Sulphur English

Inter Arma uit Richmond, Virginia is een band naar ons hart. Niet dat we elke plaat helemaal super vinden, dat nu ook weer niet. Het veertig minuten durende ‘The Cavern’ vonden we geniaal. Hun vorige plaat ‘Paradise Gallows’ had zijn momenten, maar zit dermate overladen met allerlei ideeën dat het een helse boterham blijft om het meer dan een uur vol te houden. De nieuwe boreling is eveneens een hele rit om uit te zitten, maar om de een of andere reden is het deze keer minder uitputtend. Niet dat de band nu plots stijlvast is geworden. Integendeel. De invloeden worden als het ware bij elk album breder. De stem van Mike Papallo kiest deze keer in heel wat nummers ruim het death metalsop, al is van die stijl in de muziek nauwelijks iets terug te horen. Wel veel sludge, doom, prog, stevige psychedelica en hier en daar een rustig stukje piano. Het hoeft niet allemaal zo doordeweeks en gemakkelijk te klinken bij Inter Arma. Botsen moet het, zonder dat het stoort. Episch bouwen, de puzzelstukjes durven verleggen en ze toch doen passen: dat is de kracht van Inter Arma. Geen van de negen nummers klinkt na vijf keer luisteren bekend in de oren. Daarvoor is de onvoorspelbaarheid en de complexiteit veel te groot. En laat dat het nu net zijn dat we boeiend vinden aan een band als Inter Arma, die de grenzen van elk soort metal oprekt tot het binnen hun eigen kronkelige universum past. Zanger Human Furnace en zijn band Ringworm zijn de afgelopen drie decennia heel wat honkvaster gebleven. De band uit Cleveland, Ohio groeide uit tot een legende binnen hardcore-kringen en bewijst met zijn nieuwste worp nog maar een keer waarom dat precies is. En waarom de leden tegenwoordig meer zin hebben om in Ringworm te spelen dan met Integrity. ‘I Want To Tear The World Apart’ klinkt het halfweg het album. ‘Death By Design’ is er nog zo eentje. Geen van de nummers moet onderdoen in furie, woede en maatschappijkritiek. Voor de modale metalfan is ‘Death Becomes My Voice’ misschien net een beetje te chaotisch. Wij zien de band in onze fantasie opnieuw volledig loos gaan, terwijl het publiek net als de band alle kanten tegelijk opvliegt. Zo hoort hedendaagse hardcore te klinken. Agressie en chaos in één.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
InterArma_SulphurEnglish
geplaatst:
wo 17 jul 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!