Gonzo (circus) begon in 1991 als een blad dat de grenzen opzocht in de muziek, als alternatief voor de mainstream. Maar al gauw bleken deze kaders te nauw en kwam er ook aandacht voor kunst, literatuur, denkers en maatschappelijke vraagstukken.
En deze grenzen werden ook fysiek opgerekt, want al vanaf het begin stonden de slagbomen tussen Vlaanderen en Nederland wijd open. Grensoverschrijdende Vlaams-Nederlandse samenwerkingen en uitwisselingen zitten in het DNA van onze organisatie. Al vroeg was het duidelijk dat de meest interessante ontwikkelingen plaatsvinden wanneer je letterlijk en figuurlijk over de grens gaat.
Het maakt van Gonzo (circus) een niet-geworteld, flexibel magazine welke ontwikkelingen in Vlaanderen en Nederland eerder op het vizier heeft. Deze ontwikkelingen beschreven we al in talloze scenereports van steden en in onze serie Mobiele Curatoren Collectieven, waarin we organisaties aandacht geven die precies diezelfde werkwijze hebben als Gonzo (circus): niet gedefinieerd binnen (lands)grenzen of vaste plekken.
Deze initiatieven dragen we dus een warm hart toe, maar lijken vaak voorbehouden voor een grootstedelijke omgeving. Er wordt veel geld gestoken in gentrificatieprojecten in de geest van Richard Florida en culturele broedplaatsen zijn de paradepaardjes van menig wethouder/schepen. De aantrekkingskracht van jonge creatievelingen in een slechte buurt, of vervallen industriële wijk, zorgt voor een diverser straatbeeld, maar uiteindelijk ook voor stijgende huurprijzen, woningkrapte en dit uiteindelijk ten koste van de oorspronkelijke bewoners.
Maar kunst laat zich niet begrenzen door wijken of industrieterreinen. Vandaar deze zoektocht. Een zoektocht naar kunstenaars, makers, muzikanten en organisatoren die verder kijken dan de landsgrenzen. Die hun slagbomen open hebben staan voor letterlijk en figuurlijk grensoverschrijdende samenwerkingen. Die niet bang zijn voor het punt waar het zoemen van het gladde asfalt ophoudt en de betonplaten ritmisch onder de banden tikken. Maar waar de wegen ook beter zijn verlicht.
De komende edities lopen we voor deze special van Zuid-Limburg naar Zeeland en stoppen in Noord-Limburg, Brabant en Oost- en West-Vlaanderen. We volgen het pad dat fotograaf Willem Wouterse in 2017 ook volgde, waarvan hij onder de naam ‘I Walked The Line’ een fotoreportage heeft gemaakt. We spreken met artiesten, programmeurs, curatoren en beleidsmakers en vragen ons af wat grenzen eigenlijk betekenen. Vormen ze wel obstakels, of is het juist een bron van inspiratie?
Want grensgebieden zijn in ieder geval meer dan alleen verwaarloosde stukken terrein waar de enige kunstuiting de wildplakposters zijn – deze blijven in grensgebieden immers langer hangen omdat niemand weet wiens taak het is om ze op te ruimen.
Lees ook het essay van Harold Schellinx over grenzen, de dialoog tussen Griet Menschaert en Luk Sponselee en het rondetafelgesprek over Vlaams-Nederlandse samenwerking. De foto’s voor dit dossier zijn gemaakt door Willem Wouters [willemwouterse.nl]
Dit initiatief werd mede mogelijk gemaakt door Grensverleggers, regeling ter ondersteuning van culturele samenwerkingen tussen partijen in Vlaanderen, de Provincie Noord-Brabant, de Provincie Limburg en de Provincie Zeeland.
https://www.deburen.eu/project/20/grensverleggers-logos