Vibracathedral Orchestra bestaat uit Julian Bradley, Neil Campbell, Bridget Hayden, Adam Davenport en Michael Flower. Ze bestaan intussen ook al een dikke twintig jaar en hebben al ontelbare releases op hun naam staan, op elk denkbaar medium. Deze plaat hebben ze opgedragen aan het schubdier, een met uitsterven bedreigd zoogdier dat vooral voor zijn toegeschreven geneeskundige krachten wordt gestroopt. Alle opbrengsten van de plaat gaan dan ook naar het Pangolin Conservation Fund of the Zoological Society of London. Tot zover de achtergrondinformatie. De muziek nu. Twee lange stukken van tegen de twintig minuten op deze plaat, met titels die de titel van de plaat netjes in twee kappen. Op zich verschillen de twee stukken niet zo erg veel van elkaar. Het zijn beiden los uit de pols geschudde improvisaties, freakjams die ritueel, bij momenten chaotisch en telkens heel vrij klinken. Ze hebben een ritueel karakter. Een zichzelf respecterende sjamaan zou hier wel weg mee kunnen. Er worden belletjes, cymbalen en andere percussie, en fluiten allerhande aangesleurd samen met elektronische apparatuur. Structuur is er niet echt, Vibracathedral Orchestra permitteert zich de weg van het geluid te volgen. Het is net dat gevoel van vrijheid dat appelleert. Wij moesten overigens dikwijls aan Sylvester Anfang denken.
