Angst, paniekaanvallen, Dara Kiely -zanger van Girl Band- kreeg het na het succes van het debuut ‘Holding Hands With Jamie’ zware te verduren. Zo zwaar dat de Ieren verschillende tours cancelden en praktisch van de aardbodem verdwenen, Kiely moest aan de slag met zijn demonen. Vandaar dat ‘The Talkies’ vier jaar op zich liet wachten, maar vandaar ook dat ‘The Talkies’ zo wrang en beklemmend klinkt. Akkoordenschema’s, voor zover al terug te horen op het debuut, zijn volledig in de prullenbak geraakt, klassieke pop-rockstructuren zijn in in het geheel niet terug te vinden op deze indrukwekkende tweede plaat. Openend met het geluid van opgejaagd en angstig gehijg tegen snerpend gitaargeluid zet de band de toon voor de gehele plaat, die doordrenkt is van even beklemmende als intrigerende noise. Dit veelal over zeer repetitieve ritmes die vooral doen denken aan de vroege techno; geen breaks, geen drops, geen fills. Gewoon doorgaan en doorgaan: slepend ravend. Kiely proclameert daarover, hijgt er door en mompelt soms met een haast demonisch dubbele tong en als hij zingt, dan is het twijfelend tegen de toon. Je voelt de spanning, je voelt de angst, maar je voelt vooral de behoefte er volledig in op te gaan en het bij herhaling te ondergaan. Niet wat je normaal met een paniekaanval zou wensen, maar op ‘The Talkies’ krijgt Girl Band dat voor elkaar.
