De zes composities op ‘Wandering Eye’ gaan vergezeld van coördinaten, die alle verwijzen naar plekken op Antarctica. Het zijn locaties die in een wetenschappelijk publicatie zijn genoemd als de beste plekken om het heelal te observeren. Verder is het een aardigheidje, die vooral de noodzakelijke link met ijs legt: het Italiaanse Glacial Movements wil immers dat al zijn uitgaven ‘arctische ambient’ vertegenwoordigen. IJzig, donker, isolationistisch: welk naamkaartje je er ook aan wilt hangen, met ‘Wandering Eye’ leveren Aria Rostami en Daniel Blomquist een reeks bijzonder sfeervolle stukken. Traag trekt de muziek voorbij: loops van melodiefragmenten in combinatie met krakende, ruisende en ritselende geluiden. De ruisende en brommende lagen worden soms dreigend nadrukkelijk. Er zijn donkere, licht galmende geluiden alsof alles uit een verte komt, zoals de ingetogen pianoklanken. Radiofrequenties lijken naarstig te worden afgespeurd. Een gruizig geluid suggereert slechte registratiekwaliteit. Inderdaad zijn tijd, verval en vervorming belangrijke elementen in het compositiewerk van het duo uit San Francisco. Rostami heeft bijvoorbeeld pianopartijen, die volgens een spel met toeval zijn gecreëerd, opgenomen met de lage geluidskwaliteit van de Viber-app; andere opnamen zijn voor hergebruik overgezet naar analoge tapes. Niet alleen heeft het tweetal daarmee het soms gedempte, soms onzuivere geluid verkregen, ook hebben dergelijke bewerkingen gezorgd voor de suggestie dat opnamen ergens anders vandaan komen, zijn ‘gevonden’. Rostami en Blomquist hebben de verschillende elementen zeer vakkundig tot donkere sfeerstukken ineengeschoven. Arctisch of niet, ‘Wandering Eye’ is een mooie uitbreiding van de Glacial Movements-catalogus.
