De invloed van Sunn O))) is onmiskenbaar in de hedendaagse muziek, toch als het draait om loodzwaar en traag. Het begin van opener ‘Simon The Magus’ is als het ware een ode aan de bombast van Sunn O))). Toch zoekt Twinesuns zijn eigen weg. We mogen de invloed horen van hun helden, waaronder ook Earth en Sleep, maar de inmiddels tot trio uitgebreide band heeft ook zo zijn eigen trekjes. Drums zijn zo overroepen, vinden ze, dus gebruiken ze er geen. Florian von der Ohe-Parker en C. spelen gitaar; en nieuwkomer en zanger Renzo, afkomstig van de Zwitserse postmetalband Abraham vult aan met Moog synthesizers. Een bataljon aan pedaaleffecten, versterkers en andere apparatuur helpt de ingevoerde klanken om te vormen tot ze een hels donderend geheel gaan vormen. Het concept achter de plaat wordt gevormd door de legendarische ‘Valis’-trilogie van Philip K. Dick. Daarom is ook de plaat in drie partjes opgedeeld, die elk een stap in de ontwikkeling van Dicks brein weerspiegelen. Totale gekte, het contact met God en de eindeloze zoektocht naar de waarheid. Intens, met veel extra lage tonen, dreunt Twinesuns onze gehoorgangen binnen. Bij elke lang aangehouden noot distantieert de band zich verder van Sunn O))) en creëert een eigen duister universum dat er behoorlijk inhakt. Het trio verkoos om alles live op te nemen op een hoog volume, en dat komt ook tot uiting bij het beluisteren van het album. De rustiger stukken, ook het brein van Dick had zo nu en dan een rustpauze nodig, drijven voornamelijk op de Moogs. Als de gitaren dan opnieuw uit de luidsprekers knallen, is her effect des te effectiever. Verslavende drones zijn het, die elke liefhebber van voornoemde bands een kans moeten geven.
