De laatste keer dat we het in deze kolommen over Jamal Moss hadden, was toen hij op Rvng. Intl. ‘We Are Not The First’ uitbracht, een ambitieuze plaat in samenwerking met goed volk uit de meest spacey regionen van jazz en psych – Marshall Allen, Ben Vida, Shazhad Ismaily, Greg Fox, et cetera. ‘We Are Not The First’ was een uitroepteken van een plaat, binnen Moss’ uitgebreid en onoverzichtelijk oeuvre. Voor ‘The Disco’s Of Imhotep’, op Ninja Tune sublabel Technicolour grijpt Moss terug naar zijn vertrouwde formule: hij laat zijn machines het werk doen. Moss klinkt steeds minder lo-fi, al zal er altijd wel een scherpe rand aan zijn producties blijven zitten. Ook lijkt hij op het eerste zicht weer iets meer op de dansvloer te mikken. Al is dat laatste relatief, want voor een puur sang dansvloerplaat zit er net teveel narratief in de opbouw van ‘The Disco’s Of Imhotep’: korte, abstracte tracks worden afgewisseld met langere stukken, waarbij je regelmatig bruutweg middenin een jam belandt, waaruit Moss een stuk heeft geselecteerd. ‘Sepulchral Offerings’ is four-to-the-floor, maar Moss strooit met zijn synths gul sterrenstof in de oren van de luisteraar, en geen enkele maat is identiek. De lange tracks zijn ook vaak nét te kort: alsof hij het graag het makkelijke effect van een lange hypnotiserende track wil vermijden. Het gevoel dat we nog een paar minuten wilden doorgaan overviel ons bijvoorbeeld bij het op een pompende bas rollende en met stukjes heerlijke ruis gelardeerde ‘Crocodile Skin’ en bij de frenetieke en uptempo basdrum van ‘The Sound Of KMT’. Andere favorieten zijn het met engelenkoren en chaotische zoemsynths gelardeerde ‘The Way Of The Tree Of Life’ en de heerlijk lichte titeltrack. Het geheel is naar goede gewoonte gedoopt in oud-Egyptische symboliek, spiritualiteit en esthetiek, maar op de uit kartonnendozen drums opgetrokken stomper ‘Nubian Energy’ haalt Moss een dusdanig geschifte en onverstaande parlando boven, alsof hij wil zeggen: “relax jongens, het moet ook gewoon plezant blijven”. Word.
