Aangenaam, lichtvoetig, humoristisch, leuk. Zo kennen we Phoebe Killdeers van haar werk met Nouvelle Vague. Met The Short Straws kroop ze richting een donkerder geluid dat wel iets weg heeft van dat van Nick Cave en Tom Waits. Al klinkt Killdeers, ondanks haar prachtige donkere stem, er behoorlijk braaf. Daarvan is op ‘The Piano’s Playing The Devils Tune’ geen sprake. Ze verruilde Parijs voor Berlijn, ontmoette er Thomas Mahmoud-Zahl (SFX, The Nest, Tannhäuser Sterben & Das Tod, Von Spar) and Ole Wulfers (Kapaikos, Party Diktator) en ging met ze aan de slag. Zij, The Shift genaamd, drukken hun stempel nadrukkelijk op deze derde soort van soloplaat, uitgekomen op het platenlabel Altin Village & Mine uit Leipzig, van Phoebe. Het gepolijste geluid van voorgangers ‘Weather’s Coming’ (2008) en ‘Innerquake’ (2011) is verdwenen. Mahmoud-Zahl en Wulfers zijn meesters in het opbouwen en vasthouden van spanning. Ze gaan aan de slag met gehackte instrumenten, theremins, mandolines, tape-machines, schrijfmachines en veldopnamen. Het maakt de twaalf nummers op dit album tot korte hoorspelen waar je steeds iets nieuws in lijkt te horen. Het geeft Phoebe de vrijheid om veel dieper te gaan dan ze met The Short Straws deed en daagt haar uit haar eigen stem te zien als een instrument waarmee ze naar hartenlust kan experimenten. Dat doet ze dan ook. In ‘The Quietest Night’ dat voor het grootste deel uit stilte bestaat of ‘Tumble Rumble’, een hoop ehhh gerommel. Binnen de context van dit album, dat eigenlijk lineair, als een conceptalbum dus, moet worden beluisterd stoort dat niet. Zeker niet wanneer er nummers als van spanning zinderende ’Digging In The Dessert’ en het verstilde ‘Maria’ tegenover staan. Kortom: Killdeers in bloedvorm. Benieuwd wat de volgende fase van haar muzikale ontwikkeling gaat worden.

Dit artikel verscheen eerder in GC #135.