Nog geen zes maanden na debuut ‘The Gamble’ is er een opvolger: ‘Oddments Of The Gamble’. Nonkeen, de band die pianist Nils Frahm in de jaren 1990 met jeugdvrienden Frederic Gmeiner en Sebastian Singwald oprichtte, klinkt er losjes, alsof de drie ergens in een oefenruimte in Berlijn al improviserend de tijd van hun leven hebben. Deze tweede klinkt een stuk experimenteler dan eerste en is beter geproduceerd. De jazzy postrock-stukken, die doen denken aan jaren 1990 bands als Tortoise, Ui en Kreidler, worden afgewisseld met, soms korte, soundscapes waarin tapeloops en samples door elkaar lopen. Ondanks die betere productie klinkt het album net zo open, fris en onstuimig als ‘The Gamble’, dat gebaseerd is op oude uit de jaren 1990 opgedoken viersporenbanden van de band. Kortom, Nonkeen heeft een toekomst. Nu maar hopen dat de drie de smaak te pakken hebben, meer nieuwe nummers gaan schrijven en op tour gaan. Ondertussen manifesteert Frahm zich steeds meer als dé neoklassieke pianist van zijn generatie. Samen met Fransman Woodkid aka Yoann Lemoine voorzag hij de korte film ‘Ellis’ uit 2015 van de Franse fotograaf en kunstenaar JR van een soundtrack. Zonder de bijbehorende beelden blijft er weinig spannends over van het negen minuten durende ‘Winter Morning I’. Het is typisch neoklassiek stuk zoals Frahm er meer gemaakt heeft dat met langzaam steeds dwingender wordende piano-akkoorden en aanzwellende strijkers naar een hoogtepunt tendeert. ‘Winter Morning II’ is stukken spannender. Min of meer hetzelfde nummer maar nu plooit de muziek zich rond de stem van Robert De Niro die het verhaal van ‘Ellis’ vertelt. De climax is nu ingetogen en bestaat uit vervreemdende synthesizerpatronen die lastig thuis te brengen zijn. Een beetje zoals in de fantastische Amerikaanse televisieserie ‘The Knick’ waar synths eveneens zorgen voor een bedwelmend en vervreemdende sfeer. Enfin, zonder bijbehorende beelden is de soundtrack van ‘Ellis’ geen onverdeeld succes.