Ze geven niet af, die van Bardo Pond. We hebben het dan vooral over Isobel Sollenberger, die met haar mateloos irritante fluit te pas en te onpas in de nummers van deze uit Philadelphia, Pennsylvania afkomstig collectief opduikt.
In slotnummer ‘And I Will’ mag ze haar stem gebruiken, en dat past wonderwel heel wat beter bij de acidrock, psychedelische jams, freakrock, grotendeels instrumentaal zweverig gejeremieer, druggerelateerde spacerock of tenenkrullend psychedelisch gezwets. We laten de keuze aan degene die dit vijf nummers tellend ‘Volume 8’ kan uitzitten zonder de bedenking te maken dat het kwintet niet echt alles wat ze in het repetitiekot in hun door wat voor substanties dan ook verruimde geest op vinyl of plastiek hoeven te stansen.
Probeer anders diezelfde zestien minuten durende afsluiter, waarop Sollenberger ten overvloede denkt dat ze ergens in het Andesgebergte een berg aan het beklimmen is terwijl het album volgens de rest kan gaan over de teloorgang van de Chinese Muur of het menselijk ras. Gelukkig fluit ze niet de ganse speelduur van veertig minuten.
Door vermoeidheid of zelf pijn aan de oren, we weten het niet maar het klinkt plots stukken beter als ze haar instrument tussen de portalen van de tijdsruimtebepaling is kwijt gespeeld. Soit, Bardo Pond doet zijn ding en deze keer bevalt het ons een stuk minder dan ‘Under The Pines’.