Wat haast geen mens meer voor mogelijk hield, is alsnog gebeurd: een compilatie met daarop het quasi volledige – fel gezochte – oeuvre van A Blaze Colour, het visionaire cult minimalwaveproject van Ludo Camberlin (stem en synthesizers) en Karel Saelemaekers (synthesizers en grafische vormgeving).
Wonderen bestaan. Nadat Camberlin en Saelemaekers jarenlang de boot afhielden is het kleine, Vlaams-Brabantse OnderStroom van Pieter Eykens geslaagd waar anderen faalden. Nochtans waren er verschillende Belgische en internationale gerenommeerde havens geïnteresseerd, zoals het gereputeerde New Yorkse Minimal Wave Records van Veronica Vasicka, de Amerikanen van Dark Entries en volgens de jarenlange geruchtenmolen ook Stones Throw en Strut of – dichter bij huis – het Antwerpse Walhalla van wave-archivaris Lieven de Ridder. Eykens is bovendien gelukt in wat niemand meer had verwacht, namelijk de volledige discografie die de Leuvenaars tussen 1981 en 1983 produceerden, bij elkaar te sprokkelen en een volwaardige heruitgave te geven. Het idee om iets te doen met die output heeft een lang rijpingsproces gekend, vertelt Eykens ons. ‘Al voor de oprichting van OnderStroom stond A Blaze Colour hoog op het verlanglijstje om heruit te brengen.’ Wie het label – dat met succes het stof van onder meer Twilight Ritual, Snowy Red en recent nog Aroma di Amore hielp te blazen – een beetje volgt, weet dat we dan al spreken van vóór 2009. Dat het behoorlijk moeizaam ging, mag een understatement worden genoemd. ‘De eerste contacten met Ludo Camberlin had ik in 2009. Het antwoord was toen kort maar krachtig, namelijk dat er geen interesse was om de muziek opnieuw uit te brengen. Vele andere labels visten ook achter het net. Een beetje hetzelfde verhaal als bij Solid Space, ook een geweldige minimalsynthpopplaat. Die werd ook pas na jaren onderhandelen heruitgegeven door Dark Entries.’ De aanhouder wint vaak, maar niet altijd. Eykens liet zich echter niet zomaar met een kluitje in het riet sturen. Hij bleef volhouden en blazen in dat smeulende kooltje. ‘Ik bleef Ludo ongeveer elk jaar wel een mailtje sturen. Over hoe fantastisch het zou zijn A Blaze Colour opnieuw onder de aandacht te brengen. Ik herinnerde hem er telkens aan dat het zulke geweldige muziek was. Ook via enkele omwegen – kennissen en vrienden – probeerde ik een afspraak met hem te maken, in de hoop hem te kunnen overtuigen. Zonder succes. Mijn e-mails bleven ook onbeantwoord.’ Camberlin liet zich niet vermurwen en bleef koppig weigeren.
(K-RAA-K)³
Enkele jaren geleden leek zich onverwachts een nieuwe kans aan te bieden. ‘Begin 2019 gaf ik een interview voor het blad The Word, waarin me de vraag gesteld werd welke bands hoog op mijn verlanglijst stonden. Zonder aarzelen sprak ik over A Blaze Colour en hun minimalsynth-meesterwerkjes. Tot mijn grote verbazing kreeg ik enkele weken na het verschijnen van het artikel een schepje nieuwe hoop op mijn bord, toen Dave Driesmans me mailde.’ Gonzo (circus)-lezers weten dat Driesmans mee aan de wieg stond van het (K-RAA-K)³-label. Die had blijkbaar het stuk gelezen en bleek niet alleen in Kessel-Lo te wonen, maar ook Karel Saelemaekers te kennen. En zo kwam de bal eindelijk aan het rollen. Eykens vertelt verder: ‘Uiteraard was A Blaze Colour niet alleen Ludo Camberlin, maar ook Karel. Zou via hem het onmogelijke wél lukken? Ik mailde Karel meteen en hij was erg geflatteerd door het voorstel, verbaasd zelfs over het feit dat er interesse was in de muziek die hij bijna veertig jaar geleden samen met Ludo maakte. Ludo stemde om zijn kompaan te plezieren uiteindelijk in. Na elkaar jaren uit het oog te hebben verloren, spraken ze opnieuw af om de release samen uit te werken. Mooi verhaal toch?’ Dat is het zeker. Het wordt nog mooier wanneer we ook Saelemaekers ernaar polsen. Hij bevestigt in alle bescheidenheid het verhaal. ‘We zijn er pas over beginnen nadenken toen Pieter ons vroeg; A Blaze Colour was iets dat ver achter ons lag. Met de ervaringen die we met de muziekbusiness hebben meegemaakt leek dit geen goed idee. Pieter heeft mij dan toch warm gemaakt – zij het lauw – als iemand die Belgische groepen terug uitbrengt. Dat er ook van buitenlandse labels interesse was, heb ik pas later vernomen.’ Die internationale aandacht – zoveel jaren later – lijkt dus niet zoveel te doen met een mens. Saelemaekers blijft er opmerkelijk rustig, bondig en flegmatiek onder. In tegenstelling tot wat hier en daar werd getoeterd zaten er dus geen grote principiële bezwaren achter de weigering om het oude materiaal finaal te compileren. Het duo had simpelweg de deur van de muziek definitief achter zich dichtgetrokken.
Woekerprijzen
Het resultaat van die omslag is een vinylheruitgave in een mooie klaphoes met twaalf nummers; de cd telt er drie meer. Een dik dozijn tracks dus: meer telt de muzikale nalatenschap van A Blaze Colour niet. Toch groeide het duo uit tot een mythische naam in de mondiale subcultuur waar minimal wave, vroege electro en experimentele synthpop aanbeden worden. Die aantrekkingskracht is ook een lyrische Eykens niet ontgaan. ‘Ondanks de obscuriteit van de groep klinkt de productie uiterst professioneel; en dringt er door de strakke ritmeboxen, huilende synths en stemmen gedrenkt in weltschmerz een overvloed aan emotie door. De muziek komt diep binnen, héél diep. Iets wat normaal gezien alleen bij Indische raga gebeurt (glimlacht).’ Dat die fascinatie wat mag kosten, blijkt uit de exuberante (zeg maar: obscene) prijskaartjes die tegenwoordig aan de oude A Blaze Colour-releases hangen: prijzen schommelen op Discogs zonder schaamte van €70 tot makkelijk €100 voor de 12inch en tot zelfs duizend (!) euro voor de single. Aan dat gewoeker komt nu een einde. De vraag naar en de prijzen van die originele releases leek ook te zijn ontsnapt aan de aandacht van Saelemaekers. ‘Ondertussen blijkt inderdaad dat veel materiaal tegen hoge prijzen van de hand gaat. Kiezen voor OnderStroom was niet moeilijk. Pieter was de enige die ons gevraagd heeft. Ik zou nooit op de idee gekomen zijn om onze catalogus opnieuw uit te brengen. Internationale aandacht: liever niet. Maar blijkbaar zijn er mensen die echt naar ons materiaal op zoek zijn. Ik denk dat met deze cd wel alles gezegd is; en dat wie wil hiermee een mooie catalogus heeft. Vermits alles wat we ooit gemaakt hebben nu op een deftige drager is uitgebracht en we toch geen nieuwe muziek zullen maken lijkt me dit een eervolle afsluiter.’
Plurex
Nochtans duurde het verhaal niet lang. De levensduur van A Blaze Colour was opvallend kort. De machines (onder meer Korg PoliSix, Roland TR-808, Roland Jupiter 4, MS20, Roland SH-2 en Casio VL Tone voor de gearfeaks) gingen aan in 1981; in 1983 was het verhaal definitief verteld. In die tijdsspanne verschenen er een in eigen beheer uitgegeven cassette, een dito 7inch en een 12inch. Markant detail: alle releases hadden dezelfde titel, namelijk ‘Against The Dark Trees Beyond’. Het was Ludo Camberlin die met het idee op de proppen kwam. In een boek van de Iers-Amerikaanse schrijver J.P. Donleavy was hij op een zinsnede gestoten die bleef hangen – A blaze colour against the dark trees beyond. Aanvankelijk zou dat ook de naam van band worden, maar om het de fans wat makkelijker te maken, werd er geopteerd voor een ingekorte versie: A Blaze Colour was geboren. Interesse leek er vooral te komen vanuit Nederland, meer bepaald van Plurex Records, het eigenzinnige (post)punklabel dat sinds eind jaren 1970 werd gerund door Wally Van Middendorp (Minny Pops) en Sam Tjioe (Tits). In 1982 werden vier nummers uitgebracht op die maxi-single. Datzelfde jaar pronkte een van hun prijsnummers (‘Cold As Ever’, dat overigens ook te horen was in de bejubelde documentaire ‘The Sound Of Belgium’, maar uiteindelijk niet op officiële soundtrack prijkte) in het gezelschap van onder meer X-Mal Deutschland en Section 25 op de labelsampler ‘Hours’. De rest van hun beperkte output – de originele versie van ‘Fisk’ en de zwanenzang ‘The Ultimate Fight’ – is te vinden op twee eveneens fel gezochte en dure verzamelaars, namelijk ‘No Big Business’ en ‘No Big Business 2’.
Knopjesdier
Had er dan echt niet meer in gezeten? Saelemaekers is er opnieuw even duidelijk als laconiek over: ‘We hadden destijds allebei verschillende interesses die verder reikten dan muziek spelen alleen, zoals productiewerk en studio-opnames’. Camberlin zou uitgroeien tot een vermaarde studiotechnicus en producer van onder andere Lords Of Acid, Minimal Man, The Cassandra Complex en Trisomie 21. Hij hield er zelfs het epitheton ‘knopjesdier’ aan over. Als labelbaas van Anything But Records contracteerde hij toenmalige cultbands zoals The Neon Judgement, The Arch en Aimless Device. In 2008 trok hij echter voorgoed een streep onder zijn muziekcarrière. Onder de vlag ‘BAM’ (‘een familiale roepnaam die is blijven hangen’) verzorgde Saelemaekers – ondertussen een gerespecteerd vormgever – onder meer grafisch werk voor een aantal van diezelfde bands, inclusief A Blaze Colour overigens. Er was wel degelijk leven na A Blaze Colour, maar de wereld heeft toch vooral het beperkte, maar legendarische oeuvre van het tweetal onthouden.