Een verse lading releases op Consouling stellen hier ten huize steevast hoge verwachtingen, die bijna altijd worden ingelost. Het label was van plan om de stroom releases wat te verminderen in 2016 in vergelijking met 2015, maar daar lijkt weinig van in huis te komen. De drie platen die we voor dit stukje hebben samen gezet klinken dan wel verschillend, ze hebben toch wel een link met elkaar. Triple Sun is een ietwat vreemd trio dat ontstond na het spelen op een festival voor minimalistische muziek in 2011. Drie muzikanten met een wel zeer diverse achtergrond besloten om samen, vanuit hun eigen sterktes, eer te betonen aan de Amerikaanse lichting minimalisten. De bekendste onder hen is ongetwijfeld Massimo Pupillo (bas, zang) die als oprichter van Zu ondertussen op meer dan vijftig platen is te horen en met een indrukwekkende resem artiesten heeft samengewerkt. David Chalmin (gitaar, zang, elektronica) is componist, producer en werkte onder meer met Matt Elliott. Dat deed ook Raphaël Séguiner (drums, zang), die zich eerder in de orkestwereld beweegt. Het resultaat, ‘The City Lies In Ruins’, is alles behalve voorspelbaar. Het is een soort avant-rock geworden, met wat psychedelica en veel aan filmmuziek refererende klanken die gedrenkt werden in ferme drones. Triple Sun is minder jazz dan bijvoorbeeld Bohren & Der Club Of Gore maar qua sfeer zijn beide wel met elkaar te vergelijken. Bij Yodok III vinden we Thomas Järmyr terug, inderdaad, de nieuwe drummer van Zu en ook actief in Barchan. Het trio bestaat verder uit Kristoffer Lo en Dirk Serries, die alomtegenwoordig is deze dagen. De platen vol geïmproviseerde jazzy drones komen gewoonlijk uit op Tonefloat, maar ter gelegenheid van Roadburn is er nu ook eentje op Consouling. Eén monolithisch stuk van iets meer dan een uur. Het trio vertrekt van absolute stilte, waarna Järmyr gaandeweg als een bezetene aan het drummen gaat. De andere twee moeten wel volgen, wat leidt tot een hemels potje lawaai, dat zo halfweg de plaat stilvalt. In de tweede helft van de set gaat het er iets gemoedelijker aan toe, en laat Järmyr meer ademruimte voor zijn kompanen. Het blijft leuk, maar wat ons betreft mocht dat steviger stuk geduurd hebben tot aan het gaatje. Inwolves is dan weer één van de projecten van drumster Karen Willems, die onder meer in Cycle zit, samen met Serries en diens vrouw Martina Verhoeven. Dit keer werkt ze samen met Jürgen De Blonde (Köhn) en Ward Dupan. Die voegen gitaar en synthesizers toe aan het inventieve drumwerk van Willems. In tegenstelling tot de liveset die we zagen met Cycle, waar we de krul kregen van het teveel aan cimbalengefriemel, weet ze hier wel de aandacht naar zich toe te trekken. Op ‘Involves’ gooit het trio zich op filmische kraut- en postrock met lichte jazzy elementen en horen we duidelijk invloeden uit kosmische muziek van de jaren 1970. Naar het einde toe van deze te korte plaat (iets meer dan een half uur) gooit het trio ook stemmen in de mix. Dat zorgt mee voor veel afwisseling, waarop de zeven nummers telkens een andere kant van hun kunnen belicht. Interessant is tevens dat Willems, die voornamelijk naam maakt in het improv-wereldje, met deze plaat aantoont veel meer in haar mars te hebben. In elk geval zijn wij fan van deze plaat, met bijna geen duidelijk herkenbare cimbalen.
