Heeft iemand het colbertje met de enorme schoudervullingen en omgeslagen mouwen nog liggen? John Maus hoogstwaarschijnlijk wel. De synthpop-liefhebber speelde met Ariel Pink, Panda Bear en Animal Collective maar kan ook zelfstandig aardig uit de voeten. Op ‘We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves’ mengt Maus een dik eightiesgeluid met flarden van zo ongeveer alles wat hij verder leuk vindt. Van klassiek en 8-bit tot voorgangers die vooral experimenteerden op de synthesizers. Dit derde studioalbum klinkt lekker, al ligt de lulligheid geregeld op de loer. Door zijn stem flink te draaien, uit een zeer bekend vaatje te tappen en daar wat campy mee om te gaan, is het niet altijd even makkelijk dit album heel serieus te nemen. En dat is een groot minpunt voor iemand die tot zo veel in staat is. Het zou nog wel eens zo kunnen zijn dat die zware doemstem van Maus zelf de grootste boosdoener is op het album. En dan zou hij het dus met alleen zijn stem verknallen. Want dat hij het maximale uit synth, bas en ritmebox weet te halen bewijst John Maus hier wederom.
