Hun zanger vertrok, maar ‘Hiss’ bleek zo’n schot in de roos te zijn, dat Wormrot uit Singapore wel móést doorgaan. We spreken met gitarist en bandleider Rasyid Juraimi terwijl hij nog uitpuft van een show in een kolkend, uitverkocht dB’s in Utrecht.
Sommige platen zijn niet alleen artistiek belangrijk, maar weten een genre ook open te trekken naar een breder publiek. ‘Hiss’ is zo’n plaat. Het album eindigde afgelopen december in menig eindejaarslijstje, kreeg lof van gevestigde namen én liet vooral een Wormrot horen dat nog maar eens geëvolueerd was. ‘Voices’ uit 2016 was al een behoorlijke kwantumsprong naar grindcore-normen. Toen al vervaagde het beeld van Wormrot als die band die een geit in het publiek had tijdens een liveshow in een obscure keet in Frankrijk (googel ‘grindcore goat’ en geniet!) en ontstond stilaan het Wormrot dat in de huidige incarnatie de grindcorehorizon verruimt.
ZANGWEDSTRIJD
In zekere zin opent het vertrek van vocalist Arif Rot nieuwe, ongekende mogelijkheden, stelt Juraimi. ‘Twee maanden voor de release van ‘Hiss’ bevestigde Arif dat hij de band zou verlaten, dus dat waren uitdagende tijden. Uiteindelijk werd het vertrek officieel bekendgemaakt vlak voor het album uitkwam, en we gebruikten die aandacht in zekere zin ook om de plaat te promoten. Het echte probleem zou natuurlijk de tour worden.’ Samen met drummer Vijesh Ghariwala lanceerde Juraimi rond de release van ‘Hiss’ een wereldwijde wedstrijd om een nieuwe vocalist te vinden.
Er kwamen veel reacties, maar hun keuze viel op een tenger gebouwd beest uit Hamburg, dat zijn kunde tijdens deze huidige tour meteen in de verf zet. De taalbarrière weet hij te overwinnen dankzij enkele spieknotities voor de lyrics. Of de Argentijn Gabriel Dubko (vooral bekend van de Oostenrijks-Duitse band IMPLORE) ook meer is dan de gastvocalist voor deze tour, kan of wil Juraimi nog niet kwijt. ‘We wilden geen tweede Arif en dus een vocalist die anders klonk, om het zo over een andere boeg te gooien. Het vertrek van Arif was dus ook een kans om een nieuw geluid te vinden. Ik geloof in verandering en we zullen zien hoe we over een of twee jaar klinken met een nieuwe zanger.’
GELUIDSDESIGN
In Utrecht smult het publiek ervan, en dat terwijl Wormrot met Teethgrinder een openingsact moest overtreffen om U tegen te zeggen. Te meer omdat het viertal uit Zwolle meer zwaarte aan hun geluid kan toevoegen dankzij een bassist. Toch is het Wormrot die het hardst voor de dag komt. De fysieke tol die dat van de bandleden eist, wordt ook tijdens het interview duidelijk. De vermoeidheid is extreem en hun aaneenschakeling van shows maakt het onmogelijk om een stad als Utrecht ook maar even te verkennen, zelfs al hebben ze een halve dag tijd te doden.
Opvallend genoeg speelt Wormrot ondanks de spaarzame opzet – gitaar-drums-zang– met een vrij grote backline. Gitarist Juraimi heeft evenveel pedalen als versterkers op het podium staan (twee), waarmee hij een ruimtelijk geluid creëert en schijnbaar zonder loops over zichzelf heen speelt. Dat alleen al is een opvallend kenmerk van Wormrot anno nu: een band die punk, sludge én razendsnelle vuistslagen in gitaar- en snaredrumvorm weet af te vuren op de luisteraar, en als het even kan allemaal tegelijk. Het blijkt een populair recept, want deze tour brengt hen niet enkel langs uitverkochte zalen die ze al bijna ontgroeid zijn, ze treden ook op in landen waar ze nooit eerder kwamen. Juraimi zegt half lachend dat hij in elk geval al die aandacht en dus volle zalen voor ‘Hiss’ nooit had verwacht: ‘Ik dacht dat mensen de plaat zouden haten omdat mijn gitaar niet genoeg gain zou hebben. We hoorden al een soortgelijke kritiek na de release van onze vorige plaat ‘Voices’.’
VIOOL
Een opvallend element op ‘Hiss’ zijn de vioolklanken die regelmatig goed te horen vallen. Het illustreert niet zozeer een zoektocht naar vernieuwende elementen, maar wel dat Wormrot een band met meerdere gezichten is. De studioband die je hoort op ‘Hiss’ is niet de live-band die in dB’s speelt. En dat komt niet alleen doordat Rot inmiddels vertrokken is. ‘Ik luister vooral naar ‘schone’ muziek, en niet zozeer naar grindcore. Ik tracht met name gitaarstijlen op te pikken en te gebruiken die mij inspireren. Op ‘Hiss’ hoor je dat ook een beetje: de gitaarklank rammelt op een zachtere manier, met een open, cleane punky klank. Ik ben dat ruige, troebele geluid van metal in feite ontgroeid. Doe mij maar clean!’ Een nummer als ‘Your Dystopian Hell’ opent zoals een ouderwets goede Converge-track en dat is beslist geen toeval. Juraimi: ‘Converge kan overal optreden, of het nu voor een metal- of een punkpubliek is. Een andere invloed is Boris, waarvan de albums onderling heel sterk verschillen. Die band kan werkelijk overal spelen. Dat is het soort band dat Wormrot moet zijn, terwijl we ook echte grindcore-ambassadeurs willen blijven. Dat is voor ons de ultieme uitdaging.’ Wie ‘grindcore’ zegt, zegt vaak ook: ‘memes over korte nummers’. De evolutie die Wormrot met name sinds ‘Voices’ heeft doorgemaakt, reflecteert Juraimi’s uitspraken over hoe ze zich spiegelen aan bands die van meerdere markten thuis zijn. Hun uitstekend onthaalde ‘Dirge’ uit 2011 klokt af op 25 nummers in krap achttien minuten, waar alleen al de slottrack van ‘Hiss’ dik over de vier minuten gaat. Samen met hun gastvocalist, die een zwaardere, minder grindcore-achtige stem heeft, krijg je live bij vlagen helemaal niet de indruk dat je naar een band uit dat genre staat te luisteren. Maar de energie, de helse riffs en ritmes blijven aanwezig.
HAAT-LIEFDE
Het blijft gek: Wormrot is tegenwoordig groter dan ooit, maar het bewijs dat de band ook écht bestaat, wordt grotendeels op 10.000 kilometer van hun thuisbasis geleverd met deze Europese tour. ‘Zowel onze sterkte als onze zwakte, is dat we uit Singapore komen. Ik heb daar een vriendin en familie, dus zomaar verhuizen wil ik niet. Dat zou op zich makkelijk zijn, maar tegelijk is het ook net cool dat we daar vandaan komen en dus niet heel erg vaak te zien zijn. Maar ik weet donders goed dat onze markt enkel hier en in Noord-Amerika bestaat. Blijft het evenwel niet bijzonder om ook in Zuidoost-Azië als een lokale grindcoreband te kunnen spelen? ‘Zeker, we spelen ook shows in onze contreien. Alleen kunnen we er onmogelijk van leven, dat kan enkel in Europa en Noord-Amerika. Daar zijn we sinds het prille begin erg nuchter in.’ In Singapore is hardcore vandaag de dag heel populair, stelt Juraimi vast. En net als op andere plekken in de wereld waar hardcore groot is – denk maar aan de Kempen of de Westhoek – vormt dat deels een reactie op de rigide en in het geval van Singapore extreem op prestaties gerichte samenleving. ‘In feite kanaliseert het genre kritiek zonder dat die kritiek zo specifiek wordt dat ze strafbaar is. Singapore is niet zo perfect en ontwikkeld, niet zo clean als het eruit ziet. Met name op politiek vlak. En dus is iedereen in die scene linksom of rechtsom aan het klagen over Singapore, weliswaar via een omweg. Tegelijk blijft het ons land en blijven we er ook bewust wonen met z’n allen. Dat is hoe een haat-liefdeverhouding werkt.’