Drie zomerdagen in Anderlecht volstonden om Yodok III vier plaatkanten te laten vullen. We worden verondersteld om A New Wave Of Jazz als genre te vernoemen: deze releases passen in de gelijknamige Tonefloat reeks met kleine oplagen (240 stuks), zwaar vinyl en uniforme hoezen, maar Yodok III biedt zoveel meer. Tubaspeler Kristoffer Lo, Dirk Serries (gitaar) en Tomas Järmyr (drums) nemen rustig de tijd om hun samenspel op te bouwen aan een ritme van één track per plaatkant. In markante titels als ‘Together We Transcend Into This Wreckage Called Heart’, herkennen we het sferische taalspel dat Serries al eerder uitspreidde in vidnaObmana en Fear Falls Burning. Geen freejazz dus, eerder het andere uiterste: ingetogen drones en scapes waar blazen zuchten wordt, en de drummer eerder tikt en streelt dan slaat. Je hoeft geen Thoth tarotkaarten te raadplegen om te voorspellen dat zoiets niet kan blijven duren. Samen met de opbouw neemt ook het volume en de intensiteit toe, en tegen de tijd dat je beseft dat je in een draaikolk terechtgekomen bent, heeft de Grandeur der Vernietiging allang zijn werk volbracht. Saxofoonimprovisaties, vrije stijl! We kennen keiharde noise fanaten die lijkbleek terugdeinzen bij het woord alleen al, maar wij lachen in het gezicht van de angst. De Amerikaan John Dikeman bleef met zijn saxofoon uiteindelijk in Amsterdam hangen, en werkte al eerder live (The Void Of Expansion) met Serries samen. Nu haken ze hun instrumenten aan elkaar in vier studiocollaboraties. Eerst lijkt Dikeman melancholisch te soleren, maar geleidelijk aan, aarzelend bijna, komt de gitaar van Dirk Serries meer op de voorgrond: aangenaam dreunend en dreigend krassend. De beste momenten zijn natuurlijk diegene waarin alles tot een groter geheel samensmelt en we totaal niet meer kunnen horen waar de saxofoon stopt en de gitaarmanipulatie begint. We denken aan monolieten, sluiten onze ogen, en zien een stevig uit de kluiten gewassen knook door ons luchtruim zweven.
