Phantom Winter, ontsproten aan de Duitse wortels van Omega Massif, verraste vorig jaar vriend en vijand met het behoorlijk fantastische ‘Cvlt’. Vijf lange nummers vol doom, sludge en metal en een ijselijke blackmetalstem deden wonderen. Voor de opvolger ‘Sundown Pleasures’, en een extra bandlid in de vorm van Björn Granzow, gaat de band nog een stapje verder de dieperik opzoeken. Het lijkt wel alsof het debuut maar een voorproefje was van wat nog zou komen. Een voorproefje van nog veel donkerder klanken, van nog meer wanhoop en miserie. De winter, of wat er moet voor doorgaan in onze contreien, is uiteraard het ideale seizoen voor een nieuwe worp van deze band. Al houden ze enige hoop verborgen in de groepsnaam, een fantoomwinter, een spookwinter, een net-niet-echte winter. Het is het enige straaltje hoop dat ons wordt gegund door het kwintet. De zang is namelijk nog dieper en al zijn het geen echte vokills, de kille sfeer die wordt opgeroepen, is minstens zo efficiënt. Sludge en doom zijn nog steeds de hoofdingrediënten van het geluid. Snel hoeft het meestal niet, traag gaat ook en dan komt het beukwerk veel directer en slepender op de luisteraar over. Nihilistische slowcore zou je de muziek van Phantom Winter kunnen noemen. Slowcore die zeer nauw aanleunt bij doom dan natuurlijk, niet de versie van bijvoorbeeld Low of Codeine. De impact daarentegen van ‘Sundown Pleasures’ is net zo heftig als bij de debuten van beide voornoemde bands. Laat die meters sneeuw maar komen.
