Niet voor het eerst in zijn bijna dertig jaar omvattende carrière vindt Francisco López titels niet nodig. Misschien is hij van mening dat de muziek voor zich spreekt, maar wellicht wil hij de ervaring van zijn delicate sound art niet verstoren door al te veel richting te geven aan de verwachtingen van de luisteraar. Die wordt geconfronteerd met een enkele track van een klein uur, welke geheel bestaat uit gemanipuleerde field recordings, want ook ‘Untitled #244’ maakt deel uit van ‘s mans zoektocht naar ‘absolute music concrète’. Complete onthechting van bron en geluid dus, en López slaagt daar behoorlijk in, hoewel ook zonder raadplegen van de hoestekst het idee ‘water’ veelvuldig in ons hoofd kwam bovendrijven. Alleen meende wij ons in een groot aquarium te bevinden, en niet in, aan en onder de twee Zuid-Amerikaanse rivieren die de bron van het materiaal waren. De geluiden zijn op talloze manieren bewerkt, met uiteenlopend resultaat. Het ene moment klinkt de plaat als een hoorspel van druppels in een turbinehal, soms ontstaan tonen die in het hedendaagse drone-landschap bijna voor een compositie door zouden kunnen gaan, dan weer vervalt het geluid tot het absolute minimum, waarbij de overheersende stilte opeens heel hard klinkt. Met muziek heeft het niets te maken, maar uit ‘Untitled #244’ spreekt, zoals zo vaak bij López, vooral een grote liefde voor geluid. Voor de aard, de dynamiek en de klank van het geluid dat de wereld kan maken, en wat de mens daar aan kan veranderen.
