op de band. In ‘Joshua’ met piano en de stem van Wesseluis bijvoorbeeld, waar die laatste bijna als een iconische jazzdiva klinkt. ‘Ascension’ en ‘Closure’ neigen eerder naar singer-song, maar dan op de manier van eerder vermelde Wyatt. Of je kan ‘Nektar’ beluisteren als een conceptalbum van King Crimson, want die band is eveneens een duidelijke invloed.