Het is niet een beetje jammer dat het Luikse Ultraphallus intussen al meer dan een decennium aan de weg timmert, vier albums uitbracht en nog altijd een nobele onbekende is boven de Belgische taalgrens. Hebben de Waalse en Brusselse underground al uitgebreid kennis kunnen maken met dit viertal, dan blijft enige naambekendheid in Vlaanderen, laat staan Nederland, voorlopig uit. Het gevolg van die metershoge culturele omheining die nog altijd van West naar Oost loopt, al heeft de eigenzinnige stijl van de band er vermoedelijk ook wat mee te maken, want die verkoop je niet zomaar. Was Ultraphallus aanvankelijk verankerd in een wereld van slopende sludge en ander onheilskabaal, wat leidde tot concerten die regelmatig uitmondden in extreme volumes en frequenties verwant aan die van Ufomammut, dan werd het palet gaandeweg verbreed, maar zonder toegevingen te doen. De band haalt zelf onder meer The Residents, Swans, Autechre, Marc Bolan en Antonioni’s grensverleggende Zabriskie Point aan als invloeden, maar daar houdt het niet op. Rock-‘n-roll en avant-garde worden ook op deze vierde langspeler in een ongemakkelijke verhouding gedwongen. Het groepsgeluid is bewust grofkorrelig gehouden en er waait voortdurend een snijdende, elektronische ruis door. De ritmes doen in hun tribale koppigheid inderdaad vaak aan Swans denken, net zoals het spelen en manipuleren van stemmen hier en daar iets heeft van The Residents, maar het gaat verder, er loert altijd een verrassing of een nieuw gevaar om de hoek. Hardnekkig stompende ritmes worden plots ontmanteld, songs transformeren in troebele brokken vol pulserende synths en brommende bassen die in het onderbewuste duiken en uitgezonden worden vanuit diepe krochten, waarbij regelmatig een centrale rol weggelegd is voor gitarist Xavier Dubois. Hoogtepunten? Moeilijk aan te duiden, al hoorden we nooit een Belgische band zo dicht de attitude van Oxbow benaderen als in het even theatrale als sinistere stuk avant-blues ‘Let Him Be Alistair’.