‘Musique concrète is een manier van leven voor hem’, zegt de Australische componiste en fluitiste Cat Hope over Lionel Marchetti. ‘Hij denkt in dat genre, het is zijn communicatiemiddel, hij belichaamt het.’ Met haar ensemble Decibel nam Hope een aantal stukken op die Marchetti speciaal voor hen schreef. Die zijn nu uitgebracht onder de titel ‘The Last Days Of Reality’. Ze realiseerde zich later pas dat hij nooit zo gewerkt had. Marchetti is geen componist die noten op papier schrijft, zodat anderen die kunnen uitvoeren. Hij werkt in en met geluid, bewerkt wat hij opgenomen heeft, en construeert uit zulke componenten zijn stukken. De muziek die hij voor Decibel bedacht heeft, bestaat deels uit geschreven instructies, deels uit situaties waar hij de leden van het ensemble op laat reageren. Dat kunnen veldopnamen zijn die hij gemaakt heeft, of opnamen die de musici van hun instrument gemaakt hebben en die Marchetti op zijn beurt bewerkt heeft. Zo is muziek ontstaan die in adembenemend traag tempo voortgaat. Naast akoestische instrumenten hoor je klanken die vaak niet thuis te brengen zijn. Er is geen sprake van melodieën die je mee zou kunnen zingen, geen opeenvolgingen van akkoorden. En toch heeft de muziek een sterke innerlijke samenhang, een diepe concentratie, een onwerkelijke schoonheid. Ze mogen ons dan willen doen geloven dat deze klanken stammen uit de nadagen van de werkelijkheid, volgens mij zijn ze daar al lang voorbij. En wat mij betreft mogen ze nog heel lang duren.