Ooit bouwde Oliver Barrett onder het alias van Petrels magnifieke bouwwerken van drones, ruis, galm en drama. Gaandeweg verdwenen de drones en de ruis steeds verder uit beeld; tegelijkertijd kreeg zang een steeds belangrijker aandeel, en verwerkte hij steeds nadrukkelijker ook traditionele instrumenten in zijn muziek. Toen Barrett ‘Flailing Tomb’, de eerste plaat waarop die transformatie serieus werd ingezet, live ten gehore bracht, deed hij dat dan ook met een heuse band. Op Barretts nieuwste, ‘The Dusk Loom’, lijkt de metamorfose compleet. Drones en noise heeft hij achter zich gelaten. In plaats daarvan mixt Barrett een postrock-sound met kosmische vibes, grootse drums met poppy synth-lijntjes, en een verhalende opbouw met majestueus geluid. De ruis mag dan weg zijn, gevoel voor het grote gebaar heeft de man geenszins verloren. Koppel daaraan meeslepende zang die consequent gemultitrackt is zodat het constant klinkt als een koortje, en je hebt iets dat hol en prog zou kunnen klinken –alleen doet het dat niet. Ik weet niet zeker waarom niet –afwezigheid van pretentieus geneuzel? geen oeverloze solo’s?– maar feit is dat ‘The Dusk Loom’ wederom als een volkomen oprecht statement klinkt. Er zijn een paar mooie rustpunten, zoals het een beetje gregoriaanse koor in ‘Tiny Specks Of Light’, maar de plaat dendert vooral vooruit, met drive en optimisme. Ik doe het er voor, zeker in deze tijden.
