De Zwitserse noise-componist Francisco Meirino omschrijft ‘Surrender, Render, End’ zelf als “een metafysische puzzel van gemanipuleerde tapes, atonale synthese en concreet geluid”. Wat min of meer betekent dat de luisteraar vijf composities om zijn oren krijgt die bestaan uit drones, elektronisch geluid en field recordings, al is dat laatste volgens Meirino niet de beste aanduiding en moet het eerder worden gehoord als een verregaande versterking van natuurlijke fenomenen. Hoe ook aangeduid, juist die combinatie van (elektronische) manipulaties en ‘sons concrètes is verrassend en boeiend, zeker wanneer het onderscheid vaag wordt. De stukken kennen geen duidelijke structuur of opbouw, maar maken wel veel gebruik van contrasten: naast akoestisch-elektronisch is dat hard-zacht, ver-dichtbij en niet in het minst: links-rechts. Het gebruik van stereo met van het ene naar het ander kanaal schietende ruis- en wrijfklanken wordt op den duur zelfs wat vermoeiend. Interessanter zijn die andere contrasten, zoals in het openingsnummer de dichte textuur van elektronische ruisen, brommen en tikken, het gekraak en geritsel, in een mix met adem, puffend en zuchtend, en een enkele brommer die voorbij komt. In ‘Render’ worden de elektronische ruis en het tikken op de achtergrond aangevuld met, tja, iets als kippen, varkens, een machinaal ratelen en metalige geluiden. Het elektronische en het akoestische, zware drones en concrete klanken botsen bij Meirino niet, ze maken deel uit van dezelfde wereld. De samenkomst vindt een hoogtepunt in ‘End’, dat wederom elektronische loops, indringende drones en onregelmatige klanken gebruikt, naast een duidelijke maar sterk gefragmenteerde stemopname. ‘Surrender, Render, End’ is geen muziek die je lekker op de achtergrond opzet, maar ook geen noise van destructie en negatie – zoals ze vaak een manier lijkt om alles weg te vagen. Ga er voor zitten, geef je over en hoor de synthese, het samenkomen van gecreëerde en ‘gevonden’ geluiden.
