Er wordt regelmatig gezegd dat luisteren naar albums met groeps-impro alleen zin heeft als je het ensemble ook werkelijk in actie hebt gezien. Dan kun je je enige voorstelling maken bij wat je hoort. In hoeverre dat ook voor het Peter Brötzmann Chicago Tentet geldt weet ik niet, juist omdat ik ze diverse keren live heb gehoord en gezien. Het tentet bestaat inmiddels veertien jaar en speelt inmiddels 100% groepsimprovisatie. Spannend, maar als je elkaar zo goed kent ligt voorspelbaarheid op de loer. Als het zover is stop ik met het Tentet zei Brötzmann onlangs nog in The Wire.
Voorlopig hoeft hij daar nog niet bang voor te zijn al roepen oppervlakkige luisteraars misschien dat het allemaal dezelfde bak vormeloze herrie is. Feit is wel dat je de mannen want machomannen zijn het zeker! muzikaal behoorlijk goed moet kennen om de saxen van rietreuzen Brötzmann, Ken Vandermark, Mats Gustafsson en Joe McPhie uit elkaar te houden, om van de twee slagwerkers en het tromboneduo nog maar te zwijgen. Deze in Brötzmanns woonplaats Wuppertal opgenomen dubbelcd met drie lange tracks laat vooralsnog voldoende interessants horen.
Neem alleen al het een hele cd vullende openingsstuk
To Walk In. Dat beging met alleen blazers die bijna letterlijk stoom afblazen. Ieder voor zich, lijkt het. Maar dan opeens, na een minuut of zeven, vinden ze elkaar in het ritme en raken ze samen, in dezelfde galop, op drift. Plotseling houdt iedereen in en begint het echte luisteren naar elkaar en sluit de ene na de andere muzikant zich weer aan, totdat het bijna een gewoon bigband stuk wordt. Vanaf dat moment blijft het hecht, ook als de muzikale woestenij weer wordt opgezocht. Een muzikaal avontuur dat zich in de volgende twee stukken herhaalt. Maar dan weer volstrekt anders.
